Een week vakantie in Sri Lanka

Lieve Familie, Vrienden en Bekenden,

Deze maal geen spannende verhalen over de verschillende projecten waarmee wij normaliter druk doende zijn, maar een kort verslag van onze week vakantie.
Deze week zijn alle scholen voor de tweede week nog gesloten en dat betekent dat veel gezinnen op pad zijn en de mooiste plekken van Sri Lanka bezoeken.
Ook wij zijn op pad gegaan naar het binnenland. Op maandagochtend vroeg 06.00 uur vertrokken om de drukte in het verkeer te vermijden.
Dit is onze eerste echte trip met eigen vervoer en dat is hier erg spannend want er geldt in Sri Lanka maar een regel en dat is wie het sterkst is en het grootste hart heeft, heeft de meeste rechten. Van tijd tot tijd dachten wij echt dat het maar beter zou zijn als wij de auto maar weer weg zouden doen en gewoon weer gebruik te gaan maken van het openbare vervoer, dat overigens ook niet geheel zonder risico’s is. Maar alles went en als je maar voorzichtig blijft en defensief rijdt dan overleef je het wel.

Met volle bepakking op pad

Ons doel was Haputela ter bereiken waar wij al een guesthouse hadden geselecteerd uit een van de reisboekjes die wij van te voren bestudeerd hadden. Aardige eigenaar die ons, nadat wij een wandeling door de theeplantages naar een klooster, op pad geholpen heeft met het uitdelen van kleding voor de arme mensen. Daarvoor nam hij ons mee naar het staatsziekenhuis, vooral bestemd voor de minder bedeelden, waar wij paketjes voor zwangere vrouwen achter konden laten en speelgoed en kinderkleding uit delen op de kinderafdeling.

’s Avonds lekker gegeten in het guesthouse en een leuk stel ontmoet die beiden engelse les geven voor de British Council. Dus aan gespreksstof geen gebrek.

De volgende ochtend weer vroeg op pad gegaan in de richting van Horton Plains. Het is een prachtig natuurgebied (vooral vogels) waar mooie wandelingen uitgezet zijn naar Worlds End, een plek waar het echt lijkt of de wereld eindigt en waar je voor 09.30 uur ’s morgens moet zijn daar anders het uitzicht verdwijnt in een aanhoudende stroom van bewolking, en een mooie waterval. Foto’s lijken toch niet weer ter kunnen geven hoe het er in werkelijkheid uitziet.

Toen wij het park rond het middaguur verlieten was de grote aanloop van Sri Lankaanse gezinnen begonnen. Eerst gaat het gezin uitgebreid eten maken, zelfs koken op meegebracht hout om vervolgens luid krakelend de wandelingen te maken.
’s Middags wat kleding uitgedeeld aan Tamil gezinnen op een theeplantage om vervolgens door te rijden naar Banduruwela, waar wij op bezoek gaan bij Woodlands Network, een door priester Harry Haas opgerichte organisatie die zich bezig houdt met vrijwilligerswerk en allerlei outdoor activiteiten. De organisatie bestaat nog maar is niet meer erg actief.
Tijdens de thee gesprek gehad met 2 medewerkers en verteld wat ons doel was.
Zij zetten ons op het spoor Children Aid Foundation dat voor opvang van Tamil kinderen uit de thee plantages zorgt om te zorgen dat zij onderwijs, eten etc krijgen. Een theeplukker verdient voor een hele dag plukken ongeveer 1 ½ €. Om daarvan rond te komen met een heel gezin is onmogelijk. De families wonen vaak onder erbarmelijke omstandigheden en hebben te weinig geld om voor voldoende goede voeding en medische zorg te kunnen zorgen. Doorgereden naar Badulla voor een bezoek aan een prachtige waterval welke na een fraaie afdaling werd beriekt.

Ons plan om hier in een guesthouse te overnachten ging niet door ivm geen plaats of te duur.. Dus doorgereden naar Ella.
Op aanraden van het koppel van de British Council naar guesthouse Ambiente gegaan. Een ongelooflijke plek met een onvoorstelbaar uitzicht op de bergen en een waterval. Helaas geen plek dus voor morgen en overmorgen gereserveerd, want wij willen in deze omgeving een aantal wandelingen maken. Dus door naar een ander guesthouse waar wel plek was. Erg eenvoudig, met veel te kleine lakens maar wel een bijzonder aardige eigenaar. ’s Avonds heerlijk gegeten in het restaurant van zijn zuster die faam heeft verworven met knoflook curry. Onvoorstelbaar lekker en absoluut voor herhaling vatbaar.

De volgende ochtend vertrokken om op bezoek te gaan bij de oprichtster van CAF in Badulla zij is ook actief meewerkend lid, van beroep advocaat, en aan haar hebben wij een aantal dozen met warme kleding gegeven om aan de families te kunnen uitdelen. Zij was daar enorm blij mee en zal ons nog foto’s sturen van het uitdelen.
Daarna op pad om de waterval Dunhinda te bekijken. Een mooie wandeling (klim) die als eindresultaat een prachtig zicht bood op een van de hoogste watervallen van Sri Lanka.
Na het bezoek naar guesthouse Ambiente gegaan om in te checken en te genieten van wat eten en een welverdiende borrel.

De volgende ochtend vroeg op stap om Ella’s Rock te beklimmen waar ons een fantastisch uitzicht werd beloofd. De klim was zwaarder dan wij ons hadden kunnen voorstellen en het uitzicht bleef beperkt tot een mistig wolkendek. Dwars door de theeplantages en via de spoorlijn terug naar het beginpunt van onze wandeling. Lekker de middag op het terras doorgebracht om van het spectaculaire uitzicht te genieten.
De verleiding om nogmaals naar het restaurant van de knoflook curry was zo groot dat wij besloten dat te doen. Hier hebben wij kookles gehad van de koks en het was weer een leuke en lekkere ervaring. Deel van uitzicht vanaf ons balkon in Ella

Vrijdag weer op pad naar Hatton waar onze vrienden William en Padmini in de omgeving een theeplantage hebben met een mooie bungalow op het terrein, waar wij uitgenodigd waren.
Het is vandaag de verjaardag van Fabian en dan is het best weer even moeilijk voor ons als je beseft dat je niet bij elkaar kunt zijn.Maar hebben wij telefonisch contact gehad en hem en Erika een goed jaar gewenst.
Na een zeer lange rit en heel veel bochten in de bergwegen aangekomen om te starten met een lunch waarna wij de estate hebben bekeken en contact gehad hebben met de theeplukkers en hun gezinsleden.
Het zijn arme mensen dus ook voor hen hadden wij kleding meegenomen.
Na de dagopbrengst naar de fabriek te hebben gebracht en tweemaal een auto uit de greppel op de bergweg naar de plantage te hebben gehaald, heerlijk met elkaar gegeten en voor ons veel te laat naar bed om weer fit te zijn voor de reis van de volgende dag. Het was heel gezellig en wij hebben van hen weer veel geleerd hoe met de boeddhistische cultuur om te gaan juist ook in lastige situaties.

Omdat wij nog een afspraak hadden met een mogelijke toekomstige partij om mee samen te werken moesten wij naar Colombo. Heel spanend vonden wij van te voren om de grote stad in te gaan met eigen vervoer. Het was gelukkig opvallend rustig en na een bespreking van ruim 1 uur gauw richting huis gereden voordat de spits zou beginnen

Het was een heerlijke week en wij hebben volop van al het moois kunnen genieten.
Volgende week staat er weer het nodige op school te wachten waarover wij jullie volgende week weer zullen proberen te verhalen.
Yvonne gaat nu even verder met nog wat meer belevenissen.

Zoals jullie al van Ron hebben kunnen lezen, hebben we een schitterende week achter de rug, maar in het weekend ervoor hebben we hier Nieuwjaar gevierd. Dat vindt altijd plaats op 13 en 14 april en is ooit door astrologen, in een ver verleden, gekozen tot beste tijd voor een nieuw begin. Ook hier wordt vuurwerk afgestoken maar in heel bescheiden mate en daar is geen bepaald tijdstip voor, dus niet zoals in NL om 24.00u ’s nachts, maar is het ook overdag; en gaat het natuurlijk meer om de knallers.
In de krant staan details hoe het Nieuwjaar gevierd dient te worden. Er worden tijden vermeld wat en hoe laat je het beste kunt eten, en wat voor kleur kleding men aan doet als men naar de tempel gaat. Op vrijdag de 13e was het blauwe kleding en op zaterdag witte kleding.
En ook werd aangegeven dat je zaterdag tot 13.00u in huis blijft en je niet teveel bezigheden hebt. Daarna is het goed om weer te eten en familieleden/vrienden te bezoeken. Men steekt zich ook altijd in het nieuw dus we hebben heel veel kleding uitgedeeld, ook trouwens kippen voor de armste gezinnen met nog wat extra lekkere dingen. Maar ook wij zijn erg verwend, met vele zelfgemaakte lekkernijen, zoals in olie gebakken cakejes, kokosnotensnoepjes, een heerlijk ontbijt van onze huurbaas en zijn vrouw èn ong. 80 (!!) bananen in trosjes van zo’n 15 stuks. Hier zijn het heel kleine banaantjes maar dit was ons toch ook echt teveel dus hebben we deze ook weer uitgedeeld.
En op zaterdag ben ik (ook in ’t wit gekleed) samen met mijn overbuurvrouw en haar jongste dochter naar hun tempel meegegaan en hebben we bij het beeld van “ our Lord Boeddha” , zoals ze hier vol respect over hem spreken, een bloemen- en rijstoffer gebracht. En hier heb ik gelukkig weer een heel lieve chief monk ontmoet, een man met een mooie uitstraling en bij wie ik me gelijk heel prettig voelde. Ik kreeg een complete rondleiding èn uitleg bij de geschilderde afbeeldingen over het leven van Boeddha en aan het eind van het bezoek kreeg ook ik de zegeningen.
Men maakt hier overigens heel veel gebruik van astrologen/horoscopisten, zoals bijv. bij het aanleggen van een waterput. Dan wordt zo iemand ingeschakeld en bepaalt aan de hand van de sterrenstand èn de geboortedata van de betreffende familie wanneer het ’t geschiktste moment is, dan is er de meeste kans op goed water!
Ron heeft al het nodige geschreven over onze trip naar het binnenland. Een aan èèn kant vermoeiende reis door zowel het, op de meeste wegen, slechte wegdek èn het slechte rijgedrag, werkelijk soms niet te geloven. Met het links rijden zijn we inmiddels wel vertrouwd (eerst een paar weken gefietst, dat scheelde al heel veel) en worden ook de (enkele) rotondes gesmeerd genomen, misschien moeten we straks wel wennen als we in NL zijn. Ook hebben we gemerkt dat we op moesten passen voor overrennende apen (!) en op de snelweg naar huis 2x een lopende olifant gepasseerd. We zien wel vaker dat ze per vrachtwagen vervoerd worden, vaak om van het ene natuurpark naar het andere gebracht te worden of worden ze narr heel bijzondere tempelceremonieën gebracht, maar lopend hadden we ze nog niet eerder op de snelweg gezien.
Maar het was wel een indrukwekkende reis met een overweldigende natuur, ik heb nog nooit eerder zoveel schakeringen groen gezien. En het was ook heerlijk om weer koele lucht te ervaren, we hadden gelukkig wat warme kleding mee, hadden na 17.00u echt een vest of trui nodig en ’s avonds kropen we behaaglijk onder de deken.
Ook de ontmoetingen met de vrouwelijke arts in het ziekenhuis waar we de pakketjes babykleding gaven en 3 kindjes met een knuffel blij konden maken (zij waren te ziek om met Nieuwjaar naar huis te mogen) waren bijzonder. Ze was heel blij met de pakketjes en we moesten dan ook meteen met haar mee naar haar huis om thee (en de diverse zoetigheden) te drinken en bij het afscheid omhelsde ze me en dan voel je je blij èn verlegen tegelijk.
En bij William en Padmini konden we van heel dichtbij het theeplukken zien. Ze plukken dus zo’n 20kg per dag voor 175 rps en wat ze meer plukken levert dus ook meer geld op. We staan er met gemengde gevoelens bij, en vroegen of het loon een gemiddeld bedrag is, waaro0 William uitlegde dat als ze meer gaan betalen, dat ze dan de markt nadelig beïnvloeden, wel hebben zij een soort van spaarfonds voor de plukkers opgericht; die sparen 100 rps per maand en zij doen daar nog 100 rps bovenop. Tevens hadden ze voor Nieuwjaar alle plukkers en hun gezinsleden nieuwe kleding gegeven. Dat maakte voor ons, het in onze ogen, lage loon weer een beetje goed. Ook bij hen hebben we dozen met kleding achtergelaten.
En van 1 van jullie hebben we een heel mooie baby-draagzak meegekregen, die hebben we daar ook achtergelaten voor 1 van de zwangere pluksters en William zorgt er voor dat hij daarna naar de volgende gaat.
En aan het eind van de reis was het goed om weer thuis te komen, toch wel een beetje apart gevoel. En vorige keer ben ik in het verslag vergeten te vermelden hoe het met onze 3-potige poes gaat; zij heeft ons inmiddels ook volledig geadopteerd en wijkt na onze vakantie geen cm bij ons vandaan. Al met al is het een traumatische ervaring geweest (en met ons bedoel ik dan de poes en mijzelf, alhoewel ook Ron een zwak voor de poes begint te krijgen), want op de ochtend nadat we haar bij de dierenarts hadden gebracht, gingen we informeren en zagen we dat hij haar aan het opereren was en lag haar pootje al terzijde. Ik bespaar jullie verdere details maar we hebben wel diepe bewondering voor dit echtpaar gekregen (beiden dierenarts), ook gezien de omstandigheden; ze behandelen de dieren op een keukentafel met een ijzeren plaat, ze hadden geen gaasjes (is hier kostbaar) dus depten alles met watten(!), ook in de wond, met het risico van achterblijvende vezeltjes. Maar ze doen hun werk met een enorme toewijding. Na hun gratis studie moeten ze nog 3 jaar gratis voor de overheid in een kliniek werken om zogezegd hun studie terug te betalen, maar van 16.00 tot 20.00u werken ze in hun eigen praktijkruimte thuis. Mocht er onder jullie als lezers, een dierenarts zijn of connecties daarmee hebben, willen we graag als doorgeefluik fungeren voor evt. medische spullen.
Het is hier trouwens wel moeilijk te bevatten hoe de bevolking met (huis)dieren omgaat. Ze zullen in het verkeer altijd een botsing proberen te vermijden en dan niet zozeer vanwege de schade maar meer om het feit dat het 1 van je voorouders kan zijn (men gelooft in reïncarnatie) maar als je ziet hoe enorm veel zwerfdieren er hier ronddolen, in vaak uitgemergelde toestand, snappen wij er niets van dat haast niemand zich het lot aantrekt van deze dieren.
Ik ga nu stoppen, ik dacht even nog een korte aanvulling, maar ja, als je er even voor gaat zitten, komt er weer van alles boven……..

Tot slot nog een mooie spreuk die we bij een klooster in het binnenland lazen:

Over de lengte van je leven
heb je weinig of niets te zeggen,
wèl over de zin en inhoud


Lieve groeten,

Ron & Yvonne

NIEUWS FLASH

Lieve familie,vrienden en bekenden,

Weer even een update van Yvonne en Ron van de laatste periode in Sri Lanka.

In de afgelopen weken hebben de examens voor Engels plaats gevonden welke hopelijk alle met goed gevolg zijn afgelegd. 8 weken minimaal wachten voordat de resultaten bekend zijn.
Om even een indruk te geven hoe er in Sri Lanka gewerkt wordt:
de twee examinatoren komen 1 ½ uur te laat om examens af te nemen en willen alles tegelijkertijd laten plaats vinden. Kun je je voorstellen hoe zenuwachtig de studenten waren? Het betekende dus ook dat een groep examen moest doen in de openlucht zondagschool van de tempel. Erg goed om je te kunnen concentreren, maar niet heus.
Alles is toch goed verlopen en er zal nog een pittig gesprek volgen met de directie van het examen instituut.

Wat leek op een doorbraak kreeg toch aan het eind een nare bijsmaak.
Chief Monk wilde ivm de goede samenwerking met mij uiteindelijk mee naar onze advocaat in Colombo om over het lease contract te spreken.
Na veel gezeur over wat er in het verleden wel niet allemaal is gebeurd op tempelgrond in de school kwamen we aan bij de vraag wat het lease bedrag moest gaan worden. In eerdere besprekingen al door mij genoemd dat het moet gaan om een symbolisch bedrag om alleen aan de wet te kunnen voldoen. Jawel, de aap kwam uit de mouw, hij wil US$ 150 per maand met een vooruitbetaling van 5 jaar. Ronduit belachelijk. Heb de advocaat direkt laten vertellen dat het ongeveer 100 maal te hoog is, en dat LWF dit nooit zal accepteren.
Daarop liet de CM weten met de leken commissie te willen overleggen. Ik zal daarentegen wat info inwinnen bij bekenden die al eerder lease contracten hebben afgesloten voor tempelgrond. Nu ja, het blijft altijd weer afwachten.
Aan de andere kant wel een overwinning op CM geboekt door te eisen dat het toiletgebouw, waarvan de bouw door LWF is gebouwd, weer in gebruik genomen kan worden door de staf van school. Dit was altijd een bijzonder heikel punt ivm gebeurtenissen in het verleden.
Maar het is gelukt, dus het Sri Lankaanse hurktoilet behoort nu weer tot het verleden.

Na alle examens en de ceremonie georganiseerd door de studenten hebben wij een week “vrij”.

Dit geldt dan vooral voor alle stafleden, maar niet voor de Project Manager, want die heeft nog allerlei zaken op zijn werklijstje staan zoals interviews met nieuwe headmaster en Engelse lerares, bespreking met de studenten vereniging, certificaten regelen en ophalen in Colombo en verdere besprekingen met allerlei partijen en nog de nodige strategische zaken zoals registratie, Dutch Board Meeting etc.
Ook Yvonne heeft allerlei lopende projecten die gewoon doorgaan waarover zij onder dit deel nog het nodige zal schrijven.
Maar volgende week gaan wij er echt een week op uit. Lekker het binnenland in om de mooiste plekjes van Sri Lanka te bezoeken en een vriend, die een theeplantage, heeft bezoeken en kleding rondbrengen voor de arme Tamil bevolking in het binnenland.

Wel nog even een belangrijk bericht voordat ik de laptop overdraag. Deze week via een bevriende Sri Lankaan terecht gekomen bij het hoofd van de immigratie in Colombo.
Het hele verhaal uitgelegd en hem gevraagd wat wij moeten doen om langer in SL te kunnen blijven en hoe hij ons daarbij kan helpen. Alle documentatie van LWF, Orange-Angel en Yvonne haar activiteiten meegenomen. Hij vond dat wij heel goede dingen doen voor de bevolking.
Zegt de man heel eenvoudig: “Dat kan en hoeft geen probleem te zijn”
Wij moeten een brief met het verzoek van CM krijgen waarin hij aangeeft dat het voor de bevolking goed zou zijn als wij 6 of 12 maanden zouden mogen blijven om te helpen de school en andere projecten goed te laten draaien.
Met die brief moeten wij naar de Village Officer, soort burgermeester, die dat dan moet onderschrijven.
Vervolgens met die brief naar de Divisional Secretary Balapitya, soort lid gedeputeerde staten, die dit ook moet onderschrijven en dan een aanbeveling zal doen naar zijn baas in Galle.
Als wij dat allemaal verzameld hebben dan kunnen wij terug naar het hoofd van immigratie die dan 6 of 12 maanden zal goedkeuren. Overigens wettelijk is dit volgens zijn eigen schrijven, dat in het immigratiekantoor hangt, niet mogelijk. Maar ja als je in die positie zit maak je gewoon uitzonderingen daar op.
Ook zei hij dat de wet aangepast zal gaan worden om het weer mogelijk te maken dat buitenlanders in Sri Lanka kunnen pensioneren, want ze hebben hen hard nodig voor het geld en ook de hulp die vele buitenlanders aan de bevolking bieden. Zijn verwachting is dat de wet dit jaar ingevoerd zal gaan worden zodat dan ons “probleem”helemaal verleden tijd zou zijn.
Wij zijn direkt hiermee aan de gang gegaan zonder al te veel succes,omdat we niemand te spreken kunnen krijgen maar hopen in de komende weken duidelijkheid hierover te krijgen van alle betrokken partijen.

En ik zal nu verder gaan met enkele hoogtepunten van de afgelopen week.
Ter voorbereiding op een evt. nieuw te bouwen verzorgingshuis in Kosgoda, hebben Ron en ik nu 2 tehuizen bezocht. 1 daarvan is een particulier initiatief en steunt dus geheel op donaties. De grond en het (voorheen ouderlijk) huis is geschonken door een Sri Lankaanse initiatiefnemer. Er is plaats voor 25 ouderen maar door de grote aanvraag wonen er nu 35 mensen. Dat houdt in dat de eetkamer en het kantoor nu ook als slaapkamers zijn ingericht.
Er zijn 2 slaapzalen, 1 met 22 dames (en 1 heer van 106 jr, hij kan de trap niet meer op) en boven slapen 6 heren op een zaaltje. De bewoners hebben nu alleen de beschikking over hun bed en delen een nachtkastje! Wat een verschil met Nederland!
Ze moeten dus nu ook op bed eten en hebben geen enkele gelegenheid tot recreatie, men loopt de slaapzaal heen en weer en verder zitten/liggen ze veel op bed.
Maar er was zo’n goede sfeer, men vindt het heerlijk om met elkaar op zaal te slapen en zevinden daar veel afleiding in, er is een zeer vriendelijke verzorgster en de bewoners zagen er gelukkig goed verzorgd uit. Maar wat willen we hier ook graag een handje helpen in de vorm van een wandelingetje (sommigen spreken een behoorlijk woordje Engels) of wat te schilderen of te handwerken; dit gaan we zeker doen als er meer tijd beschikbaar komt.

En vorige week ben ik met Lotti (de Zwitserse hulpverleenster) naar een afdeling van een ziekenhuis geweest waar 2x per maand zwangere vrouwen voor controle komen. Het is een gemeentelijk ziekenhuis en hier komen dan ook veel armen vrouwen (anders gaan ze naar een particuliere instelling) en daar hebben we 70 pakketjes met babykleding, zeepjes en handdoekjes uitgedeeld. In een grote ruimte zitten al die a.s. moeders, zonder ventilatie of zo, te wachten tot ze aan de beurt zijn voor onderzoek. En ze waren zo enorm verrast, het was een feest om te zien. Lotti had ook nog voor een ayurvedische soep gezorgd en dit werd allemaal met veel blijheid ontvangen. De foto’s spreken boekdelen! Aan het eind van het uitdelen stond 1 van de moeders op en bedankte namens de anderen, voor alle hulp, maar vooral ook dat er zoveel mensen zijn die hen op deze wijze aandacht willen geven. En dan sta je daar en zie je al die blije gezichten, prachtig.

En jl. maandag (2e paasdag) hebben we een 2e bejaardentehuis bezocht, en deze was met overheidssteun à 300 rps per persoon, per maand! ( € 2,10) . Betekent in de praktijk dat ze dus ook geheel afhankelijk zijn van hulp van derden. Gelukkig voor hen is er een zeer actieve gemeenschap die om beurten kookt en met hen bijv. naar het ziekenhuis gaat.
Maar we hoorden er ook dat de overheid de steun wil verhogen tot 1.000 rps per maand, dus dat zou een hele verbetering zijn.
Er hing in de gang wel een “verlanglijstje” met o.a. een verzoek om schrijfwaren, nou, dat kunnen we dankzij een aan ons meegegeven doos vol met pennen en blocnotes, makkelijk inwilligen maar we gaan ook kijken voor een rolstoel
En voor meer informatie zullen we nog een keer een bestuursvergadering bijwonen.
We kregen hier ook de kans om een, voor ons bijzonder, ritueel mee te maken; voordat de lunch begint, wordt de klok geluid en dit gaat waarschijnlijk per toerbeurt en is vast een eer, want een oud vrouwtje trok aan het koord maar werd snel weggeduwd door een ander die vervolgens de klok luidde. Daarna verzamelden alle boeddhistische bewoners zich in de gang die naar het boeddha-altaar leidde. Ron en ik werden uitgenodigd om een olielamp aan te steken en kregen vervolgens ieder een schaal in handen, Ron een schaal met rijst/groenten en ik een schaal met witte tempelbloemen en liepen we in een rij richting het altaar maar onderweg raakten de bewoners de schalen met gevouwen handen aan en spraken steeds hetzelfde woord uit. Er sprak zo’n devotie uit, ook hoe de bewoners ons aankeken, we werden er door geraakt. Hierna werden de schalen bij het beeld van boeddha neergezet en kon de lunch beginnen.
En hierna hebben we nog een weeshuis voor meisjes bezocht. Hier wonen meisjes van 3 t/m 18 jaar die hier door de sociale dienst zijn geplaatst. In de meeste gevallen is er maar 1 ouder of is er sprake van incest/mishandeling. We hadden gehoord dat dit weeshuis weinig hulp kreeg maar gelukkig bleek dit wel zo te zijn, na de tsunami heeft een Duitse organisatie zich over het tehuis ontfermd, gelukkig!

Verder hebben we in 3 huizen electriciteit aan kunnen laten leggen, dankzij de vele steun die we hebben ontvangen en morgen gaan we die gezinnen bezoeken om te kijken hoe het is geworden! We hebben een flinke korting bij de plaatselijke “hardware” winkel kunnen bedingen omdat Ron de 1ste klant was die na de opening er iets moest kopen voor school en toen ook al korting had bedongen. De eigenaar was dit blijkbaar nooit vergeten en omdat we er nu steeds meer gaan kopen, wil hij ons korting geven, dus dat is mooi meegenomen.
We hebben nu ook regelmatig bouwbesprekingen bij ons thuis met verschillende mensen die ons helpen met bijv. vertalen en de diverse offertes bekijken.

Van de week hebben we ook onze overburen op de thee gevraagd en vooral de buurman spreekt behoorlijk Engels. Wat ik inmiddels hier ook geleerd heb is, dat als je een kopje thee of koffie aanbiedt, dat je dit dan met beide handen aangeeft (en het niet voor iemand op tafel zet). En toen ze weer weggingen zei de buurvrouw: I am so happy with you (en dan schiet ik bijna vol).

En nu nog wat ervaringen uit ons dagelijkse leven:
Het hoofdpostkantoor, daar kom ik regelmatig voor de postzegels en dat was in ’t begin wel even wennen, want de postzegels zijn hier (nog) niet voorgelijmd. Dus dat betekent dat je de postzegels krijgt toegeschoven en ze zelf moet opplakken met behulp van een lijmpotje (= de onderste helft van een plastic frisdrankfles) met daarin de bovenkant van een balpen waarmee je heel goed postzegels kunt lijmen zonder te morsen.

En als je in de bus zit en je bent vlakbij je bestemming trek je aan een touwtje wat van achter naar voor loopt en waar dan een heuse fietsbel gaat rinkelen. Werkt altijd!
Trouwens, als je hier de bus instapt staan veel jongeren nog op voor de ouderen maar mag je ook je boodschappentas bij iemand op schoot neerzetten als er geen zitplaats meer is, dat is hier heel gewoon.

Ook de straatverlichting is hier heel bijzonder, de lantaarnpalen hebben een aan/uitknop, net als de lichtschakelaar in NL, waarmee je de verlichting zelf kunt in- of uitschakelen, dit zie je zelfs langs de A2; de snelweg.

En wat te denken van een groot uithangbord vlakbij een ziekenhuis; Used Body parts, gelukkig bleek het om een auto-onderdelenwinkel te gaan.

Dit was het nieuws vanuit Sri Lanka, waar het nu trouwens veel regent, het is een soort van tussenmoesson, het is jammer omdat we nu meer tijd hebben voor strandwandelingen e.d. maar als we denken aan al die mensen die in povere “huisjes” moeten leven, is ons geklaag heel snel over. We hopen zo van harte dat we een aantal gezinnen een normaal onderdak kunnen bieden voordat in september het echte regenseizoen begint.

En ondanks dat we ook behoorlijk wat teleurstellingen meemaken, denk aan de hebberigheid van CM, het onvoorspelbare gedrag van mensen waarmee je een afspraak hebt en die vervolgens, zonder een telefoontje of zo, niet komen (vooral Ron heeft hier heel veel mee te maken; sollicitaties, reparaties in en om school, brieven die door verschillende instanties geschreven moeten worden en waar hij vele keren om moet vragen) geven de goede ervaringen ons het gevoel dat we een juiste beslissing hebben genomen om hier naar toe te gaan. De mensen laten hier vaak merken dat ze zo blij zijn met een stukje medemenselijkheid uit Nederland en dat we, mede dankzij velen van jullie, onze westerse welvaart hier met elkaar kunnen delen.

Een lieve groet van ons samen.

Update van Yvonne

Even een plaatje van ons na 3 maanden. Samen meer dan 22 kilo lichter maar wel gezond.

Aan al onze lezers en lezeressen, hier volgt weer een nieuwe nieuwsbrief.
We begrijpen uit veel reacties dat ze met plezier en interesse worden gelezen en jullie reacties (en spontane berichten) geven ons weer een goed gevoel en zeker ook vanuit het oogpunt van betrokkenheid.
Graag willen we jullie dan ook weer op de hoogte brengen van onze laatste wederwaardigheden.
Wat de school van Ron betreft; daar zijn gelukkig weer goede ontwikkelingen te melden. Met CM gaat (zoals het er nu uit ziet) de samenwerking een stuk beter en worden alle verzoeken van Ron toegezegd. Ze worden nog niet alle uitgevoerd maar hoop doet leven!
Met 1, inmiddels uitgevoerd, verzoek zijn ze op school heel blij en dat betreft een sanitair gebouw, wat door de Lideke Wery Stichting is gebouwd en waar een douche en een westers toilet in zitten.Door CM waren enkele beschadigingen aangebracht na een aanvaring met 1 van de vorige projectmanagers en was het niet meer te gebruiken, en nu gelukkig dus weer wel. Inmiddels kunnen ook hopelijk de komende week arbeidscontracten worden afgesloten met een nieuwe lerares Engels èn een leraar IT, die een zeer goede indruk heeft achtergelaten na het geven van een proefles en zeker potenties heeft om een goede headmaster te worden!
Deze week worden ook de examens afgenomen en hopen we op een goed resultaat voor al onze leerlingen. En vanaf 6 april is de school gesloten voor 2 weken (heeft Ron vakantie!).

En we hebben nog meer goed nieuws, want jl. vrijdag moesten we weer naar Colombo, naar de Immigratiedienst. We kunnen ons inmiddels vervoeren met een heuse eigen auto; een Honda HRV, niet groot maar voor ons heel geschikt en we zijn er dan ook heel blij mee. Alleen in Colombo durven we nog niet zelf te rijden en hebben we gelukkig een goede chauffeur (voor E 4.00 p.d.).
Maar gelukkig hebben we weer 3 maanden verlenging van ons visum gekregen! Voorheen was ook de 2e verlenging geen enkel probleem, nu moesten we weer apart naar het hoofd van deze afdeling toe, mevr. Jayaratne (voor sommigen van jullie een bekende naam), wij hebben vorig jaar sept. een gesprek met haar gehad en zijn toen door haar bijna doormidden gezaagd met vragen over onze bedoelingen en wij kregen toen het gevoel tegenover een mevr. Verdonk in het quadraat te zitten. Maar ze was nu heel coöperatief en vroeg alleen naar onze financiële mogelijkheden en zette toen meteen haar handtekening. Wij waren er gewoon een beetje beduusd van. Eén van onze Sri Lankaanse vrienden vergezelde ons, het was nl. de bedoeling dat we de Chief Controller van de Imm.dienst zouden kunnen spreken, wat helaas niet doorging, maar van hem kregen we een dikke zoen.
Niet is alleen de 2e verlenging bemoeilijkt, ook de prijzen voor verlenging zijn gigantisch gestegen, boven de 4,000 rps visakosten, komt nu ook 10.000 rps belasting, dus betaalden we voor onze visa nu 30.000rps (+ ong.210 E). Voor Ron een bijna onverdraaglijk gevoel!
De hele operatie duurde 3 ½ uur, eerst sta je in een rij om het aanvraagformulier te krijgen, dat ga je dan invullen, dan ga je voor de 1ste toestemming weer in de rij voor de toestemming van de ass. Controller, met dit papier ga je weer in de rij voor het hoofd van de afdeling (mevr. Jayaratne dus) voor de 2e toestemming, vervolgens moet je weet terugin de rij voor de ass.controller die ook weer een handtekening zet en dan mag je betalen (weer aansluiten in de rij) en hierna komt het lange wachten totdat de paspoorten uit een kamertje komen met de nieuwe stempel erin. Al met al hebben we 3 ½ uur gewacht en met de reis erbij opgeteld, totaal 5 uur, hadden we een lange en vermoeiende dag achter de rug mààr met 3 maanden erbij! We hebben onszelf toen maar getrakteerd, toen we de chauffeur naar Kosgoda terugbrachten, op een heerlijk diner bij onze vriend Susanthe, kostte 220 rps. Nog geen 2 Euro
En via onze vriend Ravi hopen we op een gesprek met Chief Controller in de week na Pasen.
Jullie horen hier nog van.

Onvoorstelbaar dat er zo gewoond kan worden. Je moet niet denken aan de regentijd


Ik wil ook graag nog wat vertellen over allerlei andere dingen die ik zoal meemaak. En dat betreft vooral het bezoeken van de zeer arme bevolking. We hopen wat foto’s mee te kunnen sturen om jullie een indruk te geven, vooral van hun levensomstandigheden. Maar ook wil ik al degenen die dozen vol met baby- en kinderkleertjes, kleding voor volwassenen, luiers, ‘n baby draagzak, en ik denk wel meer dan 100 knuffels, heel hartelijk bedanken namens vele kinderen en ouders. We zijn nog niet klaar met uitdelen, we hebben nog een aantal dozen staan, maar a.s. woensdag bezoek ik met Lotti een kliniek voor a.s. moeders, waarvoor ik de komende dagen pakketjes ga maken met bijv. 2 stuks babykleding in verschillende maten, een kinderzeepje en een klein handdoekje (ik moet van elk er nog 40 kopen) dat verpak ik dan in papier en dan kunnen deze pakketjes in de kliniek worden uitgedeeld aan de moeders die dit heel hard nodig hebben. Maar wat ik al uit heb kunnen delen was een feest om te zien. En ik zeg er ook altijd bij dat het niet van mezelf is maar dat er mensen in NL zijn die hen op deze wijze ook willen helpen. De knuffels zijn ook een groot succes, zelfs de grotere broers en zussen van bijv. 14 jr willen er ook graag eentje.

Trouwens, als ik een arm gezin bezoek, heb ik ook vaak wat bij me voor de buren, soms snoep voor de kinderen of een tubetje tandpasta (van onze tandarts uit Ede gekregen) of ik geef een bouillonblokje, kunnen ze hun rijst wat meer smaak geven. Zo hoop ik jaloezie te vermijden, wat hier heel erg aanwezig is. Als ik ergens aankom, ben ik nooit alleen met de betreffende familie, iedereen die maar even kan, staat erbij. In het begin was dat heel erg wennen, gezien de privacy, maar niemand zit hiermee dus ben ik er nu ook aan gewend.
Heel vaak krijg ik een baby op schoot en omdat de baby’s hier geen luiers dragen (zijn onbetaalbaar), ook niet een of ander doekje of zo, wordt ik vaak natgeplast, maar dat is altijd gauw weer droog en gaat alles thuis weer gauw in de was. Maar het is zo’n schattig gezicht, al die blote kindertjes (en ik kan op deze manier ook gauw zien of ik een jongetje of meisje op schoot heb).
Over wasmachines gesproken, de onze deed het niet meer bij aankomst in SL, 2x een monteur bij gehad, met als conclusie; er moest een nieuwe printplaat komen want het besturingsmechanisme was beschadigd, de programmaknop draaide alsmaar door, ik dacht vaak; had ik m’n handige zwagers nu maar in de buurt. Maar goed, Fabian heeft een nieuwe printplaat meegenomen en toen werkte de machine dus nog niet. En ik was het op de hand wassen zo moe en de wasserij vond ik zo langzamerhand ook te dus, dus hebben we nu een gloednieuwe Sri Lankaanse machine staan. Eentje die warm kan wassen, want je kunt hier ook machines kopen die alleen met koud water wassen. Dus dit voelt weer als een grote luxe.
Net als mijn broodbakmachine (van de Aldi) en de strijktafel. We merken toch dat we hier steeds minder nodig hebben en ons toch goed voelen.
Ik had vanuit NL mijn diepvriezer meegenomen, dacht dat ik die hier heel hard nodig zou hebben in dit klimaat, maar ik heb hem niet eens gebruikt, want je kunt hier maar zo heel weinig kopen voor de diepvries. Ik heb hem aan Susanthe gegeven, van het restaurant, en die wil nu zelfgemaakt vruchtenijs gaan verkopen (het fruit groeit hier in bijna alle tuinen).
Nu staat in onze keuken een koelkast met een diepvriesgedeelte erboven, en daar ligt wat brood in, wat ijs en een zak patat En ook inmiddels al heel wat handdoeken weggegeven (die ik nog gauw in NL vlak voor ons vertrek had gekocht, maar hier zijn de handdoeken voor de armen vrij duur en dan zijn ze ook nog van een slechte kwaliteit) .
We zijn ook nog heel blij met onze fietsen, we fietsen er heel wat af, mijn 2e handse doet het trouwens heel wat beter dan Ron z’n nieuwe, die is inmiddels al 3x bij de fietsenwinkel teruggeweest, maar voor ong. 50 E mag je ook niet teveel verwachten.

Blije gezichten na gezamelijk inkopente hebben gedaan

We hebben nu een aantal gezinnen onder onze hoede genomen, de foto’s spreken boekdelen, van houten, inmiddels rottende planken is een hutje gebouwd, 1 ruimte wat door een lap stof of zo in tweeën wordt gedeeld een en aangebouwde “keuken”. Geen water in de buurt, voor hun behoeften gaan ze naar wat struikjes verderop. Dit betreft een gezin van moeder, haar man is 8 mnd geleden overleden, 2 zonen van 17 en 16 jr en 2 jongere dochters. De jongens gaan niet meer naar school, proberen hier en daar wat bij te verdienen. Ze waren al heel arm, maar door het overlijden van haar man is de situatie nog verder verslechterd. Moeder slaapt met 2 dochters op het bed, zonder matras en de jongens slapen op de grond. Nu zijn ze dit al heel lang zo gewend, maar zelfs naar SL normen zijn dit wel heel slechte omstandigheden.
Inmiddels hebben we, dankzij de donaties die we hebben mogen ontvangen, een waterput en een put voor het afvalwater van het (nog te bouwen) toilet laten bouwen, mbv de 2 zonen. De waterput is niet geschikt voor drinkwater, mede door de tsunami zit er nog veel zout in het grondwater en dit kan nog jaren duren. Maar de familie is hier al zò blij mee, laatst bracht ik een fles shampoo mee en dit hadden ze nog nooit eerder gehad, en nu elke keer moet ik aan hun zachte haren voelen.

Een hutje met uitzicht op de spoorlijn. Een varken zou hierin in Nederland niet gehouden mogen worden.

Van een andere familie kregen we een brief , wonen hier vlakbij, ook in een houten huis, niet zo slecht als het vorige gezin, maar hebben een ander huis nodig. Ze hebben 1 meisje van 4 jr, en tijdens het regenseizoen heeft ze een slechte gezondheid door de vele lekkages. Vader heeft onregelmatig werk dus er is weinig inkomen .Inmiddels helpt moeder mij met het huis schoonhouden en zijn we allebei blij hiermee.
Zij heeft mij ook bij een ander gezin gebracht en dat was zo schokkend; vader ook als dagloner heel weinig inkomen en moeder werkt uit pure noodzaak als wegwerkster en dit is zo verschrikkelijk zwaar. Deze mensen staan de hele dag in de volle zon met zeer primitieve gereedschappen aan de wegen te werken en ik vind het heel erg om vooral vrouwen zo te zien werken. Dit gezin heeft 2 zoontjes van 6 en 4 jr en wonen in een kot, anders kan ik het niet noemen, en allen liggen op de grond, alleen 2 plastic stoelen staan er. Het hutje staat boven op een heuvel en zakt inmiddels helemaal scheef. Het is zo frustrerend om te zien dat er bij vele projecten nieuwgebouwde huizen leeg staan omdat de eigenaren zich op verschillende internationale hulplijsten hebben geplaatst en nu dus ook over 2, 3 of zelfs 4 huizen kunnen beschikken!! En deze mensen, geen tsunami slachtoffers kunnen bij geen enkele instantie aankloppen.
Van een ander gezin met 3 meisjes, 14, 12 en 7 jr heeft vader zich slecht gedragen, is visser maar geen vaste baan. Vader heeft veel gedronken o.a. van tsunamigeld en nu is hun huis nog in belabberde staat. Inmiddels heeft vader beloofd, en voor zover we kunnen zien houdt hij zich eraan, om niet meer te drinken anders stoppen we met alle hulp .Hier helpen we met kleding/eten te kopen.

Moeder en zoon die wij zo graag uitzicht willen bieden op een betere toekomst

Nog een gezin, 2 zoontjes en dochtertje van 2, het meisje heeft op 1 jarige leeftijd hartoperatie ondergaan, vader is dagloner, wonen in houten hutje, het is er erg vies, vader dronk veel door uitzichtloze situatie dus het weinige geld wat binnenkwam ging nog op aan drank. Vader is in dec. 2006 aangereden, de chauffeur wilde er geen politie bij, zag hun behuizing en beloofde nieuw huis te bouwen, helaas; alleen het fundament en 4 muren zijn neergezet en verder niets meer. Ook hebben we geld gegeven om weer voor controle naar het ziekenhuis te gaan, (bus kunnen ze niet betalen) en schoolschoenen/kleding voor de jongens gekocht + etenspakketten.
Weer een ander gezin met 2 kleine kinderen wonen net buiten de rand van een prachtig, door Unesco gebouwd tsunamidorp, hadden tijdens de tsunami een huurhuisje dus maken geen enkele kans op vergoeding want ze hebben geen papieren. Wonen nu in een hut van 3x3m van golfstaal, zowel de “muren”als het dak. Toen wij er weer waren was het er binnen zeker 50C. Onverdraaglijk heet! Ze hebben van buitenlanders, die zich over hen ontfermd hadden, een stukje grond gekregen, tevens met de belofte van een huis, maar tot op heden niets meer gehoord.
Vlakbij school woont een moeder met 2 kleine kindjes, geen man, is er vandoor, het huis is door de tsunami zwaar beschadigd maar de eigenaar heeft het geld meegenomen naar Colombo waar hij nu riant schijnt te wonen en moeder woont in een zwaar beschadigd huis.

Zo kan ik nog wel verder gaan, ook hoe ouderen vaak moeten leven onder slechte omstandigheden. Maar wij maken ons vooral bezorgd om de gezinnen met kinderen, het is zo belangrijk om perspectieven te kunnen bieden, niet alleen voor een beter nu maar ook voor hun verdere leven en m.n. Ron wil proberen scholing voor de wat oudere jongens te vinden om een beroep te kunnen uitoefenen op het gebied van loodgieter, fietsen- of tuktukmaker, timmerman, schilder etc. Aan deze mensen is hier nu heel veel behoefte aan.

Hoe we helpen; op dit moment met eten, schoenen en kleding. Bij een winkel kunnen de mensen eten krijgen voor bijv. 700 rps per week, dit wordt in een schrift opgeschreven wat in de winkel blijft en de mensen moeten thuis ook hun boodschappen opschrijven ( om misstanden te voorkomen; geen zakken met snoep of 10 pakken koekjes) en ik betaal elke maand dat vaste bedrag aan de winkeleigenaar. (het liefst zo klein mogelijke winkeltjes, delen zij ook mee).
Met dus putten te slaan, met electriciteit voor sommigen aan te laten leggen.
We hadden jullie al eerder verteld over Jos Nijenhuis, we zijn druk bezig met elkaar om te kijken hoe hij met zijn Orange Angel Foundation nog meer huizen kan laten bouwen, naast de 39 die er nu al zijn gebouwd, hier horen jullie volgende keer meer over.

En wat zijn we blij dat we met de giften die al zijn binnengekomen, hulp kunnen bieden, maar aanvragen om hulp stromen nog steeds binnen, binnen de kortste tijd gaat het als een lopend vuurtje door de dorpen dat we hulp aan de armsten willen bieden.
En het is hulp voor langere tijd ook omdat de werkomstandigheden hier in SL er zeker niet op vooruit gaan, de economie blijft steken, mede door de oorlogsituatie in het noorden en noord- oosten en het wegblijven van toeristen. Dus houden we ons aanbevolen voor jullie financiële hulp en weet ook dat dat geld tot op de laatste cent goed besteed wordt
Zonder opdringerig te willen zijn, wil ik ons rekeningnr. doorgeven:

41.53.69.355 ABN-AMRO tnv R.L.J.Wilke, ovv Sri Lanka.

Ik vind het eigenlijk best wel lastig om jullie om financiele hulp te vragen, maar als je hier met eigen ogen de omstandigheden ziet en wat je al met een paar euro kunt doen, dan kan ik eigenlijk niet anders.

Tot slot nog even een mededeling dat we gezinsuitbreiding hebben in de vorm van een poesje. Vorige week is ze, in onze tuin vlakbij de voordeur, voortijdig bevallen van 2 kittens, 1 was al dood en de ander heb ik mbv bijvoeding nog 2 dagen in leven kunnen houden, helaas is ze in een nacht wsch. door een varaan uit de doos weggehaald. Moeder was er slecht aan toe, was door een hond gebeten. We hebben haar inmiddels door een dierenarts laten helpen, pootje bleek op 3 plaatsen gebroken te zijn, dus moest het geamputeerd worden en tegelijkertijd is ze gesteriliseerd. Het is inmiddels weer een heel verhaal met zoekraken van de poes en haar weer terugvinden, maar dat verhaal horen jullie volgende keer, oké?

Tot slot nog een mooie uitspraak die we van de week lazen en die we jullie niet willen onthouden:

People may doubt what you say
But believe what you do… Veel liefs en onze hartelijke groeten,
Ron & Yvonne

Verslag van Erika en Fabian, 1ste keer Sri Lanka

Hier een verslag van het bezoek dat wij hebben gebracht aan mijn ouders.

Zaterdag 3 maart,
Na een vlucht van 10 uur aangekomen in Colombo, waar wij werden opgewacht door mijn ouders en een chauffeur. Na een rit van 2,5 uur kwamen we bij het huis van pa en ma aan, waar we niet als te veel van mochten verwachten. Bij aankomst bleek het huis een klein paleis te zijn, met 3 slaapkamers en 3 badkamers.

Daarna hebben we de eerste strandwandeling gemaakt van zo’n 20 minuten en meteen al verbrandt, dat gaat daar zo ongelooflijk snel.
De eerste dag druk bezig geweest met acclimatiseren, de temperatuur daar is rond de 35 graden, en de luchtvochtigheid is niet onder de 80% geweest.

Zondag 4 maart,
Met zijn allen naar Colombo waar Yvonne en Erika zijn gaan shoppen, en alle mannen (Ron, VJ, Nimal, Saman en Fabian) op zoek naar een auto voor mijn ouders, en na een dag lang zoeken hebben we de juiste auto gevonden, een witte Honda HRV

‘s Avonds werden we om half 9 opgehaald door Saman en Nimal met een tuc-tuc, zij namen ons mee naar het strand waar een zeeschildpad eieren aan het leggen was.
Zij heeft 143 eieren gelegd, en dit was zo indrukwekkend om te zien, dat we ‘s nachts moeite hadden met in slaap komen.

Maandag 5 maart,
Mijn vader was ‘s ochtends naar school gegaan, en wij zijn voor de lunch ook naar school gegaan.
Het is een erg mooie school, en de lunch was fantastisch verzorgd door Newton.
Wat iemand wel niet allemaal kan klaarmaken op 2 pitten, ongelooflijk.
Daarna zijn wij met mijn moeder naar Kosgoda Beach Hotel gegaan, waar we heerlijk in de zon hebben gelegen, en een verfrissende duik in de zee en het zwembad hebben genomen.
‘s Avonds hebben wij bij Susanthe gegeten (wederom op 2 pitten), hij heeft een klein restaurantje en heeft heerlijk voor ons gekookt.
Na een paar dagen kregen wij door wat mijn ouders zo bijzonder vinden aan Sri Lanka.
De mensen zijn allemaal zo ontzettend vriendelijk, en staan constant voor je klaar.

Dinsdag 6 maart,
Een kort bezoek aan Alutgama waar wat winkels zijn, en waar ma hapjes heeft besteld voor de house-warming party.
Daarna naar het strand bij het Royal Beach Hotel. Mijn ouders hebben daar de afspraak gemaakt dat als ze daar af en toe wat drinken of een lunch gebruiken, dat ze dan niet hoeven te betalen voor de faciliteiten van het hotel.
‘s Avonds vroeg naar bed want de volgende dag vroeg vertrekken voor een 3-daagse rondtrip.

Woensdag 7 maart,
Na een lange autorit kwamen we aan in het hotel, waarna we naar het Yala national park zijn gegaan voor een safari. Hier is een fantastische natuur met veel dieren die in het wild leven.
We hebben zo goed als alle dieren gezien, behalve de luipaarden.

's Avonds een heerlijk diner in het hotel met een gekoelde chablis. Wat is dat lekker na een stoffige warme dag.

Donderdag 8 maart,
‘s Ochtends vroeg vertrekken om een tempel te bezoeken.
Niet te geloven: een stuk heilige grond waar een boeddhisten tempel en een hindoe tempel staat. Een dienst meegemaakt van de hindoes, en dit was erg lang en geluidruchtig, maar absoluut een ervaring die we niet wilden missen. Er worden fruit offers gebracht, en alles wat overbleef hebben wij aan de apen gevoerd.

Vrijdag 9 maart,
Lekker met zijn 4-en een plons gemaakt, een beetje gesnorkeld en in de zon bakken.
Wij zijn met zijn 2-en ‘s middags naar Unawatuna gegaan om daar te gaan surfen op de golven.
Wederom een fantastische ervaring, en bij ons volgende bezoek gaan we hier zeker les in nemen.
Einde van de dag weer naar Indaruwa (thuis).

Zaterdag 10 maart,
Een heerlijk rustige dag (voor sommigen van ons tenminste) want mijn moeder is thuisgebleven om voor te bereiden op de house-warming party die de volgende dag zou plaatsvinden, dus mijn vader met ons mee naar het hotel om lekker te relaxen in de zon en zee.
Onderscheid moet er zijn, nietwaar!
‘s Avonds waren we uitgenodigd voor een feestmaal bij Saman. Wat een gerechten zeg !!!
Kreeft, krab, en een schaal bomvol met garnalen

En we hebben een ketting van Saman gekregen, een gouden met onze naam in het Singalees en onze geboortesteen. Een geweldig gebaar van vriendschap, en een avond om nooit te vergeten.

Zondag 11 maart,
De house-warming party!!!!
Iedereen van jullie wilde graag aanwezig zijn, maar we hebben het moeten doen met de Sri Lankaanse vriendenkring. Hartverwarmend om te zien hoe iedereen mijn ouders wil helpen.
Uiteraard moest er ook een Nederlandse vlag hangen ter verduidelijking van waar het feest plaatsvond.



Deze is vakkundig geplaatst door vader en zoon (mbv ducktape)

Er kwamen een heleboel mensen die gelukkig goed engels spraken. Het is een geruststellende gedachte dat deze mensen voor mijn ouders klaarstaan.

Maandag 12 maart,
Met zijn 2-en naar Colombo op zoek naar souvenirs. We hebben de dieseltrein genomen, dit was een rit van 1,5 uur voor €0,80. Lekker wezen shoppen, en wederom met een tuc-tuc van winkelcentrum naar winkelcentrum gereden. Een hele andere mentaliteit van de bewoners. Alles is daar vlug, vlug, en iedereen is druk. We waren wel blij om ‘s avonds weer thuis te komen, na een rit van 2,5 uur in een A/C busje die tot de nok toe werd volgepropt met mensen en goederen.
Wederom vroeg naar bed want de volgende ochtend werden wij om half 6 opgehaald voor de rondrit.

Dinsdag 13 maart,
Na een lange autorit over onmogelijke weggetjes zijn we aangekomen in Kandy. Dit is de tweede stad van Sri Lanka.Wat een fantastisch hotel waar we aankwamen. Welkomstdrankje, en onze kamer had uitzicht over het meer. Na onze koffers uitgepakt te hebben zijn wij naar een optreden van de Kandy-dancers gegaan. Erg indrukwekkend en wat een rijke cultuur heeft dit land..

Daarna meteen door naar de belangrijkste tempel van de boeddhisten , the tempel of the tooth.
Een zeer indrukwekkende rondleiding van een man zonder tanden in zijn mond en daardoor sliste als een gek. Wij verstonden er niets van maar het was telkens: oooh, aaaah, en very interesting als die man weer een onverstaanbaar verhaal vertelde. Wel een verschrikkelijk mooie tempel, en toen was het alweer bedtijd voor ons.

Woensdag 14 maart,
‘s Ochtends om 8 uur vertrokken naar een botanische tuin waar we 2 uur hebben rondgewandeld, wederom erg mooi allemaal. Het is niet te geloven dat er landen zijn die een negatief reisadvies afgeven voor dit land. Doorgereden naar de Elephant orphanage waar we op een olifant hebben gereden, en baby-olifanten de fles hebben zien krijgen.

Daarna zijn we doorgereden naar Naruwa Eliya. Op weg naar de theeplantages en fabriek.
Zoals wij begrepen hebben moeten die mensen rond de 100 kilo theeblaadjes per dag plukken, en daarmee verdienen zij dan 400 roepies per dag, oftewel €2,80.

Wel heel grappig om te zien dat wij europeanen in principe de afval van de theeblaadjes drinken.
Dus wij hebben een grote doos "premium class" thee meegenomen.
Na een lange bergklim aangekomen bij ons hotel (op 2000m hoogte).’s Nachts is het daar dus echt koud, de eerste keer dat we een trui nodig hadden als we buiten liepen !!!

Donderdag 15 maart,
Na een goede nachtrust, zijn we vertrokken richting huis, maar niet voordat we kleding hebben uitgedeeld bij mensen van de theeplantage. De warme kleding die jullie aan mijn ouders hebben meegegeven was daar meer dan welkom. Ook de petjes van McGregor vielen erg in de smaak.
In het begin begon het rustig, maar op een gegeven moment werd het graaien en krabben. En wie krijgt nou welk kledingstuk, Erika werd hier lichtelijk gestoord van (zie foto).

Daarna nog bij een school langs geweest waar we pennen hebben uitgedeeld, ongelooflijk hoe blij deze kinderen kunnen zijn met een pen. Werkelijk kippenvel als je de dankbaarheid ziet voor zoiets simpels. Daarna nog een lange rit naar huis, waar we ook nog een typische Sri Lankaanse regenbui meemaakten.

Vrijdag 16 maart,
Onze laatste dag in Sri Lanka. Nog lekker geluierd op het strand, en ‘s avonds heerlijk gedineerd bij een nabijgelegen chique hotel. Ook nog bij een Turtle Hatchery geweest om 3-dagen oude babyschildpadjes uit te zetten. Als je ziet hoe klein ze zijn, kan je haast niet geloven dat het tot zulke kolossen uit kunnen groeien.

En toen zat het er al weer op voor ons.
De volgende trip staat alweer gepland voor ons, en zal plaats vinden in februari 2008.
Dan zullen we daar 3 weken verblijven, want 2 weken was in onze ogen echt te kort.
Volgend jaar keren we terug naar dit tropische paradijs :

Heel veel liefs van Erika en Fabian