NIEUWS FLASH

Lieve familie,vrienden en bekenden,

Weer even een update van Yvonne en Ron van de laatste periode in Sri Lanka.

In de afgelopen weken hebben de examens voor Engels plaats gevonden welke hopelijk alle met goed gevolg zijn afgelegd. 8 weken minimaal wachten voordat de resultaten bekend zijn.
Om even een indruk te geven hoe er in Sri Lanka gewerkt wordt:
de twee examinatoren komen 1 ½ uur te laat om examens af te nemen en willen alles tegelijkertijd laten plaats vinden. Kun je je voorstellen hoe zenuwachtig de studenten waren? Het betekende dus ook dat een groep examen moest doen in de openlucht zondagschool van de tempel. Erg goed om je te kunnen concentreren, maar niet heus.
Alles is toch goed verlopen en er zal nog een pittig gesprek volgen met de directie van het examen instituut.

Wat leek op een doorbraak kreeg toch aan het eind een nare bijsmaak.
Chief Monk wilde ivm de goede samenwerking met mij uiteindelijk mee naar onze advocaat in Colombo om over het lease contract te spreken.
Na veel gezeur over wat er in het verleden wel niet allemaal is gebeurd op tempelgrond in de school kwamen we aan bij de vraag wat het lease bedrag moest gaan worden. In eerdere besprekingen al door mij genoemd dat het moet gaan om een symbolisch bedrag om alleen aan de wet te kunnen voldoen. Jawel, de aap kwam uit de mouw, hij wil US$ 150 per maand met een vooruitbetaling van 5 jaar. Ronduit belachelijk. Heb de advocaat direkt laten vertellen dat het ongeveer 100 maal te hoog is, en dat LWF dit nooit zal accepteren.
Daarop liet de CM weten met de leken commissie te willen overleggen. Ik zal daarentegen wat info inwinnen bij bekenden die al eerder lease contracten hebben afgesloten voor tempelgrond. Nu ja, het blijft altijd weer afwachten.
Aan de andere kant wel een overwinning op CM geboekt door te eisen dat het toiletgebouw, waarvan de bouw door LWF is gebouwd, weer in gebruik genomen kan worden door de staf van school. Dit was altijd een bijzonder heikel punt ivm gebeurtenissen in het verleden.
Maar het is gelukt, dus het Sri Lankaanse hurktoilet behoort nu weer tot het verleden.

Na alle examens en de ceremonie georganiseerd door de studenten hebben wij een week “vrij”.

Dit geldt dan vooral voor alle stafleden, maar niet voor de Project Manager, want die heeft nog allerlei zaken op zijn werklijstje staan zoals interviews met nieuwe headmaster en Engelse lerares, bespreking met de studenten vereniging, certificaten regelen en ophalen in Colombo en verdere besprekingen met allerlei partijen en nog de nodige strategische zaken zoals registratie, Dutch Board Meeting etc.
Ook Yvonne heeft allerlei lopende projecten die gewoon doorgaan waarover zij onder dit deel nog het nodige zal schrijven.
Maar volgende week gaan wij er echt een week op uit. Lekker het binnenland in om de mooiste plekjes van Sri Lanka te bezoeken en een vriend, die een theeplantage, heeft bezoeken en kleding rondbrengen voor de arme Tamil bevolking in het binnenland.

Wel nog even een belangrijk bericht voordat ik de laptop overdraag. Deze week via een bevriende Sri Lankaan terecht gekomen bij het hoofd van de immigratie in Colombo.
Het hele verhaal uitgelegd en hem gevraagd wat wij moeten doen om langer in SL te kunnen blijven en hoe hij ons daarbij kan helpen. Alle documentatie van LWF, Orange-Angel en Yvonne haar activiteiten meegenomen. Hij vond dat wij heel goede dingen doen voor de bevolking.
Zegt de man heel eenvoudig: “Dat kan en hoeft geen probleem te zijn”
Wij moeten een brief met het verzoek van CM krijgen waarin hij aangeeft dat het voor de bevolking goed zou zijn als wij 6 of 12 maanden zouden mogen blijven om te helpen de school en andere projecten goed te laten draaien.
Met die brief moeten wij naar de Village Officer, soort burgermeester, die dat dan moet onderschrijven.
Vervolgens met die brief naar de Divisional Secretary Balapitya, soort lid gedeputeerde staten, die dit ook moet onderschrijven en dan een aanbeveling zal doen naar zijn baas in Galle.
Als wij dat allemaal verzameld hebben dan kunnen wij terug naar het hoofd van immigratie die dan 6 of 12 maanden zal goedkeuren. Overigens wettelijk is dit volgens zijn eigen schrijven, dat in het immigratiekantoor hangt, niet mogelijk. Maar ja als je in die positie zit maak je gewoon uitzonderingen daar op.
Ook zei hij dat de wet aangepast zal gaan worden om het weer mogelijk te maken dat buitenlanders in Sri Lanka kunnen pensioneren, want ze hebben hen hard nodig voor het geld en ook de hulp die vele buitenlanders aan de bevolking bieden. Zijn verwachting is dat de wet dit jaar ingevoerd zal gaan worden zodat dan ons “probleem”helemaal verleden tijd zou zijn.
Wij zijn direkt hiermee aan de gang gegaan zonder al te veel succes,omdat we niemand te spreken kunnen krijgen maar hopen in de komende weken duidelijkheid hierover te krijgen van alle betrokken partijen.

En ik zal nu verder gaan met enkele hoogtepunten van de afgelopen week.
Ter voorbereiding op een evt. nieuw te bouwen verzorgingshuis in Kosgoda, hebben Ron en ik nu 2 tehuizen bezocht. 1 daarvan is een particulier initiatief en steunt dus geheel op donaties. De grond en het (voorheen ouderlijk) huis is geschonken door een Sri Lankaanse initiatiefnemer. Er is plaats voor 25 ouderen maar door de grote aanvraag wonen er nu 35 mensen. Dat houdt in dat de eetkamer en het kantoor nu ook als slaapkamers zijn ingericht.
Er zijn 2 slaapzalen, 1 met 22 dames (en 1 heer van 106 jr, hij kan de trap niet meer op) en boven slapen 6 heren op een zaaltje. De bewoners hebben nu alleen de beschikking over hun bed en delen een nachtkastje! Wat een verschil met Nederland!
Ze moeten dus nu ook op bed eten en hebben geen enkele gelegenheid tot recreatie, men loopt de slaapzaal heen en weer en verder zitten/liggen ze veel op bed.
Maar er was zo’n goede sfeer, men vindt het heerlijk om met elkaar op zaal te slapen en zevinden daar veel afleiding in, er is een zeer vriendelijke verzorgster en de bewoners zagen er gelukkig goed verzorgd uit. Maar wat willen we hier ook graag een handje helpen in de vorm van een wandelingetje (sommigen spreken een behoorlijk woordje Engels) of wat te schilderen of te handwerken; dit gaan we zeker doen als er meer tijd beschikbaar komt.

En vorige week ben ik met Lotti (de Zwitserse hulpverleenster) naar een afdeling van een ziekenhuis geweest waar 2x per maand zwangere vrouwen voor controle komen. Het is een gemeentelijk ziekenhuis en hier komen dan ook veel armen vrouwen (anders gaan ze naar een particuliere instelling) en daar hebben we 70 pakketjes met babykleding, zeepjes en handdoekjes uitgedeeld. In een grote ruimte zitten al die a.s. moeders, zonder ventilatie of zo, te wachten tot ze aan de beurt zijn voor onderzoek. En ze waren zo enorm verrast, het was een feest om te zien. Lotti had ook nog voor een ayurvedische soep gezorgd en dit werd allemaal met veel blijheid ontvangen. De foto’s spreken boekdelen! Aan het eind van het uitdelen stond 1 van de moeders op en bedankte namens de anderen, voor alle hulp, maar vooral ook dat er zoveel mensen zijn die hen op deze wijze aandacht willen geven. En dan sta je daar en zie je al die blije gezichten, prachtig.

En jl. maandag (2e paasdag) hebben we een 2e bejaardentehuis bezocht, en deze was met overheidssteun à 300 rps per persoon, per maand! ( € 2,10) . Betekent in de praktijk dat ze dus ook geheel afhankelijk zijn van hulp van derden. Gelukkig voor hen is er een zeer actieve gemeenschap die om beurten kookt en met hen bijv. naar het ziekenhuis gaat.
Maar we hoorden er ook dat de overheid de steun wil verhogen tot 1.000 rps per maand, dus dat zou een hele verbetering zijn.
Er hing in de gang wel een “verlanglijstje” met o.a. een verzoek om schrijfwaren, nou, dat kunnen we dankzij een aan ons meegegeven doos vol met pennen en blocnotes, makkelijk inwilligen maar we gaan ook kijken voor een rolstoel
En voor meer informatie zullen we nog een keer een bestuursvergadering bijwonen.
We kregen hier ook de kans om een, voor ons bijzonder, ritueel mee te maken; voordat de lunch begint, wordt de klok geluid en dit gaat waarschijnlijk per toerbeurt en is vast een eer, want een oud vrouwtje trok aan het koord maar werd snel weggeduwd door een ander die vervolgens de klok luidde. Daarna verzamelden alle boeddhistische bewoners zich in de gang die naar het boeddha-altaar leidde. Ron en ik werden uitgenodigd om een olielamp aan te steken en kregen vervolgens ieder een schaal in handen, Ron een schaal met rijst/groenten en ik een schaal met witte tempelbloemen en liepen we in een rij richting het altaar maar onderweg raakten de bewoners de schalen met gevouwen handen aan en spraken steeds hetzelfde woord uit. Er sprak zo’n devotie uit, ook hoe de bewoners ons aankeken, we werden er door geraakt. Hierna werden de schalen bij het beeld van boeddha neergezet en kon de lunch beginnen.
En hierna hebben we nog een weeshuis voor meisjes bezocht. Hier wonen meisjes van 3 t/m 18 jaar die hier door de sociale dienst zijn geplaatst. In de meeste gevallen is er maar 1 ouder of is er sprake van incest/mishandeling. We hadden gehoord dat dit weeshuis weinig hulp kreeg maar gelukkig bleek dit wel zo te zijn, na de tsunami heeft een Duitse organisatie zich over het tehuis ontfermd, gelukkig!

Verder hebben we in 3 huizen electriciteit aan kunnen laten leggen, dankzij de vele steun die we hebben ontvangen en morgen gaan we die gezinnen bezoeken om te kijken hoe het is geworden! We hebben een flinke korting bij de plaatselijke “hardware” winkel kunnen bedingen omdat Ron de 1ste klant was die na de opening er iets moest kopen voor school en toen ook al korting had bedongen. De eigenaar was dit blijkbaar nooit vergeten en omdat we er nu steeds meer gaan kopen, wil hij ons korting geven, dus dat is mooi meegenomen.
We hebben nu ook regelmatig bouwbesprekingen bij ons thuis met verschillende mensen die ons helpen met bijv. vertalen en de diverse offertes bekijken.

Van de week hebben we ook onze overburen op de thee gevraagd en vooral de buurman spreekt behoorlijk Engels. Wat ik inmiddels hier ook geleerd heb is, dat als je een kopje thee of koffie aanbiedt, dat je dit dan met beide handen aangeeft (en het niet voor iemand op tafel zet). En toen ze weer weggingen zei de buurvrouw: I am so happy with you (en dan schiet ik bijna vol).

En nu nog wat ervaringen uit ons dagelijkse leven:
Het hoofdpostkantoor, daar kom ik regelmatig voor de postzegels en dat was in ’t begin wel even wennen, want de postzegels zijn hier (nog) niet voorgelijmd. Dus dat betekent dat je de postzegels krijgt toegeschoven en ze zelf moet opplakken met behulp van een lijmpotje (= de onderste helft van een plastic frisdrankfles) met daarin de bovenkant van een balpen waarmee je heel goed postzegels kunt lijmen zonder te morsen.

En als je in de bus zit en je bent vlakbij je bestemming trek je aan een touwtje wat van achter naar voor loopt en waar dan een heuse fietsbel gaat rinkelen. Werkt altijd!
Trouwens, als je hier de bus instapt staan veel jongeren nog op voor de ouderen maar mag je ook je boodschappentas bij iemand op schoot neerzetten als er geen zitplaats meer is, dat is hier heel gewoon.

Ook de straatverlichting is hier heel bijzonder, de lantaarnpalen hebben een aan/uitknop, net als de lichtschakelaar in NL, waarmee je de verlichting zelf kunt in- of uitschakelen, dit zie je zelfs langs de A2; de snelweg.

En wat te denken van een groot uithangbord vlakbij een ziekenhuis; Used Body parts, gelukkig bleek het om een auto-onderdelenwinkel te gaan.

Dit was het nieuws vanuit Sri Lanka, waar het nu trouwens veel regent, het is een soort van tussenmoesson, het is jammer omdat we nu meer tijd hebben voor strandwandelingen e.d. maar als we denken aan al die mensen die in povere “huisjes” moeten leven, is ons geklaag heel snel over. We hopen zo van harte dat we een aantal gezinnen een normaal onderdak kunnen bieden voordat in september het echte regenseizoen begint.

En ondanks dat we ook behoorlijk wat teleurstellingen meemaken, denk aan de hebberigheid van CM, het onvoorspelbare gedrag van mensen waarmee je een afspraak hebt en die vervolgens, zonder een telefoontje of zo, niet komen (vooral Ron heeft hier heel veel mee te maken; sollicitaties, reparaties in en om school, brieven die door verschillende instanties geschreven moeten worden en waar hij vele keren om moet vragen) geven de goede ervaringen ons het gevoel dat we een juiste beslissing hebben genomen om hier naar toe te gaan. De mensen laten hier vaak merken dat ze zo blij zijn met een stukje medemenselijkheid uit Nederland en dat we, mede dankzij velen van jullie, onze westerse welvaart hier met elkaar kunnen delen.

Een lieve groet van ons samen.