Lieve Allemaal,
Zoals jullie misschien nog kunnen herinneren zijn wij vorig hoofdstuk geëindigd met de ceremonie ivm de huizenoverdracht door Jos Nijenhuis op vrijdag, Moslimdag.
Na afloop van alle feestelijkheden naar huis om bij te komen. Op tijd naar bed want morgenochtend zaterdag eerst Engelse les voor de kleineren om 08.00 uur en daarna bespreking met Jos, zijn partner Frank, Indika de architect en naast ons nog wat andere personen die Jos begeleiden in zijn projecten.
Goed doorgesproken hoe wij morgen het gesprek met de monniken zullen aanpakken, zodat zij de indruk hebben dat de ideeën van henzelf zijn, maar uiteindelijk uit onze koker komen.
Yvonne en ik hebben Jos er gelukkig van kunnen overtuigen dat het koffiehuis in Kosgoda niet de juiste keuze is gelet op de andere prioriteiten die er in het dorp zijn. In plaats daarvan voorgesteld om extra huizen te gaan bouwen voor de echt arme mensen waarvoor Yvonne gevraagd wordt de selectie van de mensen op zich te nemen. Daarnaast ook is zij ook nog verantwoordelijk voor verbeteringen in de inrichting van de nieuw te bouwen huizen alsook voor de betere kwaliteit van de te gebruiken materialen
Het andere project dat Yvonne zal coördineren is de bouw van een medisch centrum waar geneesmiddelen verstrekt zullen worden en artsen vanuit de omliggende grotere steden praktijk kunnen houden zodat de bevolking niet zover hoeft te reizen wat natuurlijk ook weer geld scheelt voor hen.
Zelf zal ik de coördinatie op me nemen van de bouw en inrichting van een community centre waar de bewoners allerlei activiteiten kunnen ontplooien en waar een bibliotheek ingericht zal gaan worden. Tevens zal in dat gebouw een moderne keuken en Europese toiletten opgenomen worden waarvan het school personeel gebruik kan maken.
Ook zijn er nog plannen om een aantal mensen uit het dorp verantwoordelijk te maken voor het onderhoud van de huizen en nog een aantal die verantwoordelijk gemaakt worden voor het opruimen van de woonomgeving. Dus vuil ophaalt, verbranden, tuin aanleg etc.
Om dit te laten lukken is een manager nodig die deze mensen aan het werk houdt zodat zij niet ergens lekker gaan liggen slapen om vervolgens te klagen dat zij zo hard moeten werken.
Eerst ’s avonds een heerlijk diner gehad met de groep van Jos bij hen in een prachtig hotel. Echt van genoten en om 23.45 een taxi moeten nemen om weer naar huis te worden gebracht.
Zondagochtend was het zover dat de grote bespreking, waarvan filmshots werden gemaakt voor de website van de foundation Orange-Angels van Jos.
De hele delegatie was aanwezig Chief Monk. Zijn baas de Secretaris van de orde, zijn rechterhand Kassapa, de aannemer Annanda en een van de notabelen uit het dorp dhr. De Silva.
De machtsspelletjes werden voor de komst van Jos al weer gespeeld door de groep van monniken en consorten die zeiden de meeting in de tempel te willen doen, terwijl ik voet bij stuk hield dat het in de school zou gaan plaats vinden. De plek kan bepalend zijn voor de strategische positie van de groepen, dus gaf ik geen keus. Na ons 3 kwartier extra te hebben laten wachten boog men het hoofd en kwam de school binnen.
Om het boek niet al te dik te laten worden kwam het erop neer dat na 2 uur praten en onderhandelen duidelijk was gemaakt dat alle plannen alleen doorgang kunnen vinden als de school een leasecontract voor de grond krijgt, wast zij uiteindelijk accepteerden.
Helaas was ik nog niet klaar want er moest nog een andere harde noot gekraakt worden. De bevestiging van het ontslag van de Headmaster. Na 1 ½ uur onderhandelen afgesproken dat tegen betaling van 4 maandsalarissen hij zijn ontslagbrief zou tekenen. Dinsdag zou dit alles zijn beslag moeten krijgen.
Maandag vindt de verhuizing plaats dus Yvonne zal het druk krijgen. Zelf moet ik op school zijn want een potentiële nieuwe Headmaster komt als gastdocent optreden. Jammer dan, hij belt op het laatste moment af. De verhuizers komen 3 ½ uur later als beloofd en proberen niet anders dan zo vroeg mogelijk weer te vertrekken zonder alles uit te willen pakken en te monteren wat wel overeengekomen is met het verhuisbedrijf in Nederland. Gelukkig kon ik vroeger naar huis en heb niet anders gedaan dan dreigementen uiten dat ik de directeur zou bellen en niets zou tekenen voordat alles in orde was. Dat werd dus toch pas 20.30 uur voordat ze vertrokken met ons achterlatend met nog veel onuitgepakte dozen.
Eerste nacht in het nieuwe huis geslapen. Wel weer wennen aan andere geluiden, bijv trein die zowat door de achtertuin rijdt etc.
Dinsdag als een bezetene aan het werk gegaan om alles wat te ordenen en voor zover mogelijk opgeruimd. Yvonne had 3 kasten gekocht waarvan er maar 1 op maandag werd geleverd en de andere 2 pas donderdag, dus veel losliggend spul door het hele huis.
Zelf op school weer het gevecht met de Headmaster, z’n vader en dhr de Silva aangegaan over de ondertekening van de ontslagbrief en de betaling. Wilde op het laatste moment andere voorwaarden in de brief, dus ik andere voorwaarden voor de betaling geëist. Na de nodige verwensingen naar het hoofd gekregen te hebben, brief aangepast, betaald en hen letterlijk de deur uitgezet onder vermelding nooit meer iets met hen van doen te willen hebben.
Gelukkig kan ik nu lekker op de fiets naar school en ook weer terug. 35 minuten fietsen en net genoeg om af en toe je boosheid kwijt te kunnen raken voordat je thuis bent. Yvonne wel lekker kunnen opschieten en moe en voldaan naar bed.
Yvonne heeft last van een rood oog, morgen even naar een huisarts.
Woensdag Yvonne haar oog gaat niet goed. ’s Avonds op advies naar een goede huisarts in de buurt. Virusinfectie dus druppelen. Wasmachine kapot, verhuizers hebben transportbeugels niet verwijderd en de printplaat is doorgebrand. Veel hulp wordt gegeven door de huurbaas die overal wel een mannetje voor weet die ons kan helpen. Dus een nieuwe printplaat er ingezet, werkt voor geen meter daar het zomaar een willekeurige printplaat is die zeker niet de info bevat om alle wasprogramma’s te kunnen draaien.
Donderdag De andere kasten worden zoals je bijna standaard mag verwachten meer dan 3 uur later afgeleverd. De hele dag bezig geweest met opruimen, uitpakken, inruimen, schilderijen en lampen ophangen. Het begint wat “smoel”te krijgen. Het wil met het oog van Yvonne niet erg vlotten. Even morgen aankijken.
Vrijdag Yvonne verder schoonmaken en weer terug in bed lijkt te veel van zichzelf te hebben gevraagd waardoor haar weerstand verlaagd is en daardoor waarschijnlijk virus infectie.
Eind van de middag naar dichtstbijzijnde grotere plaats, Alutgama, boodschappen te gaan doen.
Zaterdag. Het gaat niet goed met het oog. Direct gebeld met arts die zegt dat wij meteen mogen komen. Yvonne hoeft niet te wachten en wordt geholpen voor alle wachtenden. Weer een andere druppel. Zal wel lang kunnen gaan duren. Ook heeft ze de was weggebracht naar een wasserij die ook de was voor de omliggende hotels wast. Even afrekenen voor 1 was $ 20
S’middags naar Kalutara gegaan om lampen te kopen die nog op allerlei plaatsen in het huis opgehangen moeten worden.
Zondag ochtend om 08.30 uur telefoon. Monnik Kassaopa belt met de mededeling dat er een monteur bij school staat die de generator komt nakijken.
Nu moet je je voorstellen dat ik al 2 weken om de dag aan het bellen ben met het bedrijf om een monteur te krijgen. Afgelopen vrijdag dreigde ik nog a.s. dinsdag naar Colombo toe te komen om persoonlijk verhaal te komen halen als ze nu niet aanstaande maandag een monteur zouden sturen. Schijnbaar zoveel indruk gemaakt dat ze maar iemand op zondag hebben gestuurd. Dus meteen in een touktouk om naar school te gaan. Monteur wil weten wat het probleem is en gaat dan in een paar dorpen verderop zijn gereedschap halen. 20 minuten en hij zou terug zijn. Na 1 ½ uur komt hij terug met schroevendraaier en baco. Gaat aan de slag en laat om 13.30 uur weten dat hij het niet kan repareren en dat er nu echt een technicus bij moet komen. Of ik even een brief wilde ondertekenen dat ik tevreden was met de gedane reparatie. Nu ja jullie begrijpen het al wel. Niets tekenen en maandag maar weer bellen
Tegelijkertijd werden wij ook nog verwacht op een ceremonie van onze steun en toeverlaat Saman. Yvonne was al niet opgehaald door de chauffeur, dus moest gauw een bus nemen. Nog steeds veel last van haar oog dus ook niet echt lekker in haar vel. Moet eigenlijk rust nemen, maar dat kan zo moeilijk als je midden in de verhuizing zit. Heel vervelend allemaal.
Krijgen wel allemaal tips hoe het oog het best behandeld zou kunnen worden. Van Jasmijn water tot kokosnootvocht. Het lijkt tijdelijk wel even te helpen. Als het maandag niet beter gaat dan naar een oogarts in het ziekenhuis in Colombo.
Nog even iets over de ceremonie bij Saman. Zijn beste vriend is geheel onverwacht overleden op jonge leeftijd en laat vrouw en twee kleine kinderen achter. Drie maanden na zijn dood volgt de grote ceremonie waar 31 monniken aanwezig zijn die in het huis zitten op kussens en na wat prevelementen uitgebreid te eten krijgen en allen na 1 uur vertrekken beladen met geschenken. Ze hadden laten weten dat ze allen wel een ventilator wilde hebben, die zij dan ook kregen. Na het vertrek van de monniken is er een groot buffet klaar voor misschien wel 200 gasten. De enige buitenlanders, wij dus, moeten als eerste van het buffet nemen. Je schaamt je een ongeluk, maar de Sri Lankanen vinden het geweldig dat je er bent.
Tot zover weer een week vol belevenissen.
Ik probeer nog steeds de lengte van het verhaal in de hand te houden. Jullie zouden eens moeten weten wat wij al weg laten uit de beschrijving.
Maar ja de kunst van het weglaten is een ware kunst.
Toch nog een laatste belangrijke mededeling van Yvonne.
Er is een rekening geopend voor steun aan de echt aller armsten in de omgeving.
Degenen die dat willen kunnen overmaken op rekening
41 53 69 355
ABN/AMRO
EDE
Tnv R.L.J.Wilke
ovv Sri Lanka
Ter zijner tijd zal Yvonne duidelijkheid geven over de bestedingen die van die rekening worden gedaan.
Groeten van ons beiden.
woensdag, februari 28, 2007
vrijdag, februari 16, 2007
Vervolg van een spannend verhaal
Lieve Familie, Vrienden en Bekenden,
Een vervolg op de eerdere verhalen.
Na afgelopen zaterdag en zondag weer de nodige tijd te hebben geïnvesteerd in de monniken, is het gelukt een aantal afspraken te maken die de situatie weer moeten stabiliseren.
Het blijft natuurlijk wel altijd afwachten of de beloften worden nagekomen.
Een van de afspraken was dat er een gesprek met de oppermonnik uit Ambalangoda, de baas van onze Chief Monk, zou plaats vinden in de voorliggende week.
Zowaar dat is gebeurd. Het is een super intelligente, wereldse en aardige man waarmee een gesprek van 1 ½ uur in zijn tempel heeft plaats gevonden. Hij is uitgenodigd voor de ceremonie en bespreking ivm de komst van Jos Nijenhuis , die vandaag, 16 feb. 12 huizen zal overdragen aan de bevolking. Hierover later meer.
Een andere afspraak was dat er een brief geschreven wordt aan de Head master die uitgenodigd zal worden op a.s. zondag voor een finaal gesprek met CM en mij om zijn ontslagbrief te ondertekenen en een getuigschrift van mij te ontvangen. Het lijkt erop dat dit zal plaats vinden. Daarover in het volgende hoofdstuk meer.
Maandag was een slecht nieuws dag. Madhuka vertelt met veel emotie dat zij heeft besloten een studie te gaan volgen die haar na afloop een overheidsbaan op zal leveren. Veel tranen, want zo zegt zij, jullie zijn als broers en zussen van mij en ik zal jullie zo erg missen.
Wij zullen haar zeker missen want vanaf morgen hebben wij dus 1 Engelse lerares minder.
Schijnbaar doen wij het hier erg goed, want we hebben 60% van het personeel verloren in 5 weken tijd. Direkt gaan werken aan een advertentie opzet voor 3 verschillende functies, Headmaster, Engelse leraar en administratief assistente. Ook een gesprek gehad met de enige lerares die wij nog hebben over haar mogelijke toekomst plannen. Zij zegt te willen blijven en niet op zoek te zijn naar een andere baan. Je weet nooit wat je hier moet geloven. Heb haar direkt een bonus van 10% aangeboden zolang zij de les waarneemt van Madhuka die ons heeft verlaten.
Dinsdag direct een bericht gestuurd aan het bestuur in Nederland om hen van de situatie op de hoogte te brengen en de meest aanwijsbare redenen te laten weten met daarbij uiteraard een plan van aanpak. De eindconclusie komt neer op samenwerking met Sri Lankaanse kamer van koophandel en zo spoedig mogelijk registratie van de school om een officiële status te krijgen en meer zekerheid te kunnen bieden voor de werknemers.
Tot nu toe daar nog geen reacties op gekregen.
Advertentie op het kantoor gebracht en groot gaan laten plaatsen in 2 zondagskranten.
Om een idee te krijgen van de kosten: $ 620
Woensdag zoveel mogelijk afspraken gemaakt met instanties ivm samenwerking en registratie.
Voor dat laatste was er contact met de advocaat die voor ons het contract ivm het huurhuis had opgemaakt. Hij wist wel collega in Hikkaduwa die ons zou kunnen helpen.
Donderdag was een goed nieuws dag. Op proef voor 1 maand een administratief assistente aangenomen en een spontaan aangelopen IT leraar, met potentieel voor toekomstig Headmaster geïnterviewd.
Op afspraak ivm registratie bij “collega”van onze advocaat. Komen in Hikkaduwa terecht op een makelaars kantoor waar verschillende mensen aanwezig zijn waarvan er geen een advocaat blijkt te zijn. Staan op het punt om direct weer op te stappen als blijkt dat een van de heren een accountant is die registratie zaken doet.
Na een uur praten kregen wij een heel goed gevoel over de kennis van deze man en de te verwachten resultaten van registratie. Kassa $ 785 voor de hele procedure.
Vrijdag was een vrije dag. Moslimdag,dus zijn alle kinderen vrij. Vandaag dus de ceremonie met Jos Nijenhuis, waarvoor het hele dorp is uitgelopen. Na 3 kwartier wachten kwam Jos richting de tempel en werd hij onder begeleiding van een cameraploeg ontvangen in de zondagschool. Wij werden met bloemen omhangen, want wij waren tenslotte ook eregasten en ik zou een speech houden voor Jos.
Na het gebruikelijke ritueel van lange speeches, dansjes, het zingen van het volkslied etc. gingen wij allen op pad om de huizen te openen. Jos knipte de linten door en opende de deur met de sleutel in het bijzijn van de nieuwe bewoners. In elk huis stonden tafels met hapjes en drankjes klaar waar je verplicht van moest gebruiken.
Kun je je voorstellen wat het betekent als je 12 huisjes moet openen?
Wij zijn gevraagd ons verhaal te vertellen voor de camera. Reuze spannend en even eerst nog informeren wat er mee gedaan gaat worden.
Al met al weer een boeiende week die nog niet is afgelopen, daar er voor het weekend ook nog de nodige afspraken staan en aktiviteiten gepland zijn.
Zaterdag eerst school openen ivm gratis Engelse les voor jongere kinderen, 2 besprekingen, 1 met Jos over de gang van zaken hier in Kosgoda en de tweede bespreking met mevr. Mohini van Inner Wheel, de damesafdeling van de Rotary.
Zondag 2 besprekingen, 1 met een delegatie van het dorp en de secretaris van de orde van de monniken, en Jos over de toekomst van Kosgoda en de plannen die Jos heeft, en de tweede bespreking met Chief Monk, de heer da Silva en de vorige Headmaster, om definitief de zaak af te ronden en hem zijn ontslagbrief laten tekenen.
Yvonne is druk met het aanschaffen van ontbrekend meubilair voor in het nieuwe huis en is inmiddels ook trotse eigenaar van een mooie tweedehandse Japanse fiets.
Nu ja jullie kunnen je wel voorstellen dat de weken hier voorbij vliegen.
Volgende keer weer meer over onze belevenissen.
Liefste groeten
Yvonne & Ron
Een vervolg op de eerdere verhalen.
Na afgelopen zaterdag en zondag weer de nodige tijd te hebben geïnvesteerd in de monniken, is het gelukt een aantal afspraken te maken die de situatie weer moeten stabiliseren.
Het blijft natuurlijk wel altijd afwachten of de beloften worden nagekomen.
Een van de afspraken was dat er een gesprek met de oppermonnik uit Ambalangoda, de baas van onze Chief Monk, zou plaats vinden in de voorliggende week.
Zowaar dat is gebeurd. Het is een super intelligente, wereldse en aardige man waarmee een gesprek van 1 ½ uur in zijn tempel heeft plaats gevonden. Hij is uitgenodigd voor de ceremonie en bespreking ivm de komst van Jos Nijenhuis , die vandaag, 16 feb. 12 huizen zal overdragen aan de bevolking. Hierover later meer.
Een andere afspraak was dat er een brief geschreven wordt aan de Head master die uitgenodigd zal worden op a.s. zondag voor een finaal gesprek met CM en mij om zijn ontslagbrief te ondertekenen en een getuigschrift van mij te ontvangen. Het lijkt erop dat dit zal plaats vinden. Daarover in het volgende hoofdstuk meer.
Maandag was een slecht nieuws dag. Madhuka vertelt met veel emotie dat zij heeft besloten een studie te gaan volgen die haar na afloop een overheidsbaan op zal leveren. Veel tranen, want zo zegt zij, jullie zijn als broers en zussen van mij en ik zal jullie zo erg missen.
Wij zullen haar zeker missen want vanaf morgen hebben wij dus 1 Engelse lerares minder.
Schijnbaar doen wij het hier erg goed, want we hebben 60% van het personeel verloren in 5 weken tijd. Direkt gaan werken aan een advertentie opzet voor 3 verschillende functies, Headmaster, Engelse leraar en administratief assistente. Ook een gesprek gehad met de enige lerares die wij nog hebben over haar mogelijke toekomst plannen. Zij zegt te willen blijven en niet op zoek te zijn naar een andere baan. Je weet nooit wat je hier moet geloven. Heb haar direkt een bonus van 10% aangeboden zolang zij de les waarneemt van Madhuka die ons heeft verlaten.
Dinsdag direct een bericht gestuurd aan het bestuur in Nederland om hen van de situatie op de hoogte te brengen en de meest aanwijsbare redenen te laten weten met daarbij uiteraard een plan van aanpak. De eindconclusie komt neer op samenwerking met Sri Lankaanse kamer van koophandel en zo spoedig mogelijk registratie van de school om een officiële status te krijgen en meer zekerheid te kunnen bieden voor de werknemers.
Tot nu toe daar nog geen reacties op gekregen.
Advertentie op het kantoor gebracht en groot gaan laten plaatsen in 2 zondagskranten.
Om een idee te krijgen van de kosten: $ 620
Woensdag zoveel mogelijk afspraken gemaakt met instanties ivm samenwerking en registratie.
Voor dat laatste was er contact met de advocaat die voor ons het contract ivm het huurhuis had opgemaakt. Hij wist wel collega in Hikkaduwa die ons zou kunnen helpen.
Donderdag was een goed nieuws dag. Op proef voor 1 maand een administratief assistente aangenomen en een spontaan aangelopen IT leraar, met potentieel voor toekomstig Headmaster geïnterviewd.
Op afspraak ivm registratie bij “collega”van onze advocaat. Komen in Hikkaduwa terecht op een makelaars kantoor waar verschillende mensen aanwezig zijn waarvan er geen een advocaat blijkt te zijn. Staan op het punt om direct weer op te stappen als blijkt dat een van de heren een accountant is die registratie zaken doet.
Na een uur praten kregen wij een heel goed gevoel over de kennis van deze man en de te verwachten resultaten van registratie. Kassa $ 785 voor de hele procedure.
Vrijdag was een vrije dag. Moslimdag,dus zijn alle kinderen vrij. Vandaag dus de ceremonie met Jos Nijenhuis, waarvoor het hele dorp is uitgelopen. Na 3 kwartier wachten kwam Jos richting de tempel en werd hij onder begeleiding van een cameraploeg ontvangen in de zondagschool. Wij werden met bloemen omhangen, want wij waren tenslotte ook eregasten en ik zou een speech houden voor Jos.
Na het gebruikelijke ritueel van lange speeches, dansjes, het zingen van het volkslied etc. gingen wij allen op pad om de huizen te openen. Jos knipte de linten door en opende de deur met de sleutel in het bijzijn van de nieuwe bewoners. In elk huis stonden tafels met hapjes en drankjes klaar waar je verplicht van moest gebruiken.
Kun je je voorstellen wat het betekent als je 12 huisjes moet openen?
Wij zijn gevraagd ons verhaal te vertellen voor de camera. Reuze spannend en even eerst nog informeren wat er mee gedaan gaat worden.
Al met al weer een boeiende week die nog niet is afgelopen, daar er voor het weekend ook nog de nodige afspraken staan en aktiviteiten gepland zijn.
Zaterdag eerst school openen ivm gratis Engelse les voor jongere kinderen, 2 besprekingen, 1 met Jos over de gang van zaken hier in Kosgoda en de tweede bespreking met mevr. Mohini van Inner Wheel, de damesafdeling van de Rotary.
Zondag 2 besprekingen, 1 met een delegatie van het dorp en de secretaris van de orde van de monniken, en Jos over de toekomst van Kosgoda en de plannen die Jos heeft, en de tweede bespreking met Chief Monk, de heer da Silva en de vorige Headmaster, om definitief de zaak af te ronden en hem zijn ontslagbrief laten tekenen.
Yvonne is druk met het aanschaffen van ontbrekend meubilair voor in het nieuwe huis en is inmiddels ook trotse eigenaar van een mooie tweedehandse Japanse fiets.
Nu ja jullie kunnen je wel voorstellen dat de weken hier voorbij vliegen.
Volgende keer weer meer over onze belevenissen.
Liefste groeten
Yvonne & Ron
vrijdag, februari 09, 2007
Hoofdstuk 5
Hoofdstuk 5 Sri Lanka
Lieve familie, vrienden en belangstellenden.
Het is nu aan mij om jullie weer wat op de hoogte te brengen en te houden van onze belevenissen hier. En eerst even wat algemene dingen.
We zijn diep onder de indruk van de natuur, ook al hebben we in de afgelopen tijd (helaas) nog geen gelegenheid gehad om het binnenland in te gaan en ons daar te verwonderen over de flora en fauna. Het is verbazingwekkend hoeveel verschil er is in dit relatief kleine eiland met zelfs ook verschillende klimaten. Daar zullen we nog wel weet van krijgen als hier in het zuidwesten het regenseizoen gaat beginnen.
Laatst zagen we tijdens onze ochtendwandeling op zondagochtend vroeg een man met een ossenkar het strand oprijden, vervolgens rijdt hij de lagune (hier vlakbij) in en is vervolgens een uur bezig geweest om z’n os te wassen; steeds maar emmers water over hem heen gooien en wat schrobben, het was een prachtig gezicht in dat vroege ochtendlicht en ook de kalmte en aandacht waarmee die man het deed, je kon zien dat hij veel om z’n os gaf..
En afgelopen zondag (alweer op zondag) hebben we ook weer zoiets indrukwekkends gezien; tijdens onze wandeling om ong. 07.00u zagen we in zee iets donkers drijven. Nu spoelt er vaak iets aan wat mensen hebben weggegooid of van de schepen afvalt, maar dichterbij gekomen zagen we het bewegen; bleken het 2 parende zeeschildpadden te zijn!! We konden natuurlijk niet zien wat er onder water gebeurde maar je zag ze steeds met hun koppen boven water en om elkaar heen draaien en onderduiken en weer bovenkomen. We staan dan, vlg mij, met open mond te kijken en vinden het ongelofelijk dat we dit zo meemaken. Wel een mooi begin van onze dag, hè?
Waar we minder gelukkig mee zijn in de natuur zijn de muggen. We raken er inmiddels wat meer aan gewend, maar smeren ons ’s avonds in om toch buiten te kunnen zitten. En we hoorden dat er vòòr de tsunami veel minder muggen waren, dus de tsunami heeft zelfs na 2 jaar nog nare gevolgen voor de bevolking, want zij klagen ook zo over de muggen.
’s Ochtends worden we vaak verrast met een ontbijtje door onze buurvrouw. Dan staat er ineens een bordje met pannenkoekjes, met een zeer zoete vulling van suiker en kokos, of roti, een platte, gebakken deegkoek, met een curry van vis(!) of kip. En gemberthee, want dat is zo goed voor ons! Dus ik breng op mijn beurt weer wat naar haar; een aardappel-of tonijnsalade, groentensoep of mie met gewokte groenten. Veel verder kom ik nog niet met alleen m’n zoutvaatje en pepermolentje van A.H.
Het is een schat van een mens, en dat maakt het gemis van onze lieve buurvrouw in Ede gelukkig weer wat minder erg. Laatst heeft ze samen met haar dochter wel 20 vlechtjes in m’n haar gemaakt en ik weet niet wie er meer pret had, zij of ik.
Na het ontbijt doe ik vaak een handwasje en door een lekker warm windje is het zo droog en kan ik met m’n volgende hobby beginnen; strijken!! Dat doe ik op het aanrecht, want daar zit het enige stopcontact waar ik de strijkbout op aan kan sluiten. Ik leg dan een dubbelgevouwen handdoek op het (zeer) lage aanrecht en zo strijk ik dan. Improviseren is een kunst geworden en het leuke is dat ik het (nog steeds) een uitdaging vind.
Ondertussen ga ik 2x per week met Lotti mee, de vrouw die zich zo bekommert om de echt armen, straks meer daarover.
Er werden ons regelmatig huurhuizen aangeboden, daar is ook veel tijd in gaan zitten maar jullie weten dat we sinds jl zondag een huis hebben gevonden. Het is voor ons een geweldig huis, met 3 slaapkamers en badkamers, dus ideaal als de kinderen overkomen. De huiskamer is aan de kleine kant en de veranda (die ik zo heel graag wilde) is op de 1ste verdieping,het ligt ook dichtbij de spoorbaan, zeker niet ideaal maar we denken dat we het hier erg naar onze zin zullen hebben. We huren het van arme mensen die dit huisje van de tsunami-uitkering en geleend geld hebben laten bouwen; ze willen het ook alleen aan westerlingen verhuren (en daar kan ik me wel iets bij voorstellen) en wonen zelf in het huisje achter ons (op 2m afstand, maar ze wonen er maar met z’n 2-tjes).
Volgens Saman, hij is een jongeman die we vorig jaar in de intercity bus ontmoetten toen we een dagje op de school hier in Kosgoda een kijkje kwamen nemen, zijn het heel betrouwbare mensen. Het is heel apart gegaan hoe we Saman hebben leren kennen. We raakten in de bus in
gesprek met hem en hij vroeg onze namen, die we voor hem opschreven.
En wat gebeurt er op Ron z’n eerste werkdag toen hij naar school liep; hij werd aangesproken door een jongeman met de vraag; herkent u mij? Dat bleek die jongen uit de bus te zijn en hij woont in het huis tegenover de straat van onze school. Toeval of……..? Hij had al die tijd het papiertje met onze namen in z’n portemonnee bewaard en liet het ook aan Ron zien. En deze Saman helpt ons op vele manieren. Een goede vriend van hem woont in Induruwa en wist daar verschillende huizen te huur. En ook nu in onze voorbereidingen ivm de verhuizing helpt hij ons. Met nieuwe kasten bijv., het kopen van de koelkast en gasplaat. Ik ben inmiddels naar een fiets op zoek en krijg goede adviezen van hem. Gèèn nieuwe SL fiets, want binnen 4 mnd zijn die verroest, dus nu zijn we op zoek naar een 2e-hands Japanse fiets, die schijnen nog het beste te zijn. Een nieuwe fiets kost ong. 50 euro en een 2e-handse ong. 25 euro, dus dat is nog te doen.
Verder hebben we veel kontakt met de bewoners om ons heen, ik hoop dat dat ook zo zal zijn in ons nieuwe huis. We worden vaak bij de mensen binnen uitgenodigd voor een kopje thee of om alleen even te praten. Laatst zaten we bij onze achterburen met 3 dochtertjes op hun enige 2 stoelen en zaten zij om ons heen op de grond bij het licht van een olielamp, want ze hebben geen electriciteit. We voelen ons dan op dat moment als die rijke blanken maar zij vinden het geweldig en laten merken dat zij zo blij met de school zijn. En altijd krijgen we dan wat mee, een tempelpolsbandje voor Ron of een haarband voor mij. Het geeft ons een bijzonder gevoel, zoals jullie je vast wel kunnen voorstellen, dat ze, ondanks hun materiele armoede, ons altijd iets willen geven. Soms ook in de vorm van fruit, bijv. een trosje bananen.
We drinken nu ook vaak een kopje thee op plaatsen waar we ons voorheen niet konden voorstellen dat we er überhaupt iets zouden gebruiken en nu doen we het gewoon met de hoop dat we er geen last van krijgen. En tot nog toe gaat dat goed.
En pas geleden heb ik zijdelings een begrafenis bijgewoond. Ik stond op de weg langs de tempel te wachten op Ron die nog even naar Chief Monk ging. En ineens hoorde ik een fluit en trommel. Het was een begrafenisstoet, voorop liepen de fluitist en de trommelaar en erachter de stoet. Er liepen ook een paar jongens te springen rondom de kist die door mannen gedragen werd, maar die jongens gooiden steeds kleding van de overleden vrouw van achter de kist, hoog in de lucht over de kist heen naar de voorste jongens. Die legden de kleding plat op de grond waar de dragers dan over heen liepen en dan begonnen ze weer overnieuw te gooien. Ik stond daar eerbiedig te wachten maar kreeg bijna van alle mensen een hand.
En op de begraafplaats aan het strand, waar we later langs liepen, zagen we dat de kist met aarde bedekt werd maar onderwijl renden er al veel kinderen met enkele ouders het strand op om daar met veel plezier pootje te baden.
Laatst zijn we ook te dineren gevraagd bij een goede vriend van Susanthe (van het restaurantje). Die vriend heeft bij de marine gewerkt en heeft een heel goed, persoonlijk kontakt met een admiraal, die vlg hem 2e in command is van de SL marine. Ik heb hem inmiddels gesproken en als het helemaal niet mocht lukken met onze residence visa, komt deze admiraal voor ons in actie, vlg zijn zeggen is het een kwestie van 1 telefoontje, maar dit hebben we al meerdere keren gehoord. Maar je weet nooit.
Inmiddels hebben we jl. zondag om 08.00u een gesprek bij een rechter thuis gehad via de zoon van onze buurvrouw. Hij is een goede vriend van z’n schoonvader en hij zei dat hij voor ons een visa kan regelen voor 5 jaar!!! Dat zou natuurlijk geweldig zijn maar we zijn ook op onze hoede, alhoewel we wel wat meer vertrouwen in een rechter hebben dan in een visser die zegt dat een familielid van hem op de emigratie-dienst werkt en wat voor ons kan regelen.
We merken wel dat heel veel mensen om ons heen met ons meeleven en vaak ook hun verontschuldigingen aanbieden voor het feit dat we zo moeilijk onze visa kunnen krijgen.
En dat ze met elkaar goed voor ons willen zorgen zodat we maar niet weg zullen gaan. Maar ja, dan heb je wel de goede papieren nodig.
Ondertussen zijn we ook 2 dagen in Colombo bezig geweest om 1. ons toeristenvisum te verlengen en 2. van de week zijn we van 09.30-19.30u (!!) bezig geweest om onze container bij de douane weg te halen. Dat betekent dus om 07.00 van huis gaan en er om 22.00u pas weer in. Maar het was de moeite waard en het hoort er allemaal bij hier.
En ook dat was weer een heel bijzondere ervaring om binnen zo’n douane gebied te zijn. Het betekent vaak uren wachten tot de papieren door de juiste man zijn getekend en dan zit je in een kantoortje met 3 of 4 douane-beambten en dan proberen we er wat van te maken door grapjes met hen te maken en onze Singalese woordjes ten toon te spreiden en dat vinden ze geweldig. Later, toen onze container uiteindelijk geopend mocht worden, zijn er zo’n 9 mannen bezig om dozen uit te laden, die door een hoge beambte dan geïnspecteerd worden. We hadden gehoopt op een snelle inspectie, ook omdat we zoveel hulpmiddelen bij ons hebben, maar helaas……..Er moesten zeker 30 dozen uitgeladen worden en vervolgens moest er een soort van pad binnenin de container gecreëerd worden zodat de beambte ook de dozen langs de rand kan bekijken. Dan maakt iemand met een mes een soort van luikje en kijken ze in de doos. Het was toch wel een beetje spannend wat we hebben 16 flessen wijn verstopt, gelukkig werden ze niet opgemerkt, anders moesten we 300% belasting betalen.
Hij was wel zeer geïnteresseerd in het (Fisher Price) speelgoed, wsch heeft hij een zoontje. (het speelgoed wat we hier hebben gezien tot nog toe is van kermiskwaliteit).
Ron heeft eigenlijk de hele middag erbij gestaan om het in-en uitladen in de gaten te houden, want deze mannen zijn meer van het ruwe gooi- en smijtwerk, zal ik maar zeggen. Maar we hebben ook wel lol met ze gehad en cola voor ze gekocht en een fooi gegeven (ook al moesten we voor deze bijzondere clearance zonder visa ook weer extra betalen). En om 17.30 konden we eindelijk naar de opslagruimte van het verhuisbedrijf rijden, waar de spullen opnieuw uitgeladen moesten worden, want de rolstoelen e.d. werden de volgende dag door het Welcome Village (opvangtehuis voor dakloze ouderen) opgehaald. En onze spullen kunnen niet door een truck met onze container door ons straatje rijden, dit is meer een steegje met een zandpad, dus wordt nu alles in 2 kleinere vrachtwagens gebracht. Maar het was wel weer een hele ervaring, hoewel ook zeer vermoeiend en de volgende dag moest Ron weer gewoon aan het werk met alle toestanden die zich daar weer afspelen.
Afgelopen zondag hebben we overigens ook veel tijd op de tempel doorgebracht, want na ons bezoek aan de rechter ivm ons visum werden we om 10.00u op de tempel verwacht voor de inwijding van 4 nieuwe monniken in de leeftijd variërend van 6 tot 11 jaar en ’s middags was er vanaf 14.30 een feest van de zondagsschool van de tempel ivm het 8-jarig bestaan. Dit was een langdurig samenzijn met dansjes van de kinderen maar vooral met veel toespraken die gemiddeld 25 min. duurden. Dit was schijnbaar niet alleen voor ons vrij moeilijk om vol te houden; aan ’t eind van dit (kinder)feest was er nog maar een handjevol kinderen, ouders èn wij op de 1ste rij. Er werden nog prijzen uitgedeeld waar wij ook voor gevraagd werden om dit te doen. Wat ons heel sterk opviel was dat tijdens het zingen van het volkslied aan het begin de monniken niet opstaan en niet meezingen. Zij staan boven het staatsbestel hoewel we later hoorden dat er tempels zijn waar de monniken uit respect wel gaan staan.
En dan nu enkele ervaringen die ik heb meegemaakt op de dagen dat ik met Lotti ben mee was.
Zij zoekt mensen die door geen enkele instantie worden gesteund, ook niet door evt. familie, maar zich volkomen op eigen krachten moeten zien te redden. En dit zijn hartverscheurende omstandigheden, ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven.
We hebben natuurlijk in onze woonomgeving de gevolgen van de tsunami gezien; zwaar verwoeste huizen, gezinnen met omgekomen familieleden, mensen die heel hun hebben en houden zijn kwijtgeraakt. Maar er is hier aan de kuststrook veel hulp geboden en nog steeds gebeurt dit. Ook al zetten wij vaak onze vraagtekens bij verschillende hulpprojecten. De huizen die door int. organisaties zijn gebouwd, missen bijv. in 90% een kookplaats in huis voor hun houtvuur. Het gas is hier zo duur voor deze arme bevolking dat ze bijna allemaal nog op houtvuur koken. En nu zie je vaak dat ze aan de buitenkant weer een paar planken tegen het huis timmeren om daar te koken, binnen kan de rook nl niet weg. Maar tijdens de regentijd is het buitenkoken natuurlijk weer een enorm probleem, en ook de hygiene.
En ook heel veel zie je dat de bouwaannemer zeer slecht hout voor de deuren en kozijnen gebruikt (veel goedkoper) en de mensen na 1 jaar hun ramen en deuren niet meer kunnen gebruiken en eigenlijk moeten vernieuwen, van buiten zien die huisjes er leuk uit; in mooie kleuren geschilderd enzo, maar de kwaliteit is slecht. En medewerkers van die NGO’s (Non Governemental Organisations) staan hier ook niet goed aangeschreven. Rijden in grote Landrovers rond, verblijven in 5* hotels en verdienen zo’n $6000,00 pm. En deze organisaties houden zich vnl met grote projecten bezig en komen eigenlijk niet het binnenland in.
Maar goed, dat is weer een ander probleem.
Wat heb ik met Lotti gezien? Dat is heel moeilijk om in woorden te vatten (helaas nog geen foto’s) maar ik heb jullie hulp nodig om, misschien een druppel, iets te kunnen doen aan betere levensomstandigheden van zeer arme mensen.
Ik ben bij een jonge moeder van 2 kinderen geweest, 3 maanden geleden is haar man bij een treinongeluk omgekomen, en 1 maand later is haar zoontje geboren. De familie van haar man is ook arm en heeft zich niets meer van haar lot aangetrokken, ze heeft zelf geen ouders meer, alleen nog 2 broers die niet getrouwd zijn en niets voor haar (kunnen) doen. De baby van 2 mnd is ondervoed, ze heeft heel weinig borstvoeding, en heeft ernstige huidproblemen op z’n hoofdje en lijfje. Ze mag bij een gezin wonen van 6 personen, die ook zo arm zijn dat er alleen 3 zakken met kleding en 2 schaaltjes in dat huisje liggen. Verder helemaal niets, geen kleedje om op te slapen, alleen maar een volledig kale kamer en “keuken”. Daar slaapt die moeder op de cementenvloer onder een soort van aanrechtje met haar 2 kinderen, geen water, alleen een vieze vijver waar het kleintje wsch die huidinfectie heeft opgelopen. Haar dochtertje van 2 jaar is apatisch en zijzelf is volkomen aan het einde van haar krachten, naast het verlies van haar man heeft ze haar huisje moeten verlaten omdat ze de huur niet kan betalen. (In SL is er geen uitkering voor weduwen etc als je niet bij de overheid hebt gewerkt.). Lotti had haar zien bedelen bij een winkeltje en was zo op haar pad gekomen. We hebben nu geregeld dat buren per dag 150 Rps (is ong. 1,10 euro) aan eten voor haar besteden; ze heeft nl zelf niets om klaar te maken, laat staan te koken, en hebben we slaapmatjes, melkpoeder en medicijnen voor haar gekocht.
Voor 25,00 euro pm is deze jonge moeder geholpen. Op dat moment voel je je zo opgelaten met bijv. ons zoeken naar een huis, waar ik toch wel heel graag een veranda bij wil!
We gaan ook andere woonruimte zoeken waar ze evt. met een andere alleenstaande moeder kan gaan wonen in veel betere omstandigheden en zoeken we ook naar mogelijkheden dat terwijl ze om beurten op elkaars kinderen passen, kunnen gaan werken. Want dat is ook heel belangrijk: dat ze op een gegeven moment in hun eigen levensonderhoud kunnen voorzien, dat is ook heel goed voor hun eigenwaarde. Veel mensen hier houden na de tsunami graag hun hand op voor geld en voeren verder niets uit.
Ik ben ook in het binnenland op een pre-school geweest, voor 3-5 jarigen, waar een zeer toegewijde onderwijzeres voor een salaris van 10 euro pm van 8.30-13.30 voor deze kindertjes zorgt in een gebouw, en dat is eigenlijk al een veel te groot woord, waar we spulletjes hebben gebracht; kleedjes voor op de grond waar ze op kunnen zitten tijdens eten en drinken en ook om op te spelen. De vloer zit nl vol gaten en overal liggen er losse stukken steen. Ook wat speelgoed, bordjes, bekertjes, snoep niet te vergeten en wat eenvoudige boekjes zodat de oudste kindertjes ook al wat kunnen leren. Die lerares was zo ongelofelijk dankbaar, en we keken naar elkaar met heel veel respect, zij ivm de hulp en ik voor wat zij betekent voor die kindertjes op die zeer eenvoudige plek. Ze wil nu nog graag een ijzeren raamwerk in de openingen, want de plaatselijke jeugd gebruikt deze plek nu als een soort van jeugdhonk, maar ze laten het heel vies achter. Dit kost ong. 35,00 euro.
Vervolgens zijn we op de thee gevraagd door 1 van de ouders. Zij wonen met 16 mensen, van oud tot jong, in een huis met 1 grote en 2 kleine kamers. Het enige “meubilair” bestaat uit 4 juten zakken waar de ouderen op liggen. En een povere keuken met wat kookpotten.Het dak is zeer slecht en tijdens de moesson een groot probleem, vooral voor de gezondheid. Er is dan haast geen droge plek in huis te vinden. De mannen in deze buurt zijn dagloners en hebben de grootste moeite om werk te vinden wat ook naar SL maatstaven slecht betaald wordt.
Maar thee kregen we en bij het weggaan ook nog een soort van pomelo die vers voor ons uit de boom werd gehaald. Lotti si nu druk bezig om geld voor het dak te vinden en ook om te zien of ze een moestuin kunnen aanleggen met een wat gevarieerder aanbod van groenten.
Ook ben ik bij een gezin geweest waarvan de man zijn hand was afgehakt tijdens z’n werk in de fabriek. Hij doet zo hier en daar nu schoonmaakklusjes, zijn vrouw is vorig jaar naar Saoedi-Arabie gegaan om daar te gaan schoonmaken. Vervolgens werd haar paspoort afgenomen en werd ze ook niet meer betaald. Gelukkig heeft ze via een organisatie weg weten te komen, maar inmiddels was de situatie thuis zo verslechterd, want haar dochter van 13 was in verwachting, inmiddels 14 jaar mèt een zoontje, maar een vreselijke toestand, ook wat behuizing betreft. Het is dat ik met eigen ogen gezien heb hoe ze leven in een hutje van planken en plastic zakken, maar het is niet te geloven. Inmiddels heeft Lotti voor een eenvoudig huis kunnen zorgen waar ze binnenkort in kunnen maar er wordt nu nog gezocht voor werk.
Ik ben op meer plaatsen nu geweest, ook een jonge moeder met 4 kinderen, haar man in de gevangenis voor overval en weinig tot geen hulp van anderen en doordat ze nog kleine kinderen heeft, kan ze niet buiten huis gaan werken. Ik ga nu elke week boodschappen met haar doen, maar ook hiervoor zullen we een oplossing moeten zoeken.
Ik ben in ieder geval zo ontzettend blij met alle dozen die we hebben gekregen en die ik gauw uit kan gaan delen, maar dat is niet genoeg.
Daarom zoek ik hulp!! Vooral financiele hulp, en dat mag in de vorm van een kleine bijdrage (maakt hier al een heel verschil)maar ook hulp voor langere tijd, misschien met een groep mensen (familie, collega’s, vrienden). Er kan dan bijv. een gezin voor 25 euro “geadopteerd” worden. Maar ook zomerkleding van klein tot groot is heel goed!
Ik zal het zeker verder nog uitwerken, van elke aanschaf of hulp worden er rekeningen overlegd, ook maak ik dan vele foto’s en echt alles gaat naar de plek waar het het hardst nodig is..
Jullie begrijpen vast dat ik dit niet zomaar vraag maar ik heb nu zoveel nood gezien, ook gerelateerd aan de bestaansnormen van dit land, dat ik jullie dit moet schrijven.
En ik heb er ruim 2 weken over gedaan om dit te schrijven zodat het geen al te emotionele oproep werd.
Als jullie op korte termijn meer informatie willen hebben, willen jullie dit dan via onze email-adressen doen?
Tot zover dit hoofdstuk, het wordt vervolgd.
Liefs van ons samen uit Sri Lanka.
Lieve familie, vrienden en belangstellenden.
Het is nu aan mij om jullie weer wat op de hoogte te brengen en te houden van onze belevenissen hier. En eerst even wat algemene dingen.
We zijn diep onder de indruk van de natuur, ook al hebben we in de afgelopen tijd (helaas) nog geen gelegenheid gehad om het binnenland in te gaan en ons daar te verwonderen over de flora en fauna. Het is verbazingwekkend hoeveel verschil er is in dit relatief kleine eiland met zelfs ook verschillende klimaten. Daar zullen we nog wel weet van krijgen als hier in het zuidwesten het regenseizoen gaat beginnen.
Laatst zagen we tijdens onze ochtendwandeling op zondagochtend vroeg een man met een ossenkar het strand oprijden, vervolgens rijdt hij de lagune (hier vlakbij) in en is vervolgens een uur bezig geweest om z’n os te wassen; steeds maar emmers water over hem heen gooien en wat schrobben, het was een prachtig gezicht in dat vroege ochtendlicht en ook de kalmte en aandacht waarmee die man het deed, je kon zien dat hij veel om z’n os gaf..
En afgelopen zondag (alweer op zondag) hebben we ook weer zoiets indrukwekkends gezien; tijdens onze wandeling om ong. 07.00u zagen we in zee iets donkers drijven. Nu spoelt er vaak iets aan wat mensen hebben weggegooid of van de schepen afvalt, maar dichterbij gekomen zagen we het bewegen; bleken het 2 parende zeeschildpadden te zijn!! We konden natuurlijk niet zien wat er onder water gebeurde maar je zag ze steeds met hun koppen boven water en om elkaar heen draaien en onderduiken en weer bovenkomen. We staan dan, vlg mij, met open mond te kijken en vinden het ongelofelijk dat we dit zo meemaken. Wel een mooi begin van onze dag, hè?
Waar we minder gelukkig mee zijn in de natuur zijn de muggen. We raken er inmiddels wat meer aan gewend, maar smeren ons ’s avonds in om toch buiten te kunnen zitten. En we hoorden dat er vòòr de tsunami veel minder muggen waren, dus de tsunami heeft zelfs na 2 jaar nog nare gevolgen voor de bevolking, want zij klagen ook zo over de muggen.
’s Ochtends worden we vaak verrast met een ontbijtje door onze buurvrouw. Dan staat er ineens een bordje met pannenkoekjes, met een zeer zoete vulling van suiker en kokos, of roti, een platte, gebakken deegkoek, met een curry van vis(!) of kip. En gemberthee, want dat is zo goed voor ons! Dus ik breng op mijn beurt weer wat naar haar; een aardappel-of tonijnsalade, groentensoep of mie met gewokte groenten. Veel verder kom ik nog niet met alleen m’n zoutvaatje en pepermolentje van A.H.
Het is een schat van een mens, en dat maakt het gemis van onze lieve buurvrouw in Ede gelukkig weer wat minder erg. Laatst heeft ze samen met haar dochter wel 20 vlechtjes in m’n haar gemaakt en ik weet niet wie er meer pret had, zij of ik.
Na het ontbijt doe ik vaak een handwasje en door een lekker warm windje is het zo droog en kan ik met m’n volgende hobby beginnen; strijken!! Dat doe ik op het aanrecht, want daar zit het enige stopcontact waar ik de strijkbout op aan kan sluiten. Ik leg dan een dubbelgevouwen handdoek op het (zeer) lage aanrecht en zo strijk ik dan. Improviseren is een kunst geworden en het leuke is dat ik het (nog steeds) een uitdaging vind.
Ondertussen ga ik 2x per week met Lotti mee, de vrouw die zich zo bekommert om de echt armen, straks meer daarover.
Er werden ons regelmatig huurhuizen aangeboden, daar is ook veel tijd in gaan zitten maar jullie weten dat we sinds jl zondag een huis hebben gevonden. Het is voor ons een geweldig huis, met 3 slaapkamers en badkamers, dus ideaal als de kinderen overkomen. De huiskamer is aan de kleine kant en de veranda (die ik zo heel graag wilde) is op de 1ste verdieping,het ligt ook dichtbij de spoorbaan, zeker niet ideaal maar we denken dat we het hier erg naar onze zin zullen hebben. We huren het van arme mensen die dit huisje van de tsunami-uitkering en geleend geld hebben laten bouwen; ze willen het ook alleen aan westerlingen verhuren (en daar kan ik me wel iets bij voorstellen) en wonen zelf in het huisje achter ons (op 2m afstand, maar ze wonen er maar met z’n 2-tjes).
Volgens Saman, hij is een jongeman die we vorig jaar in de intercity bus ontmoetten toen we een dagje op de school hier in Kosgoda een kijkje kwamen nemen, zijn het heel betrouwbare mensen. Het is heel apart gegaan hoe we Saman hebben leren kennen. We raakten in de bus in
gesprek met hem en hij vroeg onze namen, die we voor hem opschreven.
En wat gebeurt er op Ron z’n eerste werkdag toen hij naar school liep; hij werd aangesproken door een jongeman met de vraag; herkent u mij? Dat bleek die jongen uit de bus te zijn en hij woont in het huis tegenover de straat van onze school. Toeval of……..? Hij had al die tijd het papiertje met onze namen in z’n portemonnee bewaard en liet het ook aan Ron zien. En deze Saman helpt ons op vele manieren. Een goede vriend van hem woont in Induruwa en wist daar verschillende huizen te huur. En ook nu in onze voorbereidingen ivm de verhuizing helpt hij ons. Met nieuwe kasten bijv., het kopen van de koelkast en gasplaat. Ik ben inmiddels naar een fiets op zoek en krijg goede adviezen van hem. Gèèn nieuwe SL fiets, want binnen 4 mnd zijn die verroest, dus nu zijn we op zoek naar een 2e-hands Japanse fiets, die schijnen nog het beste te zijn. Een nieuwe fiets kost ong. 50 euro en een 2e-handse ong. 25 euro, dus dat is nog te doen.
Verder hebben we veel kontakt met de bewoners om ons heen, ik hoop dat dat ook zo zal zijn in ons nieuwe huis. We worden vaak bij de mensen binnen uitgenodigd voor een kopje thee of om alleen even te praten. Laatst zaten we bij onze achterburen met 3 dochtertjes op hun enige 2 stoelen en zaten zij om ons heen op de grond bij het licht van een olielamp, want ze hebben geen electriciteit. We voelen ons dan op dat moment als die rijke blanken maar zij vinden het geweldig en laten merken dat zij zo blij met de school zijn. En altijd krijgen we dan wat mee, een tempelpolsbandje voor Ron of een haarband voor mij. Het geeft ons een bijzonder gevoel, zoals jullie je vast wel kunnen voorstellen, dat ze, ondanks hun materiele armoede, ons altijd iets willen geven. Soms ook in de vorm van fruit, bijv. een trosje bananen.
We drinken nu ook vaak een kopje thee op plaatsen waar we ons voorheen niet konden voorstellen dat we er überhaupt iets zouden gebruiken en nu doen we het gewoon met de hoop dat we er geen last van krijgen. En tot nog toe gaat dat goed.
En pas geleden heb ik zijdelings een begrafenis bijgewoond. Ik stond op de weg langs de tempel te wachten op Ron die nog even naar Chief Monk ging. En ineens hoorde ik een fluit en trommel. Het was een begrafenisstoet, voorop liepen de fluitist en de trommelaar en erachter de stoet. Er liepen ook een paar jongens te springen rondom de kist die door mannen gedragen werd, maar die jongens gooiden steeds kleding van de overleden vrouw van achter de kist, hoog in de lucht over de kist heen naar de voorste jongens. Die legden de kleding plat op de grond waar de dragers dan over heen liepen en dan begonnen ze weer overnieuw te gooien. Ik stond daar eerbiedig te wachten maar kreeg bijna van alle mensen een hand.
En op de begraafplaats aan het strand, waar we later langs liepen, zagen we dat de kist met aarde bedekt werd maar onderwijl renden er al veel kinderen met enkele ouders het strand op om daar met veel plezier pootje te baden.
Laatst zijn we ook te dineren gevraagd bij een goede vriend van Susanthe (van het restaurantje). Die vriend heeft bij de marine gewerkt en heeft een heel goed, persoonlijk kontakt met een admiraal, die vlg hem 2e in command is van de SL marine. Ik heb hem inmiddels gesproken en als het helemaal niet mocht lukken met onze residence visa, komt deze admiraal voor ons in actie, vlg zijn zeggen is het een kwestie van 1 telefoontje, maar dit hebben we al meerdere keren gehoord. Maar je weet nooit.
Inmiddels hebben we jl. zondag om 08.00u een gesprek bij een rechter thuis gehad via de zoon van onze buurvrouw. Hij is een goede vriend van z’n schoonvader en hij zei dat hij voor ons een visa kan regelen voor 5 jaar!!! Dat zou natuurlijk geweldig zijn maar we zijn ook op onze hoede, alhoewel we wel wat meer vertrouwen in een rechter hebben dan in een visser die zegt dat een familielid van hem op de emigratie-dienst werkt en wat voor ons kan regelen.
We merken wel dat heel veel mensen om ons heen met ons meeleven en vaak ook hun verontschuldigingen aanbieden voor het feit dat we zo moeilijk onze visa kunnen krijgen.
En dat ze met elkaar goed voor ons willen zorgen zodat we maar niet weg zullen gaan. Maar ja, dan heb je wel de goede papieren nodig.
Ondertussen zijn we ook 2 dagen in Colombo bezig geweest om 1. ons toeristenvisum te verlengen en 2. van de week zijn we van 09.30-19.30u (!!) bezig geweest om onze container bij de douane weg te halen. Dat betekent dus om 07.00 van huis gaan en er om 22.00u pas weer in. Maar het was de moeite waard en het hoort er allemaal bij hier.
En ook dat was weer een heel bijzondere ervaring om binnen zo’n douane gebied te zijn. Het betekent vaak uren wachten tot de papieren door de juiste man zijn getekend en dan zit je in een kantoortje met 3 of 4 douane-beambten en dan proberen we er wat van te maken door grapjes met hen te maken en onze Singalese woordjes ten toon te spreiden en dat vinden ze geweldig. Later, toen onze container uiteindelijk geopend mocht worden, zijn er zo’n 9 mannen bezig om dozen uit te laden, die door een hoge beambte dan geïnspecteerd worden. We hadden gehoopt op een snelle inspectie, ook omdat we zoveel hulpmiddelen bij ons hebben, maar helaas……..Er moesten zeker 30 dozen uitgeladen worden en vervolgens moest er een soort van pad binnenin de container gecreëerd worden zodat de beambte ook de dozen langs de rand kan bekijken. Dan maakt iemand met een mes een soort van luikje en kijken ze in de doos. Het was toch wel een beetje spannend wat we hebben 16 flessen wijn verstopt, gelukkig werden ze niet opgemerkt, anders moesten we 300% belasting betalen.
Hij was wel zeer geïnteresseerd in het (Fisher Price) speelgoed, wsch heeft hij een zoontje. (het speelgoed wat we hier hebben gezien tot nog toe is van kermiskwaliteit).
Ron heeft eigenlijk de hele middag erbij gestaan om het in-en uitladen in de gaten te houden, want deze mannen zijn meer van het ruwe gooi- en smijtwerk, zal ik maar zeggen. Maar we hebben ook wel lol met ze gehad en cola voor ze gekocht en een fooi gegeven (ook al moesten we voor deze bijzondere clearance zonder visa ook weer extra betalen). En om 17.30 konden we eindelijk naar de opslagruimte van het verhuisbedrijf rijden, waar de spullen opnieuw uitgeladen moesten worden, want de rolstoelen e.d. werden de volgende dag door het Welcome Village (opvangtehuis voor dakloze ouderen) opgehaald. En onze spullen kunnen niet door een truck met onze container door ons straatje rijden, dit is meer een steegje met een zandpad, dus wordt nu alles in 2 kleinere vrachtwagens gebracht. Maar het was wel weer een hele ervaring, hoewel ook zeer vermoeiend en de volgende dag moest Ron weer gewoon aan het werk met alle toestanden die zich daar weer afspelen.
Afgelopen zondag hebben we overigens ook veel tijd op de tempel doorgebracht, want na ons bezoek aan de rechter ivm ons visum werden we om 10.00u op de tempel verwacht voor de inwijding van 4 nieuwe monniken in de leeftijd variërend van 6 tot 11 jaar en ’s middags was er vanaf 14.30 een feest van de zondagsschool van de tempel ivm het 8-jarig bestaan. Dit was een langdurig samenzijn met dansjes van de kinderen maar vooral met veel toespraken die gemiddeld 25 min. duurden. Dit was schijnbaar niet alleen voor ons vrij moeilijk om vol te houden; aan ’t eind van dit (kinder)feest was er nog maar een handjevol kinderen, ouders èn wij op de 1ste rij. Er werden nog prijzen uitgedeeld waar wij ook voor gevraagd werden om dit te doen. Wat ons heel sterk opviel was dat tijdens het zingen van het volkslied aan het begin de monniken niet opstaan en niet meezingen. Zij staan boven het staatsbestel hoewel we later hoorden dat er tempels zijn waar de monniken uit respect wel gaan staan.
En dan nu enkele ervaringen die ik heb meegemaakt op de dagen dat ik met Lotti ben mee was.
Zij zoekt mensen die door geen enkele instantie worden gesteund, ook niet door evt. familie, maar zich volkomen op eigen krachten moeten zien te redden. En dit zijn hartverscheurende omstandigheden, ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven.
We hebben natuurlijk in onze woonomgeving de gevolgen van de tsunami gezien; zwaar verwoeste huizen, gezinnen met omgekomen familieleden, mensen die heel hun hebben en houden zijn kwijtgeraakt. Maar er is hier aan de kuststrook veel hulp geboden en nog steeds gebeurt dit. Ook al zetten wij vaak onze vraagtekens bij verschillende hulpprojecten. De huizen die door int. organisaties zijn gebouwd, missen bijv. in 90% een kookplaats in huis voor hun houtvuur. Het gas is hier zo duur voor deze arme bevolking dat ze bijna allemaal nog op houtvuur koken. En nu zie je vaak dat ze aan de buitenkant weer een paar planken tegen het huis timmeren om daar te koken, binnen kan de rook nl niet weg. Maar tijdens de regentijd is het buitenkoken natuurlijk weer een enorm probleem, en ook de hygiene.
En ook heel veel zie je dat de bouwaannemer zeer slecht hout voor de deuren en kozijnen gebruikt (veel goedkoper) en de mensen na 1 jaar hun ramen en deuren niet meer kunnen gebruiken en eigenlijk moeten vernieuwen, van buiten zien die huisjes er leuk uit; in mooie kleuren geschilderd enzo, maar de kwaliteit is slecht. En medewerkers van die NGO’s (Non Governemental Organisations) staan hier ook niet goed aangeschreven. Rijden in grote Landrovers rond, verblijven in 5* hotels en verdienen zo’n $6000,00 pm. En deze organisaties houden zich vnl met grote projecten bezig en komen eigenlijk niet het binnenland in.
Maar goed, dat is weer een ander probleem.
Wat heb ik met Lotti gezien? Dat is heel moeilijk om in woorden te vatten (helaas nog geen foto’s) maar ik heb jullie hulp nodig om, misschien een druppel, iets te kunnen doen aan betere levensomstandigheden van zeer arme mensen.
Ik ben bij een jonge moeder van 2 kinderen geweest, 3 maanden geleden is haar man bij een treinongeluk omgekomen, en 1 maand later is haar zoontje geboren. De familie van haar man is ook arm en heeft zich niets meer van haar lot aangetrokken, ze heeft zelf geen ouders meer, alleen nog 2 broers die niet getrouwd zijn en niets voor haar (kunnen) doen. De baby van 2 mnd is ondervoed, ze heeft heel weinig borstvoeding, en heeft ernstige huidproblemen op z’n hoofdje en lijfje. Ze mag bij een gezin wonen van 6 personen, die ook zo arm zijn dat er alleen 3 zakken met kleding en 2 schaaltjes in dat huisje liggen. Verder helemaal niets, geen kleedje om op te slapen, alleen maar een volledig kale kamer en “keuken”. Daar slaapt die moeder op de cementenvloer onder een soort van aanrechtje met haar 2 kinderen, geen water, alleen een vieze vijver waar het kleintje wsch die huidinfectie heeft opgelopen. Haar dochtertje van 2 jaar is apatisch en zijzelf is volkomen aan het einde van haar krachten, naast het verlies van haar man heeft ze haar huisje moeten verlaten omdat ze de huur niet kan betalen. (In SL is er geen uitkering voor weduwen etc als je niet bij de overheid hebt gewerkt.). Lotti had haar zien bedelen bij een winkeltje en was zo op haar pad gekomen. We hebben nu geregeld dat buren per dag 150 Rps (is ong. 1,10 euro) aan eten voor haar besteden; ze heeft nl zelf niets om klaar te maken, laat staan te koken, en hebben we slaapmatjes, melkpoeder en medicijnen voor haar gekocht.
Voor 25,00 euro pm is deze jonge moeder geholpen. Op dat moment voel je je zo opgelaten met bijv. ons zoeken naar een huis, waar ik toch wel heel graag een veranda bij wil!
We gaan ook andere woonruimte zoeken waar ze evt. met een andere alleenstaande moeder kan gaan wonen in veel betere omstandigheden en zoeken we ook naar mogelijkheden dat terwijl ze om beurten op elkaars kinderen passen, kunnen gaan werken. Want dat is ook heel belangrijk: dat ze op een gegeven moment in hun eigen levensonderhoud kunnen voorzien, dat is ook heel goed voor hun eigenwaarde. Veel mensen hier houden na de tsunami graag hun hand op voor geld en voeren verder niets uit.
Ik ben ook in het binnenland op een pre-school geweest, voor 3-5 jarigen, waar een zeer toegewijde onderwijzeres voor een salaris van 10 euro pm van 8.30-13.30 voor deze kindertjes zorgt in een gebouw, en dat is eigenlijk al een veel te groot woord, waar we spulletjes hebben gebracht; kleedjes voor op de grond waar ze op kunnen zitten tijdens eten en drinken en ook om op te spelen. De vloer zit nl vol gaten en overal liggen er losse stukken steen. Ook wat speelgoed, bordjes, bekertjes, snoep niet te vergeten en wat eenvoudige boekjes zodat de oudste kindertjes ook al wat kunnen leren. Die lerares was zo ongelofelijk dankbaar, en we keken naar elkaar met heel veel respect, zij ivm de hulp en ik voor wat zij betekent voor die kindertjes op die zeer eenvoudige plek. Ze wil nu nog graag een ijzeren raamwerk in de openingen, want de plaatselijke jeugd gebruikt deze plek nu als een soort van jeugdhonk, maar ze laten het heel vies achter. Dit kost ong. 35,00 euro.
Vervolgens zijn we op de thee gevraagd door 1 van de ouders. Zij wonen met 16 mensen, van oud tot jong, in een huis met 1 grote en 2 kleine kamers. Het enige “meubilair” bestaat uit 4 juten zakken waar de ouderen op liggen. En een povere keuken met wat kookpotten.Het dak is zeer slecht en tijdens de moesson een groot probleem, vooral voor de gezondheid. Er is dan haast geen droge plek in huis te vinden. De mannen in deze buurt zijn dagloners en hebben de grootste moeite om werk te vinden wat ook naar SL maatstaven slecht betaald wordt.
Maar thee kregen we en bij het weggaan ook nog een soort van pomelo die vers voor ons uit de boom werd gehaald. Lotti si nu druk bezig om geld voor het dak te vinden en ook om te zien of ze een moestuin kunnen aanleggen met een wat gevarieerder aanbod van groenten.
Ook ben ik bij een gezin geweest waarvan de man zijn hand was afgehakt tijdens z’n werk in de fabriek. Hij doet zo hier en daar nu schoonmaakklusjes, zijn vrouw is vorig jaar naar Saoedi-Arabie gegaan om daar te gaan schoonmaken. Vervolgens werd haar paspoort afgenomen en werd ze ook niet meer betaald. Gelukkig heeft ze via een organisatie weg weten te komen, maar inmiddels was de situatie thuis zo verslechterd, want haar dochter van 13 was in verwachting, inmiddels 14 jaar mèt een zoontje, maar een vreselijke toestand, ook wat behuizing betreft. Het is dat ik met eigen ogen gezien heb hoe ze leven in een hutje van planken en plastic zakken, maar het is niet te geloven. Inmiddels heeft Lotti voor een eenvoudig huis kunnen zorgen waar ze binnenkort in kunnen maar er wordt nu nog gezocht voor werk.
Ik ben op meer plaatsen nu geweest, ook een jonge moeder met 4 kinderen, haar man in de gevangenis voor overval en weinig tot geen hulp van anderen en doordat ze nog kleine kinderen heeft, kan ze niet buiten huis gaan werken. Ik ga nu elke week boodschappen met haar doen, maar ook hiervoor zullen we een oplossing moeten zoeken.
Ik ben in ieder geval zo ontzettend blij met alle dozen die we hebben gekregen en die ik gauw uit kan gaan delen, maar dat is niet genoeg.
Daarom zoek ik hulp!! Vooral financiele hulp, en dat mag in de vorm van een kleine bijdrage (maakt hier al een heel verschil)maar ook hulp voor langere tijd, misschien met een groep mensen (familie, collega’s, vrienden). Er kan dan bijv. een gezin voor 25 euro “geadopteerd” worden. Maar ook zomerkleding van klein tot groot is heel goed!
Ik zal het zeker verder nog uitwerken, van elke aanschaf of hulp worden er rekeningen overlegd, ook maak ik dan vele foto’s en echt alles gaat naar de plek waar het het hardst nodig is..
Jullie begrijpen vast dat ik dit niet zomaar vraag maar ik heb nu zoveel nood gezien, ook gerelateerd aan de bestaansnormen van dit land, dat ik jullie dit moet schrijven.
En ik heb er ruim 2 weken over gedaan om dit te schrijven zodat het geen al te emotionele oproep werd.
Als jullie op korte termijn meer informatie willen hebben, willen jullie dit dan via onze email-adressen doen?
Tot zover dit hoofdstuk, het wordt vervolgd.
Liefs van ons samen uit Sri Lanka.
zaterdag, februari 03, 2007
Hoofdstuk 4 van Sri Lanka boek
Lieve Familie, Vrienden en Bekenden,
Hoofdstuk 4 van een spannend boek volgt hieronder.
Afgelopen zondag afscheidsfeestje van Daniël in Galle gevierd met de hele staf.
Nadat iedereen zijn speech had gedaan lekker geluncht en daarna in het meest chique hotel van Galle een heerlijk ijsje gegeten. Het ijs was bijna net zo duur als de hele lunch inclusief de drankjes. Om jullie een indruk te geven wat de kosten hier zo’n beetje zijn: wij hebben totaal US $ 90 uitgegeven met 9 personen. Is voor hier natuurlijk een heel bedrag, maar voor ons € 7 per persoon is een lachertje.
Maandag met allerlei dingen voor school bezig geweest en vooral een duidelijk verslag gemaakt voor het bestuur in Nederland over de gang van zaken en een aantal voorstellen hoe hierop te reageren. ’s Avonds uitgenodigd bij een vriend van een “vriend”van ons om te komen eten. Onze “vriend”is Susanthe, hij heeft een klein restaurantje waar wij af en toe wat eten. Het is vooral Yvonne die zich met hen bezig houdt. Zijn vriend, een oud zeeman, kent een admiraal die wel even zou regelen dat wij in Sri Lanka mogen blijven. Het is allemaal zo aardig bedoeld, maar de realiteit is vaak toch net anders. Na een eenvoudige maaltijd bij hen toch maar het een en ander op papier gezet en naar de admiraal gefaxt. Je weet maar nooit.
’s Nachts van 00.30 tot 02.30 uur met het bestuur in Nederland een teleconference gehad om ook mondeling nog eens alles te bespreken. Gezamenlijk de aanpak van Chief Monk besproken.
Dinsdag vooral voorbereid op het gesprek met CM. Om 09.30 uur was het zover en om 13.00 uur waren wij eruit.
De headmaster komt niet meer terug en helaas heb ik één leerkracht op moeten offeren, die volgens CM slecht over hem in de klas had gesproken. Verder heb ik heel veel voor elkaar gekregen in het gesprek, o.a. afspraak met de baas van CM, getekende ontslagbrief van de headmaster zal er komen, individuele gesprekken met de local board leden om deze weer op 1 lijn te krijgen.
Snel een stafmeeting en daarna op pad naar Colombo om onze gegevens naar Sam Stembo van de kamer van kophandel te brengen en te bespreken zodat hij dit met de president van de kamer kan bespreken.
Veelvuldig geprobeerd de ambassadeur in Nederland aan de lijn te krijgen. Zij werkt niet erg mee en maakt het ons alleen maar moeilijk door te zeggen dat wij onrechtmatig in Sri Lanka bezig zijn en dat er zeker geen resident visa in zitten op deze manier.
Woensdag vooral bezig geweest met het maken van brieven zoals de ontslagbrief en een getuigschrift voor de HM en een getuigschrift voor de leerkracht waar wij met tegenzin afscheid van moeten nemen. Ook heb ik besloten voorlopig de IT lessen te annuleren wegens gebrek aan leerkrachten. Hiervoor een brief geschreven aan de studenten en hun ouders met een uitleg van de situatie en een aanbod om 2 uur per dag op school onbegeleid te kunnen oefenen op de computers en 10% korting op de volgende lichting als zij besluiten dan de lessen te volgen of geld terug.
s’middags gesprek met president van de kamer van koophandel gehad. Komt op ons niet erg haalbaar over. Hij adviseert eerst maar eens de visa te verlengen met 1 maand, dan document opstellen van een contract tot samenwerking, vervolgens resident visa procedure helemaal opnieuw te doen met een aanbeveling van hen erbij.
Donderdag is Poya, volle maan dus iedereen vrij. Na een nacht hebben liggen nadenken kwam ik tot de ontdekking dat er volgens mij maar 1 manier was om de zaken snel op te kunnen lossen. Ik heb mijn ontslagbrief geschreven aan de stichting (pro forma) waardoor wij nu echt toeristen zijn. Dan kunnen wij ook verlenging visa aanvragen en een aanvraag doen voor resident visa via de NGO van Arie van Duijn, wat dan hopelijk gehonoreerd zal worden.
Inmiddels contact gehad met de vervoerder van de container. De kosten lopen erg hard op en bedragen nu al $ 1000 dus vrijlaten geven van de container heeft ook hoge prioriteit. Kan alleen met residentvisa, maar heb door beroep te doen op zijn hulp en het feit dat er ook hulpgoederen in zitten het voor elkaar weten te krijgen dat hij zijn best zal doen.
Daarvoor moet ik een brief schrijven aan de Director General van customs in de haven.
Mooie brief gemaakt met uitleg vertraging visa en hulpgoederen in container etc.
Vrijdag vroeg op pad gegaan om naar het immigratie kantoor te gaan. Best spannend of het zal lukken, vooral omdat er ook al een driemaands visum in ons paspoort staat dat door de ambassadeur is gecancelled. Wij zagen ook nog de Sri Lankaanse versie van Rita Verdonk, Mevr. Jayaratne, zitten in haar kantoor.
YES,YES, het is gelukt 2 maanden erbij gekregen als toerist. Een enorme opluchting voor ons want dat geeft ons even wat tijd. De ambtenaar zei ons ook nog dat over 2 maanden er 3 maanden bij gegeven kan worden.
Vervolgens de tweede uitdaging van die dag. Zien of het ons ook lukt de container te laten vrijgeven. Eerst zeker 1 uur bezig geweest bij de vervoerder om alle papieren in orde te maken. Toen naar een registratiekantoor in de buurt van de haven, weer 1 uur.
Vervolgens ben ik alleen met een werknemer van het transport bedrijf naar een van de meest streng bewaakte gebieden in de haven gegaan om een 1 dags vergunning te krijgen voor de haven om naar de Director General ter kunnen gaan. Weer 1 uur, want de betreffende ambtenaar was net gaan lunchen. Eindelijk pas gekregen om het haventerrein op te mogen.
Het is zo jammer dat je van jezelf geen foto’s kunt maken, want dit was wel heel vermakelijk.
Achterop een brommertje met de medewerker van het transportbedrijf door alle security checks naar het gebouw van Customs. De Director, die met veel onderdanigheid werd benaderd gesproken en de papieren kunnen geven. Weet ik veel van hiërarchie, ik begin gewoon een leuk gesprek op te zetten met hem over wat wij hier doen en wat de problemen zijn en waarom wij de container zo hard nodig hebben om de bevolking te kunnen helpen en dat er inderdaad ook nog wat meubels van ons inzitten etc.
Zegt de beste man opeens dat het goed is als ik een bankgarantie kan afgeven van $ 1500 en dat er wel een inspectie van de inhoud zal plaats vinden. FANTASTISCH, medewerker kruipt zowat achteruit het kantoor uit en ik begin de man flink de hand te schudden. Kon best wel merken dat hij het wel grappig vond.
Dus weer op het brommertje terug de haven uit terug naar het vervoersbedrijf.
Op de terugweg langs een oude bekende gegaan, Ravi de antiekhandelaar, in Mount Lavinia en het hele verhaal verteld. Hij vond het een veel te hoog bedrag en zou informeren bij bekenden van hem.
Naar Kosgoda om eens lekker te verwennen met een diner buffet in het resort hotel.
Zaterdag op huizenjacht gegaan. Yvonne had al met Saman een mooi huis bekeken, maar je wilt een goede keuze kunnen maken, dus nog een paar huizen bekeken.
Om 14.00 uur zijn wij er uit en wordt het huis dat Yvonne al had bekeken, met wel wat kleine aanpassingen definitief onze keuze. Helaas kunnen wij geen foto’s laten zien daar de oplader per abuis in de container is gegaan.
Dus nog even geduld dan kunnen we jullie ons nieuwe adres geven met de foto’s erbij.
Het gaat de afgelopen 24 uur nu wel in een sneltrein vaart, maar het is wel fijn na een periode van tegenslag.
Zondag hebben wij 3 afspraken staan. Eerst om 08.00 uur een gesprek met een advocaat/rechter over de mogelijkheid via hem 6 maanden visa erbij te krijgen. Volgens de zoon van onze huisbaas 1000% kans dat het lukt. Je moet dan wel bedenken dat hij in overtreffende trap spreekt, want hij heeft het ook over 2 liter huilen etc.
Daarna een afspraak met een advocaat om een huurcontract op te stellen voor het huis.
Om in de middag af te sluiten met een ceremonie in de tempel in verband met de inwijding van 2 nieuwe monniken.
Nu ja , zo zie je maar dat er zelfs tijdens de weekeinden altijd wel weer wat te doen is en de tijd voorbij vliegt.
Nu echt stoppen, want anders wordt het boek veel te dik.
Dus liefs en groeten van ons uit Kosgoda
Hoofdstuk 4 van een spannend boek volgt hieronder.
Afgelopen zondag afscheidsfeestje van Daniël in Galle gevierd met de hele staf.
Nadat iedereen zijn speech had gedaan lekker geluncht en daarna in het meest chique hotel van Galle een heerlijk ijsje gegeten. Het ijs was bijna net zo duur als de hele lunch inclusief de drankjes. Om jullie een indruk te geven wat de kosten hier zo’n beetje zijn: wij hebben totaal US $ 90 uitgegeven met 9 personen. Is voor hier natuurlijk een heel bedrag, maar voor ons € 7 per persoon is een lachertje.
Maandag met allerlei dingen voor school bezig geweest en vooral een duidelijk verslag gemaakt voor het bestuur in Nederland over de gang van zaken en een aantal voorstellen hoe hierop te reageren. ’s Avonds uitgenodigd bij een vriend van een “vriend”van ons om te komen eten. Onze “vriend”is Susanthe, hij heeft een klein restaurantje waar wij af en toe wat eten. Het is vooral Yvonne die zich met hen bezig houdt. Zijn vriend, een oud zeeman, kent een admiraal die wel even zou regelen dat wij in Sri Lanka mogen blijven. Het is allemaal zo aardig bedoeld, maar de realiteit is vaak toch net anders. Na een eenvoudige maaltijd bij hen toch maar het een en ander op papier gezet en naar de admiraal gefaxt. Je weet maar nooit.
’s Nachts van 00.30 tot 02.30 uur met het bestuur in Nederland een teleconference gehad om ook mondeling nog eens alles te bespreken. Gezamenlijk de aanpak van Chief Monk besproken.
Dinsdag vooral voorbereid op het gesprek met CM. Om 09.30 uur was het zover en om 13.00 uur waren wij eruit.
De headmaster komt niet meer terug en helaas heb ik één leerkracht op moeten offeren, die volgens CM slecht over hem in de klas had gesproken. Verder heb ik heel veel voor elkaar gekregen in het gesprek, o.a. afspraak met de baas van CM, getekende ontslagbrief van de headmaster zal er komen, individuele gesprekken met de local board leden om deze weer op 1 lijn te krijgen.
Snel een stafmeeting en daarna op pad naar Colombo om onze gegevens naar Sam Stembo van de kamer van kophandel te brengen en te bespreken zodat hij dit met de president van de kamer kan bespreken.
Veelvuldig geprobeerd de ambassadeur in Nederland aan de lijn te krijgen. Zij werkt niet erg mee en maakt het ons alleen maar moeilijk door te zeggen dat wij onrechtmatig in Sri Lanka bezig zijn en dat er zeker geen resident visa in zitten op deze manier.
Woensdag vooral bezig geweest met het maken van brieven zoals de ontslagbrief en een getuigschrift voor de HM en een getuigschrift voor de leerkracht waar wij met tegenzin afscheid van moeten nemen. Ook heb ik besloten voorlopig de IT lessen te annuleren wegens gebrek aan leerkrachten. Hiervoor een brief geschreven aan de studenten en hun ouders met een uitleg van de situatie en een aanbod om 2 uur per dag op school onbegeleid te kunnen oefenen op de computers en 10% korting op de volgende lichting als zij besluiten dan de lessen te volgen of geld terug.
s’middags gesprek met president van de kamer van koophandel gehad. Komt op ons niet erg haalbaar over. Hij adviseert eerst maar eens de visa te verlengen met 1 maand, dan document opstellen van een contract tot samenwerking, vervolgens resident visa procedure helemaal opnieuw te doen met een aanbeveling van hen erbij.
Donderdag is Poya, volle maan dus iedereen vrij. Na een nacht hebben liggen nadenken kwam ik tot de ontdekking dat er volgens mij maar 1 manier was om de zaken snel op te kunnen lossen. Ik heb mijn ontslagbrief geschreven aan de stichting (pro forma) waardoor wij nu echt toeristen zijn. Dan kunnen wij ook verlenging visa aanvragen en een aanvraag doen voor resident visa via de NGO van Arie van Duijn, wat dan hopelijk gehonoreerd zal worden.
Inmiddels contact gehad met de vervoerder van de container. De kosten lopen erg hard op en bedragen nu al $ 1000 dus vrijlaten geven van de container heeft ook hoge prioriteit. Kan alleen met residentvisa, maar heb door beroep te doen op zijn hulp en het feit dat er ook hulpgoederen in zitten het voor elkaar weten te krijgen dat hij zijn best zal doen.
Daarvoor moet ik een brief schrijven aan de Director General van customs in de haven.
Mooie brief gemaakt met uitleg vertraging visa en hulpgoederen in container etc.
Vrijdag vroeg op pad gegaan om naar het immigratie kantoor te gaan. Best spannend of het zal lukken, vooral omdat er ook al een driemaands visum in ons paspoort staat dat door de ambassadeur is gecancelled. Wij zagen ook nog de Sri Lankaanse versie van Rita Verdonk, Mevr. Jayaratne, zitten in haar kantoor.
YES,YES, het is gelukt 2 maanden erbij gekregen als toerist. Een enorme opluchting voor ons want dat geeft ons even wat tijd. De ambtenaar zei ons ook nog dat over 2 maanden er 3 maanden bij gegeven kan worden.
Vervolgens de tweede uitdaging van die dag. Zien of het ons ook lukt de container te laten vrijgeven. Eerst zeker 1 uur bezig geweest bij de vervoerder om alle papieren in orde te maken. Toen naar een registratiekantoor in de buurt van de haven, weer 1 uur.
Vervolgens ben ik alleen met een werknemer van het transport bedrijf naar een van de meest streng bewaakte gebieden in de haven gegaan om een 1 dags vergunning te krijgen voor de haven om naar de Director General ter kunnen gaan. Weer 1 uur, want de betreffende ambtenaar was net gaan lunchen. Eindelijk pas gekregen om het haventerrein op te mogen.
Het is zo jammer dat je van jezelf geen foto’s kunt maken, want dit was wel heel vermakelijk.
Achterop een brommertje met de medewerker van het transportbedrijf door alle security checks naar het gebouw van Customs. De Director, die met veel onderdanigheid werd benaderd gesproken en de papieren kunnen geven. Weet ik veel van hiërarchie, ik begin gewoon een leuk gesprek op te zetten met hem over wat wij hier doen en wat de problemen zijn en waarom wij de container zo hard nodig hebben om de bevolking te kunnen helpen en dat er inderdaad ook nog wat meubels van ons inzitten etc.
Zegt de beste man opeens dat het goed is als ik een bankgarantie kan afgeven van $ 1500 en dat er wel een inspectie van de inhoud zal plaats vinden. FANTASTISCH, medewerker kruipt zowat achteruit het kantoor uit en ik begin de man flink de hand te schudden. Kon best wel merken dat hij het wel grappig vond.
Dus weer op het brommertje terug de haven uit terug naar het vervoersbedrijf.
Op de terugweg langs een oude bekende gegaan, Ravi de antiekhandelaar, in Mount Lavinia en het hele verhaal verteld. Hij vond het een veel te hoog bedrag en zou informeren bij bekenden van hem.
Naar Kosgoda om eens lekker te verwennen met een diner buffet in het resort hotel.
Zaterdag op huizenjacht gegaan. Yvonne had al met Saman een mooi huis bekeken, maar je wilt een goede keuze kunnen maken, dus nog een paar huizen bekeken.
Om 14.00 uur zijn wij er uit en wordt het huis dat Yvonne al had bekeken, met wel wat kleine aanpassingen definitief onze keuze. Helaas kunnen wij geen foto’s laten zien daar de oplader per abuis in de container is gegaan.
Dus nog even geduld dan kunnen we jullie ons nieuwe adres geven met de foto’s erbij.
Het gaat de afgelopen 24 uur nu wel in een sneltrein vaart, maar het is wel fijn na een periode van tegenslag.
Zondag hebben wij 3 afspraken staan. Eerst om 08.00 uur een gesprek met een advocaat/rechter over de mogelijkheid via hem 6 maanden visa erbij te krijgen. Volgens de zoon van onze huisbaas 1000% kans dat het lukt. Je moet dan wel bedenken dat hij in overtreffende trap spreekt, want hij heeft het ook over 2 liter huilen etc.
Daarna een afspraak met een advocaat om een huurcontract op te stellen voor het huis.
Om in de middag af te sluiten met een ceremonie in de tempel in verband met de inwijding van 2 nieuwe monniken.
Nu ja , zo zie je maar dat er zelfs tijdens de weekeinden altijd wel weer wat te doen is en de tijd voorbij vliegt.
Nu echt stoppen, want anders wordt het boek veel te dik.
Dus liefs en groeten van ons uit Kosgoda
Abonneren op:
Posts (Atom)