Berichtgeving uit Sri Lanka

Lieve Familie, Vrienden en Bekenden,

Een kort overzicht van de afgelopen week.
Vooral de examens van de studenten en de planning voor de volgende lichting hebben de meeste tijd gevraagd in de afgelopen week.
Het vullen van de volgende batch is altijd een hele toer. Het vraagt veel inspanning en creativiteit. Eerst gaan we met een tuktuk met luidsprekers langs alle dorpen in de omgeving om aan te kondigen dat er weer een nieuwe batch gaat starten. Nu denk je misschien, is dat zo’n toer dan? Je moet weten dat je voor elk dorp een politieverklaring moet hebben en daar gaat veel tijd in zitten. Gelukkig hebben wij met een aantal politie agenten heel goed contact doordat zij hier zelf student zijn of zijn geweest.
Ook worden er in de wijde omgeving posters opgehangen met daarop alle informatie over wat er op school is te doen.
Dan moeten we naar alle scholen voor basis en voortgezet onderwijs om folders uit te delen aan de eindexamen kandidaten.
Als al deze activiteiten nog niet tot voldoende inschrijvingen hebben geleid, worden nog andere middelen in de strijd geworpen zoals een spandoek over de weg, en een bijlage bij de zondagskrant.
Tot nu toe hebben zich al weer 60 studenten aangemeld en wij verwachten er in de komende 2 weken nog 20 bij te krijgen.
Het was best wel weer spannend om te zien hoe de inschrijving zou gaan verlopen nu er na de laatse batch van gratis onderwijs weer gewoon betaald zal moeten worden en er mogelijk studiebeurs gegeven wordt op basis van of de student uit een arm gezin komt of niet.
Stel je voor dat de maatstaf is dat je minder dan 20 Euro per maand per hoofd van het gezin moet hebben om voor een studiebeurs in aanmerking te komen.

Niet te vergeten heeft onze advocaat het weer gepresteerd om van de registratie een debacle te maken.

Maandag was het na 5 maanden(belachelijk) dan zover dat alle partijen konden komen tekenen. Dus iedereen benaderd en met veel pijn en moeite gelukt om ze bijelkaar te krijgen. Komen wij in Colombo bij de advocaat aan en zegt hij dat zijn printer kapot is en de originele documenten niet beschikbaar heeft. Dus heeft hij het door een van zijn assistenten op een antieke typemachine laten uitwerken. Blijken de documenten vol fouten te staan en verre van compleet te zijn. Toen ik, nog onbekend met de grootste tegenvaller, met een glimlach mijn handtekeningen zette, kwam daarna de mededeling dat de anderen niet konden tekenen ivm ontbreken documenten.

Ik was razend en ben opgestaan, gezegd dat dit onacceptabel was en mijn excuses aangeboden aan de ondertekenaars. Zonder plichtpleging vertrokken en de volgende dag een stevige maail laten sturen waarin wij hem volledig verantwoordelijk houden voor de verdere procedure en dat de deadline 12 september is.

Uiteraard geen reaktie ontvangen. Dus nu verder vinger aan de pols houden of hij wel verder gaat met de afhandeling.
Een enorme teleurstelling, want wij dfachten`zet de champagne maar koud` Helaas het werd een glas water om af te koelen.

Verder ben ik begonnen met het opleidingsprogramma van Ranjana onze Headmaster. Daarvoor hebben wij gesprekken gehad met 2 Headmasters die ik ken van scholen uit de omgeving. Heel veel vragen gesteld over de functie en de problematiek die zij tegenkomen.
Veel geleerd en goed om te weten voordat je aan zo’n job begint.
Als dit verder voorspoedig gaat verlopen zal het voor mij betekenen dat er wat meer tijd gaat komen om andere dingen te doen, waaronder zelfs misschien niets doen ook een megelijkheid is.
Ook nog bezig met afspraken te krijgen met belangrijke business personen ivm het bieden van job orientatie en zelfs mogelijke jobs voor onze studenten.
Daarvoor op bezoek geweest bij een visfabriek die een logistiek medewerker zoekt en graag iemand van onze school daarvoor zou willen hebben.

Andere zaken zoals het uitnodigen van belangrijke zakenmensen om presentaties op school te houden over het bedrijf en de banen die zij hebben en aan welke eisen men dan moet voldoen.
Ceylinco verzekeringsmaatschappij zal de eerste zijn die dit tijdens de vol;gende batch zal gaan doen.
Het gaat vooral om regionale banen want de meeste studenten willen liever niet naar Colombo. Zij moeten dan lang reizen of als ze daar moeten gaan wonen verliezen zij het contact met vrienden en familie.

Zaterdag samen met Lisette, de nederlandse stagiair een sollicitatietraining gegeven aan geinteresserde studenten. Heel basaal zoals lichaamstaal, handdruk, etc en ook het maken van je CV. Het was een leuke ervaring weer eens zelf voor de klas te staan.

Met mijn gezondheid gaat het niet naar tevredenheid, Hoewel ik weer andere medicatie in het ziekenhuis heb gekregen en de diagnose colitis ulcerosa is, wil verbetering nog niet erg doorzetten. Soms gaat het goed, de andere dag of nacht weer helemaal mis.
Het blijft dus nog even tobben.
Mogelijk dat ik in Canada besluit het onderzoek nog maar eens over te laten doen en hopelijk een andere, betere behandeling te kunnen krijgen.

Tot zover mijn verhaal.
Het klinkt erg onwaarschijnlijk maar het is toch echt waar dat Yvonne nog steeds geen tijd heeft gevonden om haar verhaal te kunnen doen over het Nederlandse echtpaar dat nu al 1 maand in de gevangenis zit ivm vermeende kinderhandel.
Het kost haar enorm veel tijd met bezoeken en telefonisch overleg met ambassade en advocaten en andere betrokkenen.
Hopelijk dat het haar een deze dagen wel zal gaan lukken.
Bereid je dan maar voor, want het zal niet op 2 A4 tjes gaan passen vrees ik.

Na een lange tijd uit de lucht te zijn geweest, maar wel in de running, zal ik proberen te schetsen wat we allemaal weer beleefd hebben, de laatste weken.
Ik kan jullie alvast wel vertellen dat ook voor ons de tijd hier voorbij vliegt en dat er nog weinig van terecht is gekomen om wat meer te reizen in SL of om onze boeken (nog vele ongelezen) ter hand te nemen.

Maar goed, we beginnen met het bezoek van 3 leden van de Dutch Board van de school, daar heeft Ron al over geschreven maar ik wil toch ook nog even schrijven dat het een heel plezierig èn ondersteunend bezoek is geweest, en waar het goed was dat ze nu ook zelf de (toch nog te korte) tijd konden nemen om alles te kunnen zien.
We hebben ook nog een aantal stukken grond bekeken ivm de bouw van de nieuwe school, maar daar zaten ook weer wat haken en ogen aan, bijv. de ligging; die is natuurlijk heel belangrijk maar zeker niet te vergeten de prijs. We hopen dat er op korte termijn een beslissing genomen kan worden.

En voor een aantal (4) Sri Lankaanse gezinnen was woensdag 8 aug. een hoogtepunt, want op die dag werd hen de sleutel van hun nieuwe huis overhandigd. Maar daaraan voorafgaande vond er eerst nog een ceremonie plaats bij de tempel (ja, die van cm) waarbij Guido v.Woerkom, van de ANWB, 28 bedden en matrassen overhandigde aan de mensen die in de huizen van Orange Angel op het tempelcomplex wonen.
Vervolgens gingen we in een grote optocht naar de gezinnen aan wie de sleutel werd overhandigd en dat waren voor mij wel heel bijzondere momenten, want ik heb die families de laatste 5 maanden leren kennen, veel lief en leed met ze gedeeld en daardoor ook een speciale band met ze gekregen.
En ondanks het feit dat ze Guido natuurlijk helemaal niet kenden, werd het gezelschap overal zeer gastvrij onthaald maar door de vele ervaringen die we met elkaar hadden gekregen werd ik overal zo geknuffeld en was het ontroerend om te zien hoe blij deze mensen waren.
En zijn ze, dankzij Jos Nijenhuis, letterlijk en figuurlijk, onder de pannen.
Hun oude behuizing hadden ze nog laten staan en een groter contrast was dan ook niet denkbaar.
Het was voor Ron en mij een hele belevenis om het zo van dichtbij mee te maken.

Dan heb ik laatst nog een heel bijzondere ceremonie meegemaakt waarvoor we uitgenodigd waren en dat betrof de moeder van onze vaste tuktuk-chauffeur Maitry. Zij was op 92-jarige leeftijd overleden en of wij ook kwamen op de cermonie, voorafgaande aan de crematie. Ron was niet lekker op dat moment dus ben ik er alleen naar toe gegaan. Alles vindt natuurlijk in de buitenlucht plaats en je moet je dan voorstellen dat in de schaduw van palmen en een snel opgebouwd afdakje aan 1 kant een stuk of 8 monniken zitten en aan de andere kant de belangstellenden zitten en staan en daar tussen in staat de baar opgesteld.
De aanwezigen, zowel familie als belangstellenden lopen heen en weer, er wordt ondertussen limonade uitgedeeld, en zijn de monniken aan het bidden en wordt de vele goede eigenschappen van de overledene genoemd.
Tijdens zo’n plechtigheid gebeurt er van alles, de krant wordt gelezen èn besproken en de mannen lopen regelmatig naar een dichtbij gelegen toddy-bar ( een goedkoop alcoholisch drankje, gemaakt van kokosnoot). Al met al een grote bedrijvigheid. Ik vroeg aan de 2 dochters van Maitry of ze hun oma zouden missen (er was nergens een uiting van verdriet te bemerken) en ze vroegen hoe een crematie bij ons plaatsvindt.
Op een gegeven ogenblik lopen er een aantal monniken weg, ten teken dat de plechtigheid bijna afgelopen is, dan duurt het toch nog ong. een ½ uur.
En als alle monniken zijn vertrokken drommen alle mensen samen rondom de baar, ik mocht bij het hoofdeind staan, een soort van ereplaats, en werd de baar geopend. En toen waren er dramatische uitingen van verdriet, maar alleen geuit door de vrouwen.
Hierna wordt de kist weer gesloten en weggedragen naar een auto; een stationcar, waar de kist net inpaste. We liepen er een stuk achteraan, ik had aan iedere kant een verdrietige dochter van Maitry, z’n vrouw en tante onder m’n armen, ik kwam letterlijk armen te kort om te troosten.
Daarna gingen we met 6 volwassenen en de 2 dochters in een auto, een gewone personenauto, maar met passen en meten kan dat, op weg naar het crematorium. Daar werd de kist een gebouwtje binnengeschoven en liepen we 3 keer om het gebouw heen.
We moesten toen een poosje wachten en toen kwam Maitry naar me toe dat ik mee moest komen naar de achterkant. Daar werd een deur geopend en achter een gordijntje werd een ijzeren luik geopend, iedereen kwam erbij staan en toen zagen we het lichaam van de overledene tussen de vlammen. Ik zal verder niet op de details ingaan, maar ik vond het een schokkend gezicht en had er geen behoefte aan om er lang te staan. Maar wat er toen gebeurde vond ik eigenlijk nog veel erger, opeens hoorden we dat de vlammen lager brandden en uiteindelijk doofden; gas tekort! Ik kon het niet geloven maar het was echt waar, men was hier schijnbaar aan gewend want iedereen liep rustig pratend weg naar de auto’s en gingen we weer naar huis. Inmiddels hebben we gemerkt dat de dood hier veel meer een plaats bij het leven heeft dan in NL. Er wordt door kinderen gespeeld (vooral cricket) op begraafplaatsen, en er zijn ook weinig beperkingen waar overleden begraven mogen worden.
Het kan gebeuren dat je bij een restaurantje aan het strand zit te eten en als je er weer terugkomt, staat er een grafsteen naast.

We hebben zelf ook nog bedden gegeven aan enkele gezinnen en het is een feest om hun blijheid en dankbaarheid te zien.
Verder heb ik regelmatig het gezin met de 7 kinderen bezocht, ook om kleding en spulletjes voor de baby te geven, en altijd is er een warm onthaal en krijg ik fruit mee naar huis. Binnenkort ga ik met de oudste 3 kinderen schoolschoenen kopen, waardoor ze zich ook niet meer achtergesteld hoeven te voelen en daarnaast is het ook gewoon hard nodig want ze knippen de neuzen van de schoenen open om ze nog een paar maanden langer aan te kunnen!!

En inmiddsls kunnen we, ook dankzij de giften, een zeer intelligent meisje maar ook zeer arm, financieel met haar studie helpen, ze heeft wel een studiebeurs gekregen maar die universiteit ligt op 200 km van hier, dus huurt ze een kamer en moet verder overal zelf voor zorgen; de huur van de kamer, schoolspullen, eten en 2x per maand reist ze zo goedkoop mogelijk (en dat betekent dan 6 uur reizen) met de bus naar haar ouders. Oma (74), die bij hen inwoont, verbouwt en verkoopt zelf kruiden en loopt hiervoor 5 km heen en weer naar Kosgoda om deur aan deur de kruiden te verkopen. Vader is timmerman maar geen geregeld werk, en hij wilde niet dat z’n dochter ging studeren vanwege de opofferingen, en moeder rolt locale sigaren; een zeer ongezond werk want inmiddels heeft ze medicijnen tegen astma. Met de financiele ondersteuning ziet niet alleen het leven van dit meisje er heel anders uit door het goede perspectief maar heeft ook haar familie er baat bij. Moeder stopt nu met de sigaren rollen en oma gaat nu nog 3x per week op pad.
Ik heb geprobeerd om me voor de geest te halen hoe enkele bekenden die ik ken, van ong. die leeftijd, 7 dagen per week dit zouden moeten doen en ik vind het ongeloofelijk wat dit gezin tot nu toe heeft op moeten brengen.

En dan ben ik ook de laatste weken betrokken geraakt bij het NL echtpaar wat hier in de gevangenis is terechtgekomen. Door een aantal toevalligheden ben ik in kontakt met hun gekomen en dat is uitgegroeid tot min of meer een sleutelpositie. Het is heel tragisch om te zien hoe dit echtpaar, met zeer zeker goede bedoelingen maar te goedgelovig, het slachtoffer is geworden van een bende. En helaas is de corruptie ook doorgedrongen tot de advocatuur en zelfs ook tot in de rechterlijke macht. We hebben nu sinds vorige week een nieuwe advocaat die, eindelijk, een doortastende indruk maakt. Het blijkt nl dat dit echtpaar zonder aanklacht nu al 1 maand gevangen zit, ze worden alleen verdacht van betrokkenheid van kindersmokkel en vlg de wet mag je dan hoogstens 1 nacht gevangen zitten. Ik ga nu gemiddeld 3-4 keer per week naar het gerechtsgebouw en de gevangenis en helaas ken ik nu op beide plaatsen de weg. Ook maak ik nu dankbaar gebruik van mijn blanke huid en van een kontakt wat ik heb met een non, Zr.Immaculata want ik heb toegang tot de directeur van de gevangenis en kan af en toe wat privileges voor hen regelen. Maar het is allemaal heel dramatisch om te zien en de radeloosheid neemt ook toe. Ik heb samen met een Duitse kennis ,Christine, al 4 keer borg gestaan voor hen maar elke keer worden er weer nieuwe eisen door de rechter gesteld waar we dan weer niet aan voldoen. En de 1ste advocaat loopt er de kantjes van af en wil alleen geld zien, een zeer onbehouwen en grof persoon. Ik moet hem altijd zoeken bij aankomst in het gerechtsgebouw, want hij is elke dag met ong. 20 rechtszaken bezig.
En Christine en ik bezoeken hen dus regelmatig in de gevangenis om hen allereerst te ondersteunen maar ook om veel eten en drinken te brengen. Helaas is het voor mij een lange reistijd, elke keer duurt het gemiddeld 5 uur en soms staan we maar 5 minuten voor de rechter. Al met al is deze situatie heel tragisch en moeten we oppassen dat we niet de moed verliezen, hopelijk gaan de zaken vanaf 3 sept. beter lopen, want op 30 aug. komt hun zaak weer voor en daarna neemt de andere advocaat het over. En ondertussen is gelukkig wel een goede vriend van hen een paar dagen geweest, ook in de hoop en verwachting dat ze al op vrije voeten zouden zijn maar hij moest onverrichterzake weer naar huis. We hebben ook druk kontakt met de ambassade maar die schijnen toch ook maar heel weinig te kunnen doen.
Ondertussen ben ik in de knel gekomen met m’n eigen werkzaamheden, dat moet allemaal nu even tussendoor en dat alles maakt het tot een hectische tijd maar we hopen steeds maar dat het alle moeite waard is en dat ze gauw vrijkomen.
Tot zover de perikelen van ons uit Sri Lanka, nog een laatste zin èn onze hartelijke groeten aan allen die onze nieuwsbrieven lezen.
Yvonne:

Be the change you want to see in the world

M.Ghandi