Lieve Familie, Vrienden en Bekenden,
Het is weer een lange tijd geleden dat jullie een bericht hebben gekregen over de gang van zaken hier in Sri Lanka.
In de eerste plaats willen wij jullie laten weten dat de veiligheids situatie hier wat verslechterd lijkt te zijn.
De regering heeft eenzijdig het “staakt het vuren”verdrag opgezegd en dat leidt tot meer onrust bij de LTTE (Tamil tijgers) die regelmatig aanslagen plegen ook op publieke doelen zoals winkelcentra en openbaar vervoer. Hoewel er bij ons in Induruwa niets van te merken is zijn wij toch terughoudender met het bezoeken van Colombo. Verder is het advies van de Nederlandse overheid aangescherpt en wordt het bezoeken van een aantal plaatsen in het noordelijke en zuidelijke deel van het land ook ontraden. Hoewel er voldoende te bezoeken blijft voor de toeristen zie je toch het aantal flink afnemen. Voornamelijk zijn er nu nog Russen die het schijnbaar wat minder nauw nemen met de veiligheid. Velen van hen verblijven in de fraaie beachhotels en verlaten, op een strandwandeling na, nauwelijks de complexen.
Zelf hebben wij geen enkele last van de beperkingen, hoewel we wel besloten hebben om met onze kinderen die op bezoek zijn geweest niet naar de afgeraden plaatsen zijn gegaan.
De regering lijkt definitief af te willen rekenen met de oorlog en er vallen onder de Tamil tijgers tientallen doden. Het is natuurlijk afschuwelijk dat dit gebeurt ook al worden de tijgers internationaal gezien als terroristen. De regering probeert al sinds 2001 met behulp van een Noorse delegatie tot een vredesakkoord te komen maar tot op heden lijken beide partijen onverzettelijk en nemen de aanslagen van de Tijgers alleen maar toe, met als gevolg vele doden, ook onder hun eigen bevolkingsgroep.
Nu even de ontwikkelingen op de school.
De december maand is hier een Hollandse feestmaand geworden met een echte Sinterklaas viering met lootjes en gedichten en cadeautjes.
Voorbeeld van een gedicht gemaakt door Newton (de kok en onderhoudsman) voor Yvonne:
“When you do good things,
God will protect you.”
En met de Kerstdagen hebben we aan alle medewerkers, tijdens het culinair genieten van een Kerstlunch, een Kerstpakketje gegeven, een tas met wat lekkere dingen .
Helaas hebben we moeten besluiten dat Ranjana, onze potentiële Headmaster, toch niet voldoende potentieel heeft om deze positie in te kunnen nemen. Half december hebben wij hem daarvan op de hoogte gebracht en hij heeft dat hoog opgenomen. Na eerst gedreigd te hebben een advocaat in de hand te nemen om het besluit aan te vechten en na zowel onder de staf als ook studenten en externe relaties het gerucht te hebben verspreid dat wij zouden samenwerken met de LTTE, hebben wij hem ondanks vele toezeggingen niet meer gezien.
Onze eerste reactie op de verspreiding van het gerucht was boosheid. Het is zoals jullie je misschien kunnen voorstellen zowel voor ons, de staf alsook het project bijzonder gevaarlijk om dit soort uitingen te doen, daar je, voor je het weet, dit gerucht zich op grotere schaal verspreidt en terecht kan komen bij overheidsinstanties die daar actie op zouden kunnen nemen. Onze ervaringen met het rechtssysteem (denk aan de adoptieaffaire) zijn niet erg vertrouwenwekkend dus kun je maar het beste daar ver van weg blijven.
Bij onze vriend Saman advies gaan halen hoe hier mee om te gaan. Uiteindelijk uitgekomen op het negeren van de gebeurtenis zodat het niet nog verdere aandacht zou krijgen en er de gedachte zou kunnen ontstaan”waar rook is is ook vuur”.
Nu ja, het is uiteindelijk wel gelukt om op de korte termijn een nieuwe IT teacher te vinden en nu zijn we op zoek naar een Headmaster waarvoor afgelopen week een advertentie in de krant en op verschillende websites heeft gestaan.
Daarnaast hebben we ook al afscheid moeten nemen van een van onze Sri Lankaanse bestuursleden. Sam Stembo, directeur van de kamer van koophandel, was tijdens onze eerste bestuursvergadering zo ontzet over een afbeelding van Sri Lanka met o.a.daarop de schets van de door LTTE bezette gebieden net na de tsunami en de plaats van vestiging van de school om aan te geven dat dit gebouw zich in veilig gebied bevindt, dat hij ondanks zeer vriendelijk te zijn gebleven en dat wij onze verontschuldigingen hebben geboden, een aantal dagen na de vergadering een brief heeft gestuurd met zijn ontslag als bestuurslid ivm het gebruik van eerder genoemde afbeelding. Dit was voor ons alsook voor het andere Sri Lankaanse bestuurslid een complete verrassing. Hoewel Sam duidelijk had aangegeven dat de inhoud van de afbeelding niet juist was bleef hij toch medewerkend met andere onderwerpen tijdens de vergadering. Om een heel lang verhaal kort te maken hebben wij besloten om een van de leden Mevrouw Mohini, trouwens inmiddels een goede vriendin van ons, te vragen om de plaats in het bestuur in te nemen. Zij overweegt dit en pleit voor het feit dat haar broer, die we ook kennen, een betere keuze zou zijn ivm zijn kennis en relaties. Deze heeft laten weten dit te willen doen en daar zijn wij enorm blij mee..
Dan hebben wij het vervroegde vertrek van een van onze meest ervaren leraressen Engels nog te melden. Hoewel Thanuja in eerste instantie had toegezegd ons de lopende cursus, die tot medio april loopt, te willen helpen liet zij ons 2 januari weten dat dit toch maar tot 31 januari zal zijn. Van haar wordt onder druk van de schoonfamilie verwacht dat zij zich gaat weiden aan haar taak als echtgenote met de verwachting dat er dan ook een toekomstig moederschap zal komen. Het is heel gebruikelijk in Sri Lanka dat de echtgenote haar maatschappelijke positie opgeeft om aan de bovenstaande taken te kunnen voldoen. Als er na 2 jaar nog geen kind verwacht wordt begint de geruchtenmachine op gang te komen. Dit onverwacht eerdere vertrek heeft geleid tot directe actie om op zoek te gaan naar vervanging. Voor de lopende cursus is deze gevonden door tijdelijk een ervaren leerkracht in te zetten om het hoogste niveau engels te kunnen geven en een nieuwe leerkracht aan te trekken die het begin niveau kan geven en daarmee onze lerares Nilouka vrij te maken om het midden nivo te kunnen geven. Wij hebben een oud leerling Manik, die nu op zondag een universitaire studie volgt, bereid gevonden om in opleiding te gaan als lerares Engels. In de weken tot nu toe heeft zij het fantastisch gedaan en het ziet er zeer veelbelovend uit voor de toekomst.
Het laatst nieuws op personeel vlak is dat wij een goede headmaster denken te hebben gevonden in Prabath. Hij is nu headmaster aan een groot instituut, 1200 leerlingen en 35 leraren. In december heb ik al met hem gesproken maar toen liet hij weten dat hij pas op z’n vroegst over 6 maanden beschikbaar zal zijn. Het is de schoonzoon van onze overburen en we kennen hem goed want we zijn al een aantal malen bij hem op school op bezoek geweest.
Afgelopen week waren er 3 dames van de Lideke Wery Foundation op bezoek en na een telefonisch contact met een van de bestuursleden, Jikkemien, toch op haar aanraden nog eens contact opgenomen met Prabath. Dus met 2 van de 3 dames, consultants van Ebbinge, nog een gesprek gehad met Prabath waarin ook zij een positieve indruk kregen. De volgende dag gebeld en hij heeft geaccepteerd en hij zal in april kunnen beginnen. Fantastisch want dit zal veel verlichting voor mij brengen, een goede begeleiding voor de staf en meer tijd voor de stagiaires om hun projecten te kunnen doen.
Nu nog een geschikte ervaren lerares Engels en dan zijn we weer op volledige sterkte.
Op 7 januari is de nieuwe lichting studenten van start gegaan en het is weer gelukt een goede instroom van studenten te hebben. Er zijn nu 83 studenten ingeschreven waarvan meer dan 50 met het verzoek tot een beurs. Gelukkig is Lexima, het bedrijf van een oud collega van mij bereid om dit jaar en ook volgend jaar een flinke donatie te doen om een deel van de beurzen te kunnen verstekken.
De nieuwe stagiair is ook al weer gearriveerd en hij, Kai, heeft een technische achtergrond met behoorlijk veel kennis van computers etc. In de paar weken dat hij er is heeft hij al een flinke bijdrage kunnen leveren met de apparatuur op orde te kunnen brengen als ook structuur aan te kunnen brengen. Dit sluit precies aan bij de aanbevelingen die wij hebben gekregen uit het rapport van Anneke Bal van het PUM. Zij zal waarschijnlijk in augustus terug komen en dan een betere situatie aantreffen dan tijdens haar eerste bezoek.
Dit betekent ook dat we afscheid moesten nemen van Sophie die de afgelopen periode als project coördinator werkzaam is geweest. Zij heeft zich vooral bezig gehouden met de verdere afhandeling van de registratie( een zaak van veel geduld en veel papieren) en de finale zaken betreffende de arbeidsvoorwaarden zoals de nieuwe contracten etc.
Dat was het dan wel zo’n beetje wat de school betreft. Hoe het ons verder is vergaan in de periode van Kerst, Oud en Nieuw en mijn verjaardag zal Yvonne schrijven.
Alvast toch even laten weten dat het heerlijk was om onze kinderen met vriendinnen in die periode hier te hebben. Wij hebben daarvan enorm genoten en het is weer zo stil nu als ze weg zijn.
Ook zal Yvonne het een en ander te melden hebben over de activiteiten van Care 4 Sri Lanka zoals jullie hieronder kunnen lezen.
En ik heb heel groot nieuws te melden en dat is dat we inmiddels begonnen zijn met de bouw van een groot huis voor het gezin met de 7 kinderen, waar ik al eerder over schreef. En het is voor mij echt een grote gebeurtenis; het voelt aan alsof het m’n eigen huis is.
Ik ben zo enorm dankbaar dat dankzij enkele zeer grote giften van vrienden, de bouw van dit huis gerealiseerd kan worden.
Ik ben natuurlijk maar een tussenpersoon, die een verbinding legt tussen Nederland en Sri Lanka, maar het is ongelofelijk mooi om te zien hoe blij het echtpaar èn hun kinderen zijn.
We gaan ong. 2x per week kijken en elke keer zijn we verbaasd hoe snel (èn goed) dit huis gebouwd wordt mbv onze opzichter Weera. Hij kan gelukkig goede materialen aanschaffen en goed personeel en hij geeft 50 jaar garantie!!!!
Het is weer een lange tijd geleden dat jullie een bericht hebben gekregen over de gang van zaken hier in Sri Lanka.
In de eerste plaats willen wij jullie laten weten dat de veiligheids situatie hier wat verslechterd lijkt te zijn.
De regering heeft eenzijdig het “staakt het vuren”verdrag opgezegd en dat leidt tot meer onrust bij de LTTE (Tamil tijgers) die regelmatig aanslagen plegen ook op publieke doelen zoals winkelcentra en openbaar vervoer. Hoewel er bij ons in Induruwa niets van te merken is zijn wij toch terughoudender met het bezoeken van Colombo. Verder is het advies van de Nederlandse overheid aangescherpt en wordt het bezoeken van een aantal plaatsen in het noordelijke en zuidelijke deel van het land ook ontraden. Hoewel er voldoende te bezoeken blijft voor de toeristen zie je toch het aantal flink afnemen. Voornamelijk zijn er nu nog Russen die het schijnbaar wat minder nauw nemen met de veiligheid. Velen van hen verblijven in de fraaie beachhotels en verlaten, op een strandwandeling na, nauwelijks de complexen.
Zelf hebben wij geen enkele last van de beperkingen, hoewel we wel besloten hebben om met onze kinderen die op bezoek zijn geweest niet naar de afgeraden plaatsen zijn gegaan.
De regering lijkt definitief af te willen rekenen met de oorlog en er vallen onder de Tamil tijgers tientallen doden. Het is natuurlijk afschuwelijk dat dit gebeurt ook al worden de tijgers internationaal gezien als terroristen. De regering probeert al sinds 2001 met behulp van een Noorse delegatie tot een vredesakkoord te komen maar tot op heden lijken beide partijen onverzettelijk en nemen de aanslagen van de Tijgers alleen maar toe, met als gevolg vele doden, ook onder hun eigen bevolkingsgroep.
Nu even de ontwikkelingen op de school.
De december maand is hier een Hollandse feestmaand geworden met een echte Sinterklaas viering met lootjes en gedichten en cadeautjes.
Voorbeeld van een gedicht gemaakt door Newton (de kok en onderhoudsman) voor Yvonne:
“When you do good things,
God will protect you.”
En met de Kerstdagen hebben we aan alle medewerkers, tijdens het culinair genieten van een Kerstlunch, een Kerstpakketje gegeven, een tas met wat lekkere dingen .
Helaas hebben we moeten besluiten dat Ranjana, onze potentiële Headmaster, toch niet voldoende potentieel heeft om deze positie in te kunnen nemen. Half december hebben wij hem daarvan op de hoogte gebracht en hij heeft dat hoog opgenomen. Na eerst gedreigd te hebben een advocaat in de hand te nemen om het besluit aan te vechten en na zowel onder de staf als ook studenten en externe relaties het gerucht te hebben verspreid dat wij zouden samenwerken met de LTTE, hebben wij hem ondanks vele toezeggingen niet meer gezien.
Onze eerste reactie op de verspreiding van het gerucht was boosheid. Het is zoals jullie je misschien kunnen voorstellen zowel voor ons, de staf alsook het project bijzonder gevaarlijk om dit soort uitingen te doen, daar je, voor je het weet, dit gerucht zich op grotere schaal verspreidt en terecht kan komen bij overheidsinstanties die daar actie op zouden kunnen nemen. Onze ervaringen met het rechtssysteem (denk aan de adoptieaffaire) zijn niet erg vertrouwenwekkend dus kun je maar het beste daar ver van weg blijven.
Bij onze vriend Saman advies gaan halen hoe hier mee om te gaan. Uiteindelijk uitgekomen op het negeren van de gebeurtenis zodat het niet nog verdere aandacht zou krijgen en er de gedachte zou kunnen ontstaan”waar rook is is ook vuur”.
Nu ja, het is uiteindelijk wel gelukt om op de korte termijn een nieuwe IT teacher te vinden en nu zijn we op zoek naar een Headmaster waarvoor afgelopen week een advertentie in de krant en op verschillende websites heeft gestaan.
Daarnaast hebben we ook al afscheid moeten nemen van een van onze Sri Lankaanse bestuursleden. Sam Stembo, directeur van de kamer van koophandel, was tijdens onze eerste bestuursvergadering zo ontzet over een afbeelding van Sri Lanka met o.a.daarop de schets van de door LTTE bezette gebieden net na de tsunami en de plaats van vestiging van de school om aan te geven dat dit gebouw zich in veilig gebied bevindt, dat hij ondanks zeer vriendelijk te zijn gebleven en dat wij onze verontschuldigingen hebben geboden, een aantal dagen na de vergadering een brief heeft gestuurd met zijn ontslag als bestuurslid ivm het gebruik van eerder genoemde afbeelding. Dit was voor ons alsook voor het andere Sri Lankaanse bestuurslid een complete verrassing. Hoewel Sam duidelijk had aangegeven dat de inhoud van de afbeelding niet juist was bleef hij toch medewerkend met andere onderwerpen tijdens de vergadering. Om een heel lang verhaal kort te maken hebben wij besloten om een van de leden Mevrouw Mohini, trouwens inmiddels een goede vriendin van ons, te vragen om de plaats in het bestuur in te nemen. Zij overweegt dit en pleit voor het feit dat haar broer, die we ook kennen, een betere keuze zou zijn ivm zijn kennis en relaties. Deze heeft laten weten dit te willen doen en daar zijn wij enorm blij mee..
Dan hebben wij het vervroegde vertrek van een van onze meest ervaren leraressen Engels nog te melden. Hoewel Thanuja in eerste instantie had toegezegd ons de lopende cursus, die tot medio april loopt, te willen helpen liet zij ons 2 januari weten dat dit toch maar tot 31 januari zal zijn. Van haar wordt onder druk van de schoonfamilie verwacht dat zij zich gaat weiden aan haar taak als echtgenote met de verwachting dat er dan ook een toekomstig moederschap zal komen. Het is heel gebruikelijk in Sri Lanka dat de echtgenote haar maatschappelijke positie opgeeft om aan de bovenstaande taken te kunnen voldoen. Als er na 2 jaar nog geen kind verwacht wordt begint de geruchtenmachine op gang te komen. Dit onverwacht eerdere vertrek heeft geleid tot directe actie om op zoek te gaan naar vervanging. Voor de lopende cursus is deze gevonden door tijdelijk een ervaren leerkracht in te zetten om het hoogste niveau engels te kunnen geven en een nieuwe leerkracht aan te trekken die het begin niveau kan geven en daarmee onze lerares Nilouka vrij te maken om het midden nivo te kunnen geven. Wij hebben een oud leerling Manik, die nu op zondag een universitaire studie volgt, bereid gevonden om in opleiding te gaan als lerares Engels. In de weken tot nu toe heeft zij het fantastisch gedaan en het ziet er zeer veelbelovend uit voor de toekomst.
Het laatst nieuws op personeel vlak is dat wij een goede headmaster denken te hebben gevonden in Prabath. Hij is nu headmaster aan een groot instituut, 1200 leerlingen en 35 leraren. In december heb ik al met hem gesproken maar toen liet hij weten dat hij pas op z’n vroegst over 6 maanden beschikbaar zal zijn. Het is de schoonzoon van onze overburen en we kennen hem goed want we zijn al een aantal malen bij hem op school op bezoek geweest.
Afgelopen week waren er 3 dames van de Lideke Wery Foundation op bezoek en na een telefonisch contact met een van de bestuursleden, Jikkemien, toch op haar aanraden nog eens contact opgenomen met Prabath. Dus met 2 van de 3 dames, consultants van Ebbinge, nog een gesprek gehad met Prabath waarin ook zij een positieve indruk kregen. De volgende dag gebeld en hij heeft geaccepteerd en hij zal in april kunnen beginnen. Fantastisch want dit zal veel verlichting voor mij brengen, een goede begeleiding voor de staf en meer tijd voor de stagiaires om hun projecten te kunnen doen.
Nu nog een geschikte ervaren lerares Engels en dan zijn we weer op volledige sterkte.
Op 7 januari is de nieuwe lichting studenten van start gegaan en het is weer gelukt een goede instroom van studenten te hebben. Er zijn nu 83 studenten ingeschreven waarvan meer dan 50 met het verzoek tot een beurs. Gelukkig is Lexima, het bedrijf van een oud collega van mij bereid om dit jaar en ook volgend jaar een flinke donatie te doen om een deel van de beurzen te kunnen verstekken.
De nieuwe stagiair is ook al weer gearriveerd en hij, Kai, heeft een technische achtergrond met behoorlijk veel kennis van computers etc. In de paar weken dat hij er is heeft hij al een flinke bijdrage kunnen leveren met de apparatuur op orde te kunnen brengen als ook structuur aan te kunnen brengen. Dit sluit precies aan bij de aanbevelingen die wij hebben gekregen uit het rapport van Anneke Bal van het PUM. Zij zal waarschijnlijk in augustus terug komen en dan een betere situatie aantreffen dan tijdens haar eerste bezoek.
Dit betekent ook dat we afscheid moesten nemen van Sophie die de afgelopen periode als project coördinator werkzaam is geweest. Zij heeft zich vooral bezig gehouden met de verdere afhandeling van de registratie( een zaak van veel geduld en veel papieren) en de finale zaken betreffende de arbeidsvoorwaarden zoals de nieuwe contracten etc.
Dat was het dan wel zo’n beetje wat de school betreft. Hoe het ons verder is vergaan in de periode van Kerst, Oud en Nieuw en mijn verjaardag zal Yvonne schrijven.
Alvast toch even laten weten dat het heerlijk was om onze kinderen met vriendinnen in die periode hier te hebben. Wij hebben daarvan enorm genoten en het is weer zo stil nu als ze weg zijn.
Ook zal Yvonne het een en ander te melden hebben over de activiteiten van Care 4 Sri Lanka zoals jullie hieronder kunnen lezen.
En ik heb heel groot nieuws te melden en dat is dat we inmiddels begonnen zijn met de bouw van een groot huis voor het gezin met de 7 kinderen, waar ik al eerder over schreef. En het is voor mij echt een grote gebeurtenis; het voelt aan alsof het m’n eigen huis is.
Ik ben zo enorm dankbaar dat dankzij enkele zeer grote giften van vrienden, de bouw van dit huis gerealiseerd kan worden.
Ik ben natuurlijk maar een tussenpersoon, die een verbinding legt tussen Nederland en Sri Lanka, maar het is ongelofelijk mooi om te zien hoe blij het echtpaar èn hun kinderen zijn.
We gaan ong. 2x per week kijken en elke keer zijn we verbaasd hoe snel (èn goed) dit huis gebouwd wordt mbv onze opzichter Weera. Hij kan gelukkig goede materialen aanschaffen en goed personeel en hij geeft 50 jaar garantie!!!!
Foto's eerste steenlegging en verdere vordering van de bouw. 
Het nieuws heeft zich overigens snel verspreid dat we een huis laten bouwen want er komen nu wekelijks 3 à 4 mensen aan onze deur met hulpvragen voor een nieuw huis.
Voorlopig kan ik hier nog niets mee doen, ik moet het ook eerst zorgvuldig natrekken maar het project met Jos Nijenhuis ligt zo goed als stil op dit moment op de bouw van 4 huizen na,. We hebben een mooi stuk grond gevonden dat zonder problemen, zoals meerdere eigenaren, gekocht kan worden. Het ligt op korte afstand van het station in Kosgoda en er vlakbij is een stuk grond verkocht met commerciële huizenverkoop, dus elektriciteit etc zijn dan ook voor ons beschikbaar. Maar Jos komt hopelijk in maart en dan kunnen we hem laten zien hoe geschikt dit stuk grond is voor z’n project.
Ik hoop zo van harte dat het door kan gaan want mede door de oorlogssituatie zijn de prijzen van veel levensmiddelen verdubbeld, zoals rijst (hier voedsel nr.1), van 45 naar 90-100rps, melkpoeder is verdubbeld, kokosnoten en ik kan zo wel doorgaan.
Vorige week had ik een etentje en 1 van de Sri Lankaanse dames zei dat ze zich enorm veel zorgen maakt hoe de arme gezinnen zich nu moeten redden, het dagelijkse leven is bijna onbetaalbaar geworden.
Wij merken het natuurlijk ook maar wij eten er niet minder om; de arme mensen hier wèl!
Dus ook daarom probeer ik bij Jos aan te geven hoe groot het belang is dat zijn dorp gebouwd kan worden.
Er zijn natuurlijk veel meer gebieden in de wereld waar nood heerst en ook nog wel erger dan hier maar omdat wij hier nu wonen en we het dagelijks om je heen zien, wil je zo graag helpen!
Er is nog wel een ander lichtje aan de horizon en dat is dat wij via via een Engels echtpaar hebben ontmoet die hier op vakantie was en zeer getroffen waren bij het zien van de vaak armoedige behuizing. Zij zijn bemiddeld en willen graag wat doen, vooral Barbara wil haar vriendinnen hiervoor inzetten. Wij hebben ze nog 2 huisjes (zie bijgaande foto’s) laten zien waar 2 gezinnen wonen, 1 met 2 en het andere gezin met 3 kinderen en ik kreeg de indruk dat de bouw van 2 huizen geen probleem zou zijn. Maar inmiddels zijn ze alweer 1 ½ week thuis en ik heb nog niets gehoord; hopelijk is het geen luchtbel en moet ik gewoon meer geduld hebben.
Het project met de groentetuinen gaat voorspoedig en breidt zich steeds verder uit. En dat is geweldig want met vrij weinig kosten, ong.€15,- kunnen we een redelijk grote moestuin aanleggen die ze voor de helft moeten terugbetalen. En de mensen zijn zelf ook zo enthousiast; als er bloempjes in de tomatenplantjes komen of de blaadjes van de bietjes gaan groeien, word ik enthousiast geïnformeerd. Nu moet ik alleen nog op zoek naar geschikte gieters en anders ga ik proberen iets creatiefs te bedenken om zelf een gieter te ontwikkelen. Voor ideeën hou ik me aanbevolen!.
De correspondentie met velen van jullie maar ook het werk hier heeft toch wel enigszins stil gelegen door de komst van onze kinderen en zoals Ron al schreef; wat hebben we genoten! Maar het is nu ook weer goed dat het normale leven z’n loop weer neemt. Want als moeder wil je die paar weken dat ze er zijn, ze ook verwennen en in dit klimaat kost alles nu eenmaal meer energie. (en wij kunnen ook goed merken dat we weer een jaartje ouder zijn geworden, naast de vermoeidheid rukken de “lach”rimpels flink op bij mij).
We waren heel blij dat Timo en Willemijn met de kerstdagen en nieuwjaar bij ons waren (het was wel jammer dat Ron 2e kerstdag op school moest zijn, dat is hier nl een gewone werkdag). De 1ste kerstdag hebben we eerst, vlg de traditie van de fam.Wilke, saucijsjes en de door Timo en Willemijn meegebrachte kerststol gegeten aan een mooi versierde kersttafel (wel in een tropische hitte maar we deden maar net alsof de verwarming heel hoog stond) en ’s middags zijn we naar een mooi hotel vlak onder Colombo gegaan waar we heerlijk aan het zwembad hebben gelegen en later onder het genot van levende muziek, het buffet hebben genuttigd.
De oudejaarsavond was van een heel ander kaliber. Er was door een hotel hier vlakbij een spetterende oudejaarsavond georganiseerd met een buffet, levende muziek, een danswedstrijd en een wedstrijd voor de mooiste dame en ter afsluiting een geweldig vuurwerk.
En eigenlijk was dat vuurwerk het beste geregeld; het buffet bestond uit alleen maar koude schotels want men was vergeten de branders onder de schotels aan te steken, de muziek was belabberd en onze Willemijn was onbetwist de allermooiste dame maar moest het afleggen tegen een oude, getrouwe gast die daar al voor de 6e keer kwam, en die werd dus de koningin van de avond!!! We hebben nog even gedacht om een klacht bij de jury in te dienen maar hadden het sterke vermoeden dat dat niets meer zou uithalen.
Nu moeten jullie niet denken dat we het niet gezellig hadden, integendeel, we hebben er met elkaar een geweldig feest van gemaakt en we hebben een geweldige avond gehad. Zelfs Ron was zo in vorm dat hij z’n allerbeste beentje voorzette met het dansen, we zwierden echt alle kanten uit, ik wist niet dat hij zo kon dansen en we hebben zelfs door Ron z’n enorme inzet de danswedstrijd gewonnen!
Het vuurwerk was echt heel mooi maar we weten nu al dat we het volgende oudejaar heel anders gaan uitluiden.
We zijn met z’n viertjes ook nog op rondreis geweest en het hoogtepunt voor ons allemaal was een bezoek aan een project bij een theeplantage in het binnenland waar Tamil-kinderen naschoolse opvang krijgen in de vorm van huiswerkbegeleiding, voeding, medische onderzoeken en zelfs wordt er voor de 16-jarigen en ouder gezocht naar geschikte banen. De initiatiefneemster van dit project, Nishanti, hebben we heel toevallig ontmoet en we zijn haar project ook gaan steunen. Zij heeft zich het lot aangetrokken van deze kinderen die overdag eigenlijk aan hun lot worden overgelaten omdat beide ouders tot het donker wordt op de theeplantages werken dus die kinderen krijgen heel weinig begeleiding cq opvoeding en veel jongens zoeken hun vertier in drugsgebruik en daardoor zijn ze ook met allerlei criminele zaken bezig, Nishanti probeert nu met diverse projecten de jeugd aan een goede opleiding te helpen. De woonomstandigheden waaronder deze Tamil mensen moeten leven is zeer triest, het zijn eigenlijk sloppenwijken zonder goede voorzieningen zoals sanitair en schoon water. Ze werken voor een hongerloontje (sinds januari dit jaar is hun salaris verhoogd tot ong. 240 rps ( bijna 1,5 €). Scholing en medische zorg is dan gratis maar van een slecht niveau.
Samen met haar zuster die onderwijzeres is en goed Engels spreekt, probeert Nishanti mogelijkheden te creëren om een betere toekomst te kunnen bieden.
En voor de allereerst keer was er een viering die helemaal door de kinderen werd ingevuld en we hebben genoten, het was hartverwarmend, ook al omdat we hoorden dat deze kinderen het helemaal niet gewend zijn om voor publiek te dansen, te zingen en gedichten voor te dragen.
We zijn na afloop nog langs enkele arme gezinnen geweest om pakketjes met kleding, tandpasta en speelgoed uit te delen en hier hadden we ook het gevoel dat er nog zoveel aan basis behoeften ontbreekt. Inmiddels hebben we € 220,- overgemaakt en kan Nishanti een lerares in dienst nemen die jonge meisjes, die van school zijn, naailes geeft.
Ook voor Timo en Willemijn was dit het hoogtepunt van de rondreis en zullen we alle indrukken niet gauw vergeten. De foto’s spreken voor zich, denk ik.
Ondertussen was het ook alweer 6 januari en waren we precies 1 jaar in Sri Lanka!
En net als zo velen doen met Oud en Nieuw blik je terug op wat achter je ligt.
En wat hebben we veel meegemaakt het achterliggende jaar. En zeker, er waren gebeurtenissen bij die we liever niet hadden meegemaakt, wat jullie je ook wel vast kunnen voorstellen. Maar we zijn doorgegaan met steeds weer nieuwe hoop en ook inspiratie vanuit zo velen om ons heen, zowel hier in Sri Lanka als ook met velen van jullie in Nederland en Canada.
De vervelende en ingrijpende gebeurtenissen van het achterliggende jaar hebben ons uiteindelijk versterkt in het gevoel van hoe we hier willen leven en werken, om zoveel mogelijk zin aan ons leven te geven en niet te verbitteren.
En na 3 weken, die toch ook nog te kort blijken, zijn Willemijn en Timo weer naar Nederland vertrokken en doet het afscheid nemen toch weer pijn, ondanks dat we 10 dagen later Fabian en Erika weer konden ophalen en deze ontmoeting was extra feestelijk omdat het de verjaardag van Erika was.
Als verrassing hadden we vlakbij de luchthaven een overnachting geboekt in een mooi hotel dan hoefden we niet meteen 2-3 uur in de auto te zitten. We hadden bij de reservering vermeld dat we een jarige in ons midden hadden en ze hebben Erika geweldig verrast; er stonden een mooie verjaardagstaart (zo’n lekkere hadden wij nog niet eerder geproefd), een bloemstukje en een mandje vers fruit en ze hadden hun kamer prachtig versierd met (de door ons meegebrachte) ballonnen en de NL vlag en ’s avonds hebben we genoten van een heerlijk diner.
En ook met hen zijn de 3 weken omgevlogen, Helaas vonden er tijdens de laatste 2 weken van hun verblijf enkele bomaanslagen plaats, ook op plaatsen waar we met hen nog pas waren geweest en hebben we de rondreizen flink moeten bekorten.
Dat is natuurlijk aan 1 kant jammer maar als we denken aan al het verdriet wat die bomaanslagen hebben aangericht valt een evt. teleurstelling weer in het niet. Foto beklimming Adam's peak (4800 treden)
Maar voor ons was het elkaar ontmoeten toch het allerbelangrijkste en hebben we ook genoten van de 2 flessen champagne die ze hadden meegenomen want we hadden heel veel te vieren met elkaar, o.a. ook op 23 januari Ron z’n verjaardag. Overdag is Ron gewoon op school geweest en heeft hij getrakteerd op taart en had Newton, de kok, een feestelijke lunch bereid.
En ’s avonds hebben we het verder gevierd in een nieuw restaurantje op het strand met onze kinderen, en met Sofie en Kai; onze 2 stagaires van school en Saman. En het was ’n heerlijke avond in elk opzicht. Het diner bestond uit krab, kreeft, inktvis (hier in Sri Lanka een enorme lekkernij) , grote garnalen en tonijn. (niet verkeerd, hè?).
Het was veel meer dan we besteld hadden maar de restauranthouder wilde ook een aandeel in Ron z’n verjaardag hebben en tot slot had Saman nog voor een mooi vuurwerk langs de rand van de Indische Oceaan geregeld.
Dan nog een reactie op de vele vragen die we kregen over het NL echtpaar die lange tijd in de gevangenis hebben gezeten omtrent de adoptie/affaire. Om privacy redenen kan ik niet zoveel informatie geven, wel kan ik zeggen dat het redelijk goed met ze gaat, gezien de omstandigheden, en dat ze nog steeds intensief met de officiële adoptie/procedure bezig zijn.
Tot slot willen wij jullie hartelijk bedanken, die ons, in het achterliggende jaar op zoveel verschillende wijzen aandacht hebben gegeven, meegeleefd hebben, bezorgdheid hebben getoond over Ron z´n gezondheid en de situatie in dit land, de vele verrassingen per post, de grote onbekende die Skype heeft uitgevonden, kortom jullie uitingen van betrokkenheid naar ons toe!
Ik besef ook dat deze lange nieuwsbrief een behoorlijke aanslag is op jullie tijd en concentratievermogen, en is het misschien beter om het in delen te lezen, volgende keer hopelijk beter!
En als laatste de volgende woorden ter overdenking,
Door de hoop zien we de toekomst in het heden
van N.Benschop
lieve groeten van ons samen uit Sri Lanka.
Het nieuws heeft zich overigens snel verspreid dat we een huis laten bouwen want er komen nu wekelijks 3 à 4 mensen aan onze deur met hulpvragen voor een nieuw huis.
Voorlopig kan ik hier nog niets mee doen, ik moet het ook eerst zorgvuldig natrekken maar het project met Jos Nijenhuis ligt zo goed als stil op dit moment op de bouw van 4 huizen na,. We hebben een mooi stuk grond gevonden dat zonder problemen, zoals meerdere eigenaren, gekocht kan worden. Het ligt op korte afstand van het station in Kosgoda en er vlakbij is een stuk grond verkocht met commerciële huizenverkoop, dus elektriciteit etc zijn dan ook voor ons beschikbaar. Maar Jos komt hopelijk in maart en dan kunnen we hem laten zien hoe geschikt dit stuk grond is voor z’n project.
Ik hoop zo van harte dat het door kan gaan want mede door de oorlogssituatie zijn de prijzen van veel levensmiddelen verdubbeld, zoals rijst (hier voedsel nr.1), van 45 naar 90-100rps, melkpoeder is verdubbeld, kokosnoten en ik kan zo wel doorgaan.
Vorige week had ik een etentje en 1 van de Sri Lankaanse dames zei dat ze zich enorm veel zorgen maakt hoe de arme gezinnen zich nu moeten redden, het dagelijkse leven is bijna onbetaalbaar geworden.
Wij merken het natuurlijk ook maar wij eten er niet minder om; de arme mensen hier wèl!
Dus ook daarom probeer ik bij Jos aan te geven hoe groot het belang is dat zijn dorp gebouwd kan worden.
Er zijn natuurlijk veel meer gebieden in de wereld waar nood heerst en ook nog wel erger dan hier maar omdat wij hier nu wonen en we het dagelijks om je heen zien, wil je zo graag helpen!
Er is nog wel een ander lichtje aan de horizon en dat is dat wij via via een Engels echtpaar hebben ontmoet die hier op vakantie was en zeer getroffen waren bij het zien van de vaak armoedige behuizing. Zij zijn bemiddeld en willen graag wat doen, vooral Barbara wil haar vriendinnen hiervoor inzetten. Wij hebben ze nog 2 huisjes (zie bijgaande foto’s) laten zien waar 2 gezinnen wonen, 1 met 2 en het andere gezin met 3 kinderen en ik kreeg de indruk dat de bouw van 2 huizen geen probleem zou zijn. Maar inmiddels zijn ze alweer 1 ½ week thuis en ik heb nog niets gehoord; hopelijk is het geen luchtbel en moet ik gewoon meer geduld hebben.
Het project met de groentetuinen gaat voorspoedig en breidt zich steeds verder uit. En dat is geweldig want met vrij weinig kosten, ong.€15,- kunnen we een redelijk grote moestuin aanleggen die ze voor de helft moeten terugbetalen. En de mensen zijn zelf ook zo enthousiast; als er bloempjes in de tomatenplantjes komen of de blaadjes van de bietjes gaan groeien, word ik enthousiast geïnformeerd. Nu moet ik alleen nog op zoek naar geschikte gieters en anders ga ik proberen iets creatiefs te bedenken om zelf een gieter te ontwikkelen. Voor ideeën hou ik me aanbevolen!.
De correspondentie met velen van jullie maar ook het werk hier heeft toch wel enigszins stil gelegen door de komst van onze kinderen en zoals Ron al schreef; wat hebben we genoten! Maar het is nu ook weer goed dat het normale leven z’n loop weer neemt. Want als moeder wil je die paar weken dat ze er zijn, ze ook verwennen en in dit klimaat kost alles nu eenmaal meer energie. (en wij kunnen ook goed merken dat we weer een jaartje ouder zijn geworden, naast de vermoeidheid rukken de “lach”rimpels flink op bij mij).
We waren heel blij dat Timo en Willemijn met de kerstdagen en nieuwjaar bij ons waren (het was wel jammer dat Ron 2e kerstdag op school moest zijn, dat is hier nl een gewone werkdag). De 1ste kerstdag hebben we eerst, vlg de traditie van de fam.Wilke, saucijsjes en de door Timo en Willemijn meegebrachte kerststol gegeten aan een mooi versierde kersttafel (wel in een tropische hitte maar we deden maar net alsof de verwarming heel hoog stond) en ’s middags zijn we naar een mooi hotel vlak onder Colombo gegaan waar we heerlijk aan het zwembad hebben gelegen en later onder het genot van levende muziek, het buffet hebben genuttigd.
De oudejaarsavond was van een heel ander kaliber. Er was door een hotel hier vlakbij een spetterende oudejaarsavond georganiseerd met een buffet, levende muziek, een danswedstrijd en een wedstrijd voor de mooiste dame en ter afsluiting een geweldig vuurwerk.
En eigenlijk was dat vuurwerk het beste geregeld; het buffet bestond uit alleen maar koude schotels want men was vergeten de branders onder de schotels aan te steken, de muziek was belabberd en onze Willemijn was onbetwist de allermooiste dame maar moest het afleggen tegen een oude, getrouwe gast die daar al voor de 6e keer kwam, en die werd dus de koningin van de avond!!! We hebben nog even gedacht om een klacht bij de jury in te dienen maar hadden het sterke vermoeden dat dat niets meer zou uithalen.
Nu moeten jullie niet denken dat we het niet gezellig hadden, integendeel, we hebben er met elkaar een geweldig feest van gemaakt en we hebben een geweldige avond gehad. Zelfs Ron was zo in vorm dat hij z’n allerbeste beentje voorzette met het dansen, we zwierden echt alle kanten uit, ik wist niet dat hij zo kon dansen en we hebben zelfs door Ron z’n enorme inzet de danswedstrijd gewonnen!
Het vuurwerk was echt heel mooi maar we weten nu al dat we het volgende oudejaar heel anders gaan uitluiden.
We zijn met z’n viertjes ook nog op rondreis geweest en het hoogtepunt voor ons allemaal was een bezoek aan een project bij een theeplantage in het binnenland waar Tamil-kinderen naschoolse opvang krijgen in de vorm van huiswerkbegeleiding, voeding, medische onderzoeken en zelfs wordt er voor de 16-jarigen en ouder gezocht naar geschikte banen. De initiatiefneemster van dit project, Nishanti, hebben we heel toevallig ontmoet en we zijn haar project ook gaan steunen. Zij heeft zich het lot aangetrokken van deze kinderen die overdag eigenlijk aan hun lot worden overgelaten omdat beide ouders tot het donker wordt op de theeplantages werken dus die kinderen krijgen heel weinig begeleiding cq opvoeding en veel jongens zoeken hun vertier in drugsgebruik en daardoor zijn ze ook met allerlei criminele zaken bezig, Nishanti probeert nu met diverse projecten de jeugd aan een goede opleiding te helpen. De woonomstandigheden waaronder deze Tamil mensen moeten leven is zeer triest, het zijn eigenlijk sloppenwijken zonder goede voorzieningen zoals sanitair en schoon water. Ze werken voor een hongerloontje (sinds januari dit jaar is hun salaris verhoogd tot ong. 240 rps ( bijna 1,5 €). Scholing en medische zorg is dan gratis maar van een slecht niveau.
Samen met haar zuster die onderwijzeres is en goed Engels spreekt, probeert Nishanti mogelijkheden te creëren om een betere toekomst te kunnen bieden.
En voor de allereerst keer was er een viering die helemaal door de kinderen werd ingevuld en we hebben genoten, het was hartverwarmend, ook al omdat we hoorden dat deze kinderen het helemaal niet gewend zijn om voor publiek te dansen, te zingen en gedichten voor te dragen.
We zijn na afloop nog langs enkele arme gezinnen geweest om pakketjes met kleding, tandpasta en speelgoed uit te delen en hier hadden we ook het gevoel dat er nog zoveel aan basis behoeften ontbreekt. Inmiddels hebben we € 220,- overgemaakt en kan Nishanti een lerares in dienst nemen die jonge meisjes, die van school zijn, naailes geeft.
Ook voor Timo en Willemijn was dit het hoogtepunt van de rondreis en zullen we alle indrukken niet gauw vergeten. De foto’s spreken voor zich, denk ik.
Ondertussen was het ook alweer 6 januari en waren we precies 1 jaar in Sri Lanka!
En net als zo velen doen met Oud en Nieuw blik je terug op wat achter je ligt.
En wat hebben we veel meegemaakt het achterliggende jaar. En zeker, er waren gebeurtenissen bij die we liever niet hadden meegemaakt, wat jullie je ook wel vast kunnen voorstellen. Maar we zijn doorgegaan met steeds weer nieuwe hoop en ook inspiratie vanuit zo velen om ons heen, zowel hier in Sri Lanka als ook met velen van jullie in Nederland en Canada.
De vervelende en ingrijpende gebeurtenissen van het achterliggende jaar hebben ons uiteindelijk versterkt in het gevoel van hoe we hier willen leven en werken, om zoveel mogelijk zin aan ons leven te geven en niet te verbitteren.
En na 3 weken, die toch ook nog te kort blijken, zijn Willemijn en Timo weer naar Nederland vertrokken en doet het afscheid nemen toch weer pijn, ondanks dat we 10 dagen later Fabian en Erika weer konden ophalen en deze ontmoeting was extra feestelijk omdat het de verjaardag van Erika was.
Als verrassing hadden we vlakbij de luchthaven een overnachting geboekt in een mooi hotel dan hoefden we niet meteen 2-3 uur in de auto te zitten. We hadden bij de reservering vermeld dat we een jarige in ons midden hadden en ze hebben Erika geweldig verrast; er stonden een mooie verjaardagstaart (zo’n lekkere hadden wij nog niet eerder geproefd), een bloemstukje en een mandje vers fruit en ze hadden hun kamer prachtig versierd met (de door ons meegebrachte) ballonnen en de NL vlag en ’s avonds hebben we genoten van een heerlijk diner.
En ook met hen zijn de 3 weken omgevlogen, Helaas vonden er tijdens de laatste 2 weken van hun verblijf enkele bomaanslagen plaats, ook op plaatsen waar we met hen nog pas waren geweest en hebben we de rondreizen flink moeten bekorten.
Dat is natuurlijk aan 1 kant jammer maar als we denken aan al het verdriet wat die bomaanslagen hebben aangericht valt een evt. teleurstelling weer in het niet. Foto beklimming Adam's peak (4800 treden)Maar voor ons was het elkaar ontmoeten toch het allerbelangrijkste en hebben we ook genoten van de 2 flessen champagne die ze hadden meegenomen want we hadden heel veel te vieren met elkaar, o.a. ook op 23 januari Ron z’n verjaardag. Overdag is Ron gewoon op school geweest en heeft hij getrakteerd op taart en had Newton, de kok, een feestelijke lunch bereid.
En ’s avonds hebben we het verder gevierd in een nieuw restaurantje op het strand met onze kinderen, en met Sofie en Kai; onze 2 stagaires van school en Saman. En het was ’n heerlijke avond in elk opzicht. Het diner bestond uit krab, kreeft, inktvis (hier in Sri Lanka een enorme lekkernij) , grote garnalen en tonijn. (niet verkeerd, hè?).
Het was veel meer dan we besteld hadden maar de restauranthouder wilde ook een aandeel in Ron z’n verjaardag hebben en tot slot had Saman nog voor een mooi vuurwerk langs de rand van de Indische Oceaan geregeld.
Dan nog een reactie op de vele vragen die we kregen over het NL echtpaar die lange tijd in de gevangenis hebben gezeten omtrent de adoptie/affaire. Om privacy redenen kan ik niet zoveel informatie geven, wel kan ik zeggen dat het redelijk goed met ze gaat, gezien de omstandigheden, en dat ze nog steeds intensief met de officiële adoptie/procedure bezig zijn.
Tot slot willen wij jullie hartelijk bedanken, die ons, in het achterliggende jaar op zoveel verschillende wijzen aandacht hebben gegeven, meegeleefd hebben, bezorgdheid hebben getoond over Ron z´n gezondheid en de situatie in dit land, de vele verrassingen per post, de grote onbekende die Skype heeft uitgevonden, kortom jullie uitingen van betrokkenheid naar ons toe!
Ik besef ook dat deze lange nieuwsbrief een behoorlijke aanslag is op jullie tijd en concentratievermogen, en is het misschien beter om het in delen te lezen, volgende keer hopelijk beter!
En als laatste de volgende woorden ter overdenking,
Door de hoop zien we de toekomst in het heden
van N.Benschop
lieve groeten van ons samen uit Sri Lanka.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten