Bijna einde jaars verslag uit SL

Aan al onze lezers en lezeressen, hieronder volgt weer een samenvatting van onze belevenissen.

Allereerst wil ik noemen dat het voor ons een heel vreemde ervaring is om in deze, zeer, warme periode (gem. 33c) de decoraties voor het kerstfeest tevoorschijn te halen.
We hebben wel eens eerder kerstmis in de tropen doorgebracht (tijdens m’n KLM-tijd) maar dat was dan toch altijd van korte duur en hoefde ik nooit een kerstboom op te tuigen.
Maar nu dus wel! Gelukkig hadden we vorig jaar een kunstboom gekocht (dat mis ik nu toch ook wel; in weer en wind bij onze kerstbomenkweker in de modder een mooie boom uitzoeken) en die gaan we morgen tooien met onze meegebrachte lampjes en ballen. Maar inmiddels komt Sri Lanka ook in de ban van kerstmis en zie je zelfs bij ons in het dorp de kerstversieringen tevoorschijn komen welke enorm kleurig zijn. Je ziet hier lampjes die in vele variaties steeds van kleur veranderen, het lijkt Amerika wel.
Maar het blijft nu toch ook wel heel vreemd om zo naar het kerstfeest toe te leven en we missen zeker de vele tradities die zovele jaren in ons leven erbij hoorden.
Maar aan de andere kant vroegen we ons de laatste jaren ook weleens af of men niet verder wegraakte van het besef waarom we kerstmis vieren, als we keken naar de trends in kerstversieringen en de overvolle supermarkten.
Maar net als bij vele andere zaken in het leven gaat het om balans, om evenwicht en dat proberen we hier ook te vinden.

En nu dan nog wat van ons dagelijkse leven hier.
Enige weken geleden waren we uitgenodigd bij 1 van onze Sri Lankaanse vrienden in Colombo, hij (Bert) werd 60 jaar en z’n vrouw (Mohini) had een surpriseparty voor hem georganiseerd in 1 van de top hotels in Colombo.
Er waren ruim 150 mensen uitgenodigd maar wat voor hem heel speciaal was; z’n 2 dochters die allebei als arts in Londen werken waren overgekomen, evenals z’n broer uit Nieuw-Zeeland. En voor ons was het ook heel speciaal want wij waren de enige blanken!
En dat merkte je heel goed als er gedanst werd, we kregen alle ruimte en we voelden van alle kanten dat er naar ons gekeken werd. We zaten met ong. 10 andere gasten aan een tafel en Ron werd bij binnenkomst meteen geannexeerd door de andere mannen en ik zat tussen de vrouwen. Het was een feestelijke avond met leuke verrassingen en een geweldig buffet maar…….geen wijn! En dat is voor ons als fervente wijnliefhebbers dan toch wel even slikken, er werd wel een glas whisky voor de heren en rode vermout voor de dames geschonken (het laatste in een wijnglas, en ik verheugde me op een robuuste wijn want de kleur was behoorlijk donker maar de “sensatie” van die 1ste slok zal ik niet gauw vergeten) maar verder werd er alleen water of limonade geschonken. Maar het was wel heel speciaal dat we erbij mochten zijn en hebben een enige avond gehad.

Ook zijn we een dag op stap geweest voor 1 van onze kennissen. Zij hadden ong. 20 jaar geleden een jongen en een meisje uit Sri Lanka geadopteerd en via een opsporingsbureau waren ze achter de verblijfplaats van de biologische moeder van het meisje gekomen en hebben haar ook in het voorjaar kunnen bezoeken. Dat was natuurlijk een heel bijzondere ontmoeting en sinds die tijd ondersteunen ze deze vrouw. Onze kennissen hadden gevraagd of wij een oogje in het zeil wilden houden en dus togen we naar het dorpje. Nou, dat was al een zoektocht op zichzelf maar aangekomen in het dorp kwamen we, nadat veel mensen ons wel wilden helpen maar niemand het precies wist, uiteindelijk bij het postkantoor terecht wat meteen werd gesloten (jammer voor de klanten) en ging de postbode met ons mee op zoek. Na verschillende pogingen kwamen we bij het juiste huisje aan maar bleek de moeder te zijn verhuisd. Inmiddels weten we de nieuwe woonplaats en moeten daar nu nog naar toe om te kijken hoe het met haar gaat. Maar wij vonden het zo apart dat het postkantoor op slot ging, en bij het wegrijden, nadat we de postbeambte weer bij z’n kantoor hadden afgezet, werden we door vele mensen uitgezwaaid. Leuk hè?

Tussen alle bedrijven door ben ik nog bij de rechtszaak geweest (eigenlijk verschillende keren) en waar na vele toestanden het Ned. stel uiteindelijk werd vrijgesproken. Een heel belangrijk moment want het is hier schering en inslag dat men vaak 2 tot 3 jaar in voorarrest zit. Maar voor hen was het toch wel wat teleurstellend want in tegenspraak tot wat eerder gezegd en beloofd werd, kon de rechter hen nog niet toestaan om de baby die in een tehuis van het Leger der Heils zit (en waar hij zeer goed verzorgd wordt) te bezoeken en kon er ook nog geen start worden gemaakt met de officiële adoptieaanvraag door allerlei bezwaren die van verschillende officiële instanties werden aangedragen.
Op dit moment zijn ze nu heel druk bezig om die adoptie voor elkaar te krijgen. Ik hoef nu gelukkig niet meer zo vaak naar Colombo maar als er een belangrijk gesprek moet plaatsvinden bij de kinderbescherming (die hen in 1ste instantie heeft aangeklaagd) of bij een soort ministerie van jeugdzaken, dan ga ik met ze mee voor de vertaling.
Ook is er een NL zakenman bij betrokken, die weer invloedrijke vrienden heeft, dus laten we hopen dat het allemaal bijdraagt tot een positief resultaat.
Al onze bemoeienissen hebben er overigens wel toe geleid dat de ambassade gevraagd heeft of ik ook bij andere detenties, waar Nederlanders in betrokken zijn, humane hulp wil bieden en dit zal ook op bredere schaal aan andere, hier in SL wonende Nederlanders, gevraagd worden.

Verder ben ik bezig geweest met Rasika, moeder van een arm gezin, om een moestuin op te zetten.
We zijn bij het Agrarisch Centrum hier in het dorp geweest en 2 medewerkers kwamen de volgende dag bij haar thuis kijken naar de mogelijkheden en zullen zij haar verder adviseren hoe ze de moestuin moet bewerken.
En met een goed resultaat heeft ze niet alleen groentes voor eigen gebruik maar is het de opzet dat ze ook de groentes gaat verkopen, want er is hier heel weinig verse groente te koop.
Ze is heel enthousiast en ik hoop ook zo dat we dit project verder kunnen uitbreiden naar andere gebieden.
Ik had in de krant gelezen dat de regering het kweken van eigen groentes wil ontwikkelen en subsidiëren.
Inmiddels ligt er een grote hoop compost en moet alleen de grond nog verder bewerkt worden met een zware machine, die we nog niet voor een redelijke prijs hebben kunnen vinden trouwens.
Ik leen haar het geld en na een goede oogst kan ze me,in kleine beetjes, terugbetalen.
We waren overigens ook op haar dochters 4e verjaardag uitgenodigd en gingen ’s ochtends vroeg eerst naar de tempel om bloemen-en fruit offers te brengen. Tijdens een dergelijk bezoek worden ook de 2 Hindi goden Vishnu en Ganesh met offers vereerd. Dat zien we hier toch heel veel dat het hindoeïsme geïntegreerd is in het boeddhisme.
En ondanks de oorlogssituatie in dit land, die niet op religieuze gronden is ontstaan, zien we dat de 4 grote wereldgodsdiensten, nl het christendom, boeddhisme, hindoeïsme en de islam, hier zeer vreedzaam naast en met elkaar leven. We vieren elkaars feestdagen, ook de overige religies vieren veelal kerstmis door met hun familie samen te zijn en het bedrijfsleven ligt stil.

We zijn ook enkele weken geleden met onze vriend Saman naar een bejaardentehuis in een verder gelegen dorp geweest. Zijn beste vriend is vorig jaar plotseling overleden en liet z’n vrouw en 2 jonge zonen achter. En ter herinnering worden hier, zoals we al eens eerder schreven, ceremonies gehouden na 1, 3 en 12 maanden na het overlijden en vervolgens elk jaar. Normaal gesproken gebeurt dit door een aantal monniken uit te nodigen die dan voor de overledene bidden en zij worden dan voorzien van eten en geschenken in de vorm van nieuwe robes, paraplu’s, slaapmatten e.d.
Nu kan het voorkomen dat zij meerdere ceremonies leiden en dus ook vele geschenken ontvangen; die kunnen allemaal ingeruild worden en gaat het geld naar de tempel voor onderhoud e.d.
Maar aangezien Saman door alle negatieve ervaringen met de chief monk in Kosgoda ernstig teleurgesteld was heeft hij, i.o.m. z’n moeder op een heel andere wijze z’n vriend geëerd.
Hij heeft voor 34 bewoners van een zeer armlastig bejaardentehuis de lunch verzorgd en hen allemaal een sarong of sari gegeven en het was zo ontroerend om te zien hoe blij deze ouderen hiermee waren. Het was weer een bijzondere ervaring voor ons; de familie van z’n overleden vriend is mohammedaans en ook hier zag je weer een mooie verstrengeling van diverse religies. Het was een geweldige lunch met vele heerlijkheden. Eerst worden er diverse schalen met rijst en fruit in optocht naar het boeddha-altaar gebracht en iedereen die tijdens deze gang de schalen aanraakt, laat op die manier zien dat je erbij betrokken bent. Dan volgen nog vele gebeden en uiteindelijk kon men gaan eten en hebben we de bewoners die niet meer kunnen lopen, de lunch en de kado’s op hun kamers gebracht.
Het was een mooie belevenis, een echt gemeenschapsgebeuren.

En toen kwam m’n verjaardag ,waar ik een beetje tegen opzag, omdat het natuurlijk een heel andere invulling had dan ik gewend was met m’n familie, vriendinnen, m’n collega’s en niet te vergeten m’n sportclubmeiden!
Ron voelde al het een en ander aan en heeft me verrast met een 4-daagse trip naar de Culturele Driehoek van Sri Lanka. We zijn naar 3 steden geweest die een duizend-of zelfs tweeduizendjarige geschiedenis hebben en waarvan nog de resten van die oude beschaving te bezoeken zijn. En wat heel leuk was, in Anurhadnapura, 1 van de vroegere hoofdsteden, kun je fietsen huren en met een gids (ook op de fiets) bezoek je de oudheden. Onze gids liet het alleen afweten toen we na het bezoeken van de 1ste stad op de fiets naar het 16 km verder gelegen stadje wilden fietsen om daar vervolgens een trap naar een tempel van bijna 2000 treden te beklimmen; dat vond hij teveel van het goede, dus zijn we op eigen gelegenheid gaan fietsen en hebben ter plekke een andere gids in de arm genomen.
Het waren intensieve maar zeer boeiende dagen geweest en bij thuiskomst werd ik verrast door de vele kaarten, emails, telefoontjes en zelfs een heus verrassingspakket. Zo’n pakket wordt trouwens niet bij je thuis afgeleverd maar daarvoor moet je naar het hoofdpostkantoor in Galle (ruim 50 km hiervandaan) om in het bijzijn van ‘n douanebeambte en het ondertekenen van diverse formulieren, het pakket in ontvangst te kunnen nemen. En ik was er zo emotioneel door geraakt, toen ik daar de verjaardagswens van m’n nichtje las, dat ik tranen in m’n ogen kreeg, die mensen zullen wel gedacht hebben!

Dan nog het volgende, vorige keer kon ik jullie schrijven over ons katje Tommy die het zo prima naar z´n zin had bij ons. Helaas moet ik jullie vertellen dat op 1 van z´n ontdekkingsreizen in de ons omringende tuinen hij achterna werd gezeten door een grote zwarte kater en hij in paniek de snelweg is opgerend en werd overreden, dus weer alom verdriet. Het was zo naar dat we echt dachten, nu nemen we geen beest meer in huis maar enkele dagen later kwam onze huurbaas heel onverwacht op een middag aan de deur met een doos en daarin zat een heel klein katje van nog geen 3 mnd en inmiddels heeft hij onze harten veroverd. We kregen al wel een opmerking uit Nederland dat sinds onze komst hier de kat een bedreigde diersoort gaat worden maar we hopen toch echt met dit beestje minstens 15 jaar plezier te hebben. Hij heet overigens Tommy Two, kortweg TT. Jullie horen er nog meer over!

Inmiddels ben ik ook met een Engels klasje gestart. M’n achterbuurvrouw kwam vragen of ze naar Ron z’n school kon voor Engelse les, en dat gaat natuurlijk niet op haar leeftijd (33 jr) en van het een kwam het ander en nu zitten we elke week in onze eetkamer met 4 dames en naast het serieuze gedeelte hebben we ook veel plezier met elkaar.

En jl. zondag hebben we een heus kerstconcert in Colombo bezocht van het Symfonie orkest van Sri Lanka. Het concert vond plaats in de hal van de meisjesuniversiteit, we hebben genoten, ondanks dat het een amateur-gezelschap is en het dus van een heel ander niveau is dan we in Nederland gewend waren maar het enthousiasme en de spontaniteit waren overweldigend. En wat wij ook zo heel bijzonder vinden is, dat aan het begin van het concert iedereen gaat staan en dan wordt het volkslied gespeeld/gezongen en dat doet ons toch wel wat. Het is ook een heel mooi volkslied en inmiddels kunnen we het refrein meezingen wat we dan ook uit volle borst doen. Het blijft natuurlijk wel heel apart om het lied `I´m dreaming of a white christmas` in een tropische hitte mee te zingen.

Helaas heb ik minder goed nieuws over de vredesontwikkelingen in dit land. Er hebben enkele zelfmoordaanslagen plaatsgevonden wat op zich al afschuwelijk is maar waarbij nu ook burgers zijn omgekomen, dit in tegenstelling tot eerdere aanslagen die meestal op militaire doelen gericht waren. De extremistische Tamil Tijgers willen in het noorden een onafhankelijke staat. Ze zijn afstammelingen van Indiase Tamils die in de 19e eeuw door de Engelsen, die dit land toen koloniseerden, uit India gehaald om voor hen te werken. Het bleken nl hardere werkers te zijn dan de Singalezen en de Tamils hebben zich zelfs tot hoge posities in de regering kunnen opwerken. Maar na de onafhankelijkheid werden de Tamils van hun hoge posities verstoten, ook omdat de Singalezen een veel grotere meerderheid vormden maar weinig tot geen invloed konden uitoefenen. En sinds 1984 strijdt een extremistische groep voor onafhankelijkheid in het noorden en probeert dit te bereiken op een werkelijk afschuwelijke manier.die al heel veel mensenlevens heeft geëist.
De laatste 2 maanden leek het de goede kant op te gaan maar na een aanval van het leger op deze groep, waarbij de 2e man van de Tijgers is omgekomen, is er door hen op gruwelijke wijze wraak genomen.Hoe diep moet dit land nog verder afzakken voordat men beseft dat deze weg nooit een oplossing kan bieden?
Wij merken zelf heel weinig van deze situatie, soms zijn er intensievere checkpoints langs de weg op strategische punten en stijgen de prijzen voor het dagelijke levensonderhoud wat vooral voor de arme bevolking een enorme tegenslag is.
Maar we zeggen het vaak tegen elkaar; vrede zou het allerbeste zijn voor dit mooie eiland, dan komen er meer toeristen en kan de regering zich meer richten op de ontwikkeling van dit land maar vooral is er dan geen verlies meer van kostbare mensenlevens.

Wat er verder op school is gebeurd en de perikelen rondom het zoeken naar grond voor het Orange Angels dorp van Jos, daarvan zal Ron nu, in ´t kort, jullie over informeren.
.

Zoals jullie in het verslag van Yvonne hebben kunnen lezen is het zeker niet saai hier en is er zoveel te beleven dat de tijd voorbij lijkt te vliegen.
Ook op school is het een levendige boel.
Inmiddels hebben we van onze stagiair Roos alweer afscheid moeten nemen. Naast dat zij voor dag per week de klas van het hoogste niveau Engels verzorgd heeft en voor de dagelijkse gang van zaken heeft gezorgd, heeft zij een uitstekend stuk werk verricht ivm de nieuwe arbeidsvoorwaarden. Het is bijzonder te ervaren dat als de nieuwe arbeidsvoorwaarden worden besproken met de staf dat de meesten niet echt enthousiast zijn. Wij dachten met een enorme verbetering van de secundaire voorwaarden, zoals pensioen, betaling per maand ipv per uur, bonus met Singhalees Nieuw Jaar etc, iedereen tevreden te krijgen. Een teleurstelling voor ons want zo werkt het in Sri Lanka dus niet. Men neemt een bepaald bedrag aan salaris per maand in gedachten waarop men hoopt. Als dit dan niet het geval is, is men teleurgesteld. Bij nadere besprekingen blijkt dat men zonder enige rationele gedachte een bedrag in het hoofd heeft genomen, en zijn ze na nogmaals de uitleg van het gehele pakket aan arbeidsvoorwaarden toch wel tevreden. Nu ja weer een les geleerd.

Zoals alles hier in Sri Lanka gaat er niets snel. Dit geldt ook voor de ontwikkeling van onze toekomstige Headmaster. Hij is van goede wil en doet zijn best, alleen zijn wij misschien ook te ongeduldig om op korte termijn resultaten te willen zien.
Het blijft vaak toch de grootste uitdaging om geduldig en rustig te blijven.
Zo was ik vorige week naar het examen instituut NAITA in Colombo gegaan, om een aantal zaken met de directeur te bespreken waar wij niet erg tevreden over zijn.
Na een 1 ½ uur durend gesprek en goede afspraken over de toekomstige samenwerking, laat hij ons via zijn assistent aan de Headmaster vandaag vervolgens weten, een kwartier voor zijn afspraak met ons om pre-assessments testen te doen van het Computer Applicant Assistant examen, dat hij niet komt en dat hij nog wel laat weten wanneer het wel wordt. Soms moet je het geduld uit je tenen halen, want ook kwaad worden en hen aanspreken op dit soort onacceptabele manieren van werken, helpt zeker niet, want de daarna zullen ze zeker niets meer voor je doen.
Zo ook de ervaring van Sophie, de nieuwe stagiair, met het afhandelen van de verplichting je aan te melden bij ,zeg maar de sociale dienst, ivm onze registratie. Zij is een dag in Colombo bezig geweest om van het ene ministerie naar het andere gestuurd te worden die allen weer andere eisen hebben. Het is soms heel frustrerend.
In deze situaties gebruiken de Sri Lankanen een gevleugelde uitdrukking:
WHAT TO DO?

Verder hebben we het rapport van PUM ontvangen met de nodige aanbevelingen ter verbetering van de kwaliteit en de efficiëntie van de school.
Zelf hebben we al een aantal stappen gezet die in lijn zijn met de aanbevelingen.
Zoals ADSL, 3 fase stroom aansluiting, meer beroepsgericht opleiden en training on the job training pilot. Hiervoor heb ik met 2 bedrijven contact gehad die stage plaatsen willen aanbieden om onze studenten werkervaring te kunnen laten opdoen. Tot nu toe nog niet zoveel animo voor, dus zal ik samen met de Headmaster alle klassen langsgaan om te vragen wat de studenten willen en verwachten van ons als het gaat om het vinden van een baan.

Van tijd tot tijd heb je ook wel eens geluk. Roos was op zoek geweest naar een professioneel computer onderhoudsbedrijf en kwam ook zo terecht bij de leverancier van de huidige apparaten Softlogic. Ook hier worden veel beloften gedaan en weinig nagekomen.
Dus de manager maar eens uitgenodigd om duidelijkheid te krijgen in hun interesse in een onderhoudscontract. Met 2 man kwamen zij opdraven en verbaasde zich er over dat wij een contract wilde sluiten want de apparatuur was via hen geleverd en daar hoort onderhoud en garantie bij. Als wij de factuur konden tonen kon dat meteen geregeld worden. Nu is er waarschijnlijk nooit een factuur gemaakt omdat het via een speciale constructie van Dell en Philip Lacor ( de echtgenoot van Lideke Wery) is gegaan.
Wel hadden wij offertes, maar dat vonden ze niet goed genoeg. Zij lieten op kantoor wel even uitzoeken waar een kopie van de factuur is. Nergens te vinden, niet onder L van Lideke, niet onder K van Kosgoda. Verder blijven zoeken want er moet iets zijn.
Uiteindelijk gevonden onder de naam Thalgahapitya Temple.
Dus het goede nieuws dat we garantie hebben en een onderhoudscontract tot april 2009. Heerlijk, scheelt een hoop geld. Kunnen we nu weer besteden aan nieuwe UPSsen, batterijen voor de computers voor als er weer eens een powercut is en aan nieuwe software, want we gebruiken hier alleen maar illegale softwarekopie, zoals, ondanks dat het strafbaar is, 95% van de bedrijven in Sri Lanka doen.
Ook nu na weer vele toezeggingen nog niet de helft waargemaakt. Zitten nog steeds te wachten op offertes en andere informatie. Menig maal al gebeld en weer beloften om het in orde te maken, maar tevergeefs.

We hebben ook de zeer welkome aanvulling van apparatuur gedeeltelijk ontvangen. Na het bezoek van een aantal leden van de Dutch Board een aantal maanden geleden, hadden zij ons 2 computers en een laptop toegezegd. Deze zijn hard nodig om ook de leden van de staf toegang te kunnen geven tot het netwerk en vooral ook tot internet. Dit hebben zij nodig om de lessen die zij moeten geven te kunnen voorbereiden. Wij zijn daar allen heel blij mee en het werkt veel handiger als je niet met 5 personen op 2 computers hoeft te werken. We zijn nog wel in afwachting van de 2e computer die ons al meerdere malen beloofd is geleverd te worden. Ook hier maar blijven bellen en weer nieuwe beloften aanhoren, en vooral geduldig blijven.

De activiteiten van de studenten vereniging zijn ook op gang gekomen.
Na de filmmiddag van de studentenvereniging heeft deze maand de grote buurt schoonmaak aktie plaats gevonden alsook het geadopteerde project van de computerklas van de dichtbij gelegen lagere school.
Alles ziet er in de direkte omgeving van de school weer prima uit. Velen hebben zich gestort op het snoeien van de begroeiing en het was een mooi gezicht hen allen zo bezig te zien. In de lagere school is het computerlokaal flink onder handen genomen, alles verwijderd en grondig schoon gemaakt. De wanden zijn allen voorzien van een nieuwe laag verf en het plafond en vloer zijn vakkundig gerepareerd.
Het afmaken van het klaslokaal en de herinrichting van de computers zal na de eerste week van december gebeuren.
Na afloop werd er door de jongens nog een pittige partij cricket gespeeld welke door de meisjes begeleid werd met hun aanmoedigingen.

Andere zaken die tussen de bedrijven ook nog tijd vragen zijn, bezoeken en afspraken met belangrijke Nederlanders die van belang kunnen zijn voor de toekomst van de school en daarnaast ook Nederlanders die in Sri Lanka op vakantie zijn en via via weten van de school en op bezoek komen om de school te bezichtigen en/of bij ons thuis komen om ons te ontmoeten. Heel gezellig om iedereen te ontmoeten en ontvangen.

Over het bezoek van Jos is al gemeld dat er een geschikt stuk grond in de omgeving van Kosgoda is gevonden waarover iedereen enthousiast is. Bij verdere bestudering door een aantal advocaten is aan het licht gekomen dat de verkopende partij niet de enige eigenaar is en dat het wel eens heel moeilijk kan worden om het stuk vrij van elke aanspraak door derden aan te kunnen kopen. Een grote teleurstelling voor alle betrokkenen. Jos heeft nog een mogelijkheid om in de buurt van Unawatuna een stuk land te kopen. Dat zou betekenen dat het samengaan met de school gecompliceerd zal zijn ivm de verre ligging van Unawatuna van de huidige lokatie.
De moed is nog niet helemaal opgegeven, maar er wordt rekening mee gehouden dat de uiteindelijke aanschaf geen doorgang zal kunnen vinden.


Als laatste nog even melden dat wij allen volop in de weer zijn om weer nieuwe studenten te werven die op 7 januari 2008 in de nieuwe Batch de lokalen zullen moeten vullen.
Er staat dan altijd van alles op het programma zoals Open Dag, ook deze maal een succes, met hoog bezoek van een aantal dames van Inner Wheel. Dit is de dames afdeling van de Rotary,

posters plakken, flyers uitdelen bij de scholen, tuktuk aankondigingen met versterker in de omliggende dorpen laten doen etc, etc.
Nu ja zoals ik al in het begin schreef, we vervelen ons niet.
Dat was wel weer meer dan voldoende en volgens mij kunnen alleen de die-hards echt het hele verhaal lezen.

Groeten en tot de volgende maal.

Het vervolg op onze avonturen in SL

Lieve Familie, Vrienden en Bekenden,

Weer een bericht uit het zeer regenachtige en toch warme Sri Lanka.
Zoals jullie in de vorige nieuwsbrief hebben kunnen lezen waren wij druk met het verkrijgen van 3 fase electriciteit, zodat de generator bij stroomuitval ingezet kan worden, en met de aansluiting van ASDL.
Met veel geduld en proberen goede vrienden te worden of te blijven met de juiste personen is het gelukt beide aansluitingen te krijgen. Electra is in gebruik genomen en zelfs vandaag hadden wij de bekende powercuts weer en konden dit dus met de generator opvangen. ADSL is volgende week operationeel want daarvoor moeten nog wat geulen gegraven en buizen aangelegd worden. Naar een ieders mening hier zijn dit twee belangrijke stappen voorwaarts voor de school.
In de afgelopen weken hebben wij bezoek gehad van Paul van Dam, van Ebbinge, met zijn zoon Joost Zij hebben in iets minder dan 1 week mee kunnen kijken naar de activiteiten die hier op school plaats vinden en hadden ook nog het geluk dat zij het registratie feestje konden meemaken. Naast de goede adviezen die we hebben gekregen betreffende de school, zijn wij ook nog met hen naar een familie met 7 kinderen geweest om kleding te brengen. Dit had vooral op Joost veel indruk gemaakt. Zij hadden heel veel kleding meegenomen, 2 koffers en 2 grote sporttassen, die zij zonder pardon mee mochten nemen als bagage omdat het voor een tsunami project bedoeld was.
Zij waren erg enthousiast over hoe alles op de school reilt en zeilt.
Ik heb Paul ook laten weten, dat als het bestuur dat ook wil, ik nog voor 1 jaar bijteken.
Daar was hij en naar later bleek het bestuur ook erg blij mee.

Ook is Anneke Bal als Pummer bij ons geweest en zij heeft 2 weken meegekeken en iedereen geinterviewd om aan de hand van haar bevindingen een rapport te schrijven met aanbevelingen hoe het instituut nog beter zal kunnen functioneren.
Het PUM is een door de overheid ondersteunt initiatief om gepensioeneerde experts in te zetten op projecten in ontwikkelingslanden, waar zij hun kennis kunnen delen met degenen die daar bedrijven of projecten leiden.
Anneke blijkt te zijn getrouwd met Benno Bal uit Zandvoort en die wist het nodige over Bill en Ria te vertellen. Nu wij ook natuurlijk zeker nu wij net terug zijn uit Canada. Wat noem je nog toeval.

In verband met de laatste gegevens voor de registratie ben ik 2 maal in 1 week in Colombo bij de advocaat geweest. De eerste maal om alle papieren en materialen in ontvangst te nemen en de tweede maal om de eerste board of directors meeting te houden. Dit was op zaterdagochtend en van de 4 personen die zouden komen konden er uiteindelijk maar 2. Maar het was toch een bijzonder moment.
Nu nog even weer een stunt van de advocaat. Ik had hem gevraagd of ik een computer achter kon laten die om 17.00 uur opgehaald zou worden door de computer- onderhoudsman. Nadat ik met de bus was terug gegaan naar huis krijg ik telefoon van de onderhoudsman die zegt dat de advocaat de computer niet aan hem wil geven. Ik zei dat dit wel op een misverstand zou berusten en dat ik de advocaat zou bellen.
Tot mijn stomme verbazing zegt hij dat hij alleen de computer wil afgeven als ik hem een schriftelijke opdracht geef met het ID nummer van degene die de computer op komt halen en welke door mij is ondertekend. Ik vraag hem of hij een grapje maakt, maar hij laat duidelijk blijken dat dit niet het geval is en zegt dat hij ander werk moet gaan doen en hangt pardoes op. Volledig verbaasd over deze aktie moet ik bedenken hoe dit nu weer op te lossen. Na heel veel heen en weer bellen met 1 van de bestuursleden, de advocaat, die gedurende 3 uren zijn telefoon niet meer opneemt en de onderhoudsman is de oplossing gevonden. Het bestuurslid haalt de computer bij de advocaat op, waarvoor hij na veel 5-en en 6-sen toestemming geeft, en de onderhoudsman kan de computer op zijn kantooradres ophalen.
Geweldige stunt van de advocaat, die onze company secretary is en wiens ontslag nu als eerste punt van de agenda staat voor de boardmeeting in december.
Nu ja soms zit het mee en soms zit het tegen. Het meest vervelende van dit soort dingen is dat je er de hele zaterdag mee bezig bent geweest.

Zoals jullie weten zijn wij nu geregistreerd als een Non Profit Making Company en dit heeft zo’n beetje 1 ½ jaar in beslag genomen.Wij zijn natuurlijk heel erg blij met deze officiele status en hebben dit met de staf, Paul en Joost en Anneke gevierd. Wij zijn ‘smiddags om 12.00 uur vertrokken met een busje naar Colombo om het Dutch Museum te bezoeken. Op deze wijze hebben wij ook iets laten proeven van onze cultuur.
Daarna naar het Galle Face hotel. Dit is gevestigd in het oude engelse gouvernements gebouw en is een van de mooiste hotels van Sri Lanka. Daar hebben wij van een zeer uitgebreide high tea genoten en zijn na wat toespraken over en weer daarvandaan om 17.30 uur vertrokken. Het was een heel geslaagd feestje wat gelukkig uit onverwachte hoek gesponsord werd.














Yvonne had een mooi plannetje gemaakt voor een lang weekend even er helemaal tussen uit. Lekker in een mooi hotel in het uiterste zuiden van het eiland.
Donderdag er naar toe gereden en ’s middags lekker aan het zwembad gelegen. Alhoewel, lekker........... Er was een verbouwing gaande waar veel lawaai bij werd gemaakt en bovendien was de tweede helft van de middag de zon verdwenen en had de bewolking zijn weg gevonden.
Nu ja niet meteen willen zeuren dus ’s avonds lekker naar het diner. Helaas zijn er in deze tijd van het jaar weinig tot geen toeristen dus het was een dagmenu dat niet slecht was, maar ook niet erg goed en erg ongezellig met maar 6 andere gasten.
Mooie kamer zeer fraai ingericht, maar ’s morgens wakker worden door het bouwlawaai is toch minder prettig. Het weer was nu helemaal omgeslagen en het regende hard. Dus besloten te klagen en ta laten weten dat wij vertrekken. Vond de eigenaar heel jammer en hij bood ons de suite aan. Wij zeiden dat dit het verschil niet zou maken en zijn dus na wat bezienswaardigheden (blowholedit is een gat in een hoge rots aan de kust waar met grote kracht een metershoge waterzuil uitspuit en daarbij wordt een geluid gemaakt alsof er op een hoorn wordt geblazen en tempel,waar we een privé-rondleiding kregen, met een indrukwekkende de beeldengalerij met wel 100 levensgrote beelden die alle slechte dingen der mensen uitbeeldden en op de muur, onder de beelden, waren de daarbij behorende straffen geschilderd en het was een hall of horror; echt vreselijke taferelen, richting huis gegaan waar wij na een lunch om 16.15 uur om 18.00 uur aankwamen. De dagen daarna heeft het alleen maar geregend, dus hadden wij geen spijt van onze beslissing en zeggen wij dat we het nog te goed hebben.
Zo zien jullie maar dat zelfs in Sri Lanka een lekker weekend wel eens in het water kan vallen.

Maandag daarna is Sophie gearriveerd. Zij is de nieuwe stagiaire die 3 weken samen met Roos zal werken en het dan van haar overneemt.
Ook Jos Nijenhuis is aangekomen om stukken grond te bekijken voor zijn dorp welke door Saman zijn gevonden en door ons bekeken.
Eerst lekker bijgepraat op woensdag en de dag daarna op pad gegaan. Bewust hebben wij het mooiste stuk land als laatste bewaard. Yvonne en ik waren er meteen helemaal weg van en wij waren er van overtuigd dat Jos dat ook zou zijn.. Dat klopte hij vindt het prachtig en na enige dagen heen en weer bieden is het stuk aangekocht en kan de bouw van de huizen in januari beginnen. Of de school daar ook komt te staan is nog niet helemaal duidelijk. Dit zal verder met het bestuur in Nederland worden besproken.
’s Avonds heerlijk gedineerd en vrijdag ochtend om 05.15 uur uit de veren om de train van 06.15 uur te halen. Roos en ik zijn naar een conferentie geweest georganiseerd door de Employers Federation, waar arbeidsvoorwaarden en de wetgeving centraal stonden.
Dit was heel nuttig voor ons want wij zitten in het midden van het op peil brengen van onze arbeidsvoorwaarden en hebben na de conferentie nog de laatste aanpassingen aan ons voorstel toegevoegd. Het bestuur zal hier woensdag een besluit over nemen.

Zaterdag op pad met Jos naar een dorp wat gebouwd is vlak bij Hikkaduwa door Kushil, die de broer is van een van onze Sri Lankaanse vrienden en waar wij al eerder over geschreven hebben De bedoeling was om kennis te delen waar je op moet letten als je aan zo’n project begint en welke valkuilen er mogelijk zijn die je dan kunt vermijden.
Het is meer een rondleiding geworden en er is minder met elkaar gesproken over bovenstaande onderwerpen. Maar ze hebben hun persoonlijke gegevens uitgewisseld en kunnen later nog met elkaar contact hebben.
O ja, als jullie ons ook nog op een andere website willen zien staan kunnen jullie zoeken op de site van Orange Angel. Daar staan zowel Yvonne als ikzelf op foto's en worden wij ook vermeld:

http://www.orangeangel.nl/


Zondag was voor ons echt een rust dag. Met de zondagskrant, boeken en tijdschriften op een heerlijke rustbank aan het zwembad van het Taj hotel. Lekker weer wel wat bewolking in de loop van de middag, maar vooral lekker uitgerust(geslapen) en heerlijk langs het strand gewandeld.

Maandag dus weer flink aan de slag en’s avonds nog een belangrijke bespreking met de eigenaar , advocaat en Saman gehad ivm het huurcontract voor de komende periode.
Het is na wat onderhandelen gelukt om voor dezelfde prijs als een half jaar geleden, maar dan nu voor de periode van 1 jaar het huurcontract op te maken.
Na nog wat eisen voor het repareren van achterstallig onderhoud konden de handtekeningen worden gezet.
Dus de eerste 12 maanden gaan wij hier nog door met de jonge lui uit de wijde omgeving de kans te bieden zich te ontwikkelen.
Meer en meer zal ik me met het vinden van stage plaatsen en jobs gaan bezig houden en minder met de dagelijkse leiding die nu gedaan wordt door de Headmaster en de Stagiair.

O ja, nog even iets over mijn gezondheid want daar wordt vaak naar gevraagd.
Mijn gezondheid is weer prima zoalng ik de geneesmiddelen die zijn voorgeschreven blijf slikken. Over 3 maanden zullen we proberen daarmee te stoppen en zien wat het effect daarvan is. Hopelijk ben ik er dan voorgoed van af want als maar prednison slikken lijkt mij ook niet erg goed.

Yvonne heeft vast ook nog wel het nodige te melden dus hieronder komt haar verslag.
Alle liefs voor allen.


En het grootste nieuws voor mij persoonlijk is dat, na de oprichting van de stichting, nu ook de website officieel in de lucht is: http://www.care4srilanka.nl/. Dankzij de enorme inspanningen van onze zoon Timo die dit heeft willen doen naast zijn werkzaamheden en voorbereidingen voor afstuderen.
Ik heb het eigenlijk nooit durven dromen maar we hopen zo dat met deze website de stichting nog een officiëler tintje heeft gekregen en dat velen zich betrokken voelen bij ons werk hier en ons mee willen helpen.

Maar ook wil ik heel graag iedereen, vanaf deze plaats, heel hartelijk bedanken voor de giften die zij hebben overgemaakt.
Het is nl heel bijzonder om de dankbaarheid en vreugde te zien bij de mensen die we helpen en al deze hulp hadden we nooit zonder jullie kunnen realiseren! Ik zou graag willen dat jullie de sfeer konden voelen als we een gezin bezoeken maar ik hoop dat de foto’s voor zichzelf spreken.
Maar ik weet niet of jullie je voor kunnen stellen hoe ontroerend het soms is als je bedankt wordt. Tijdens het bezoek van mijn nichtje en haar echtgenoot op huwelijksreis bezochten we enkele gezinnen en had ik wat tekenmateriaal voor kinderen in de buurt en kleertjes voor een baby bij de buurvrouw van “ons” gezin gegeven en bij ons vertrek stonden een aantal van die kinderen ons op de weg op te wachten met zelfgeplukte bloemen en zongen ze een dankliedje voor ons, lief hè?

Ik krijg nog wekelijks brieven met vragen om hulp binnen en ik ga binnenkort beginnen om die gezinnen te selecteren, die evt. in aanmerking komen voor een huis van Jos en ga ik kijken wie nog dringend andere hulp nodig heeft en wat de mogelijkheden daarvoor zijn, ook wat betreft het saldo van de stichting.

Volgende week ga ik, met een van de moeders die ook om hulp heeft gevraagd, een bezoek brengen aan een agri-cultureel centrum om ons te oriënteren wat het kost om een moestuin op te zetten. Ik wil proberen om dat op te zetten in de vorm van een soort van microkrediet. Ik zorg dan voor de investering, die zij me gedeeltelijk moet terugbetalen, en als ’t goed loopt heeft zij er een inkomen aan.
Nu is het nl zo dat veel vrouwen hier uit de omgeving op maandag naar de markt gaan in het dorp Aluthgama op 6 km afstand en dan voor 5-6 dagen groenten inkopen (als ze zich dat tenminste kunnen veroorloven). Ze reizen met de bus en dat maakt het natuurlijk ook weer wat duurder. Hier in de buurt zijn eigenlijk geen verse groenten verkrijgbaar, dus ik hoop dat dit nieuwe projekt gaat slagen en dat we het kunnen uitbreiden.
Ik ben laatst ook weer bij de moeder geweest aan wie ik m’n naaimachine had gegeven en zij liet me vol trots het school-uniform van har dochter zien. Ik ga nu kijken of ik haar misschien van dit soort werk kan laten doen tegen een kleine vergoeding.
Ook ben ik inmiddels gestart met engelse les aan 4 “buur”vrouwen; 2 hadden gevraagd of ze misschien ook naar onze school konden maar daar waren ze toch echt wel te oud voor (gem. 35 jaar) en nu geef ik elke week 2 uur engelse les en het is zo leuk om met hen bezig te zijn, ze zijn heel leergierig..

We zijn hier nu a.s. zaterdag precies 10 maanden en dat kunnen we ons niet voorstellen.
In het begin hadden we misschien nog een gevoel van vakantie, gezien het mooie weer en de prachtige natuur hier, maar dat gevoel verliet ons al snel gezien de spanningen en problemen met de monnik.
Maar wat is er veel gebeurd als je zo achterom kijkt, mooie maar ook verdrietige, teleurstellende dingen; net zoals jullie die ook meemaken. Dat zijn trouwens wel moeilijke momenten, als we een verdrietig bericht vanuit Nederland krijgen en dan speelt de afstand een grote rol waardoor je niet even bij elkaar kunt zijn maar wat zijn we dan toch weer blij met de diverse communicatie-mogelijkheden.

En het is voor ons nog steeds een bijzonder gevoel om hier rond te lopen/rijden, ondanks nu bijna een periode van 6 weken heel veel regen. Maar als de mensen ons zien, komt er een dikke glimlach op hun gezicht en komen er ook steeds meer momenten van ontspanning, ook omdat Ron zich nu minder intensief met de dagelijkse gang van zaken op school hoeft bezig te houden.

Dan nog even wat gewone feiten uit ons dagelijkse leven; laatst moest ik een nieuw batterijtje voor m’n horloge hebben en dat kostte omgerekend €1,50 en vanmiddag was ik bij de fietsenmaker met een lekke band. M’n buitenband bleek ook heel slecht te zijn en ik vroeg hem al om een nieuwe buitenband maar hij had nog een andere mogelijkheid en knipte een stuk van een binnenband en bevestigde dat aan de binnenkant bij de zwakke plek, kostte: € 0,16. Dit is trouwens toch het land van recycling, mede door de armoede worden mensen heel inventief om iets te repareren, alleen weet je nooit voor hoelang het nog werkt.en bij een viskraam krijg ik gratis sardientjes voor onze poes, die het trouwens enorm naar z’n zin heeft bij ons. Alhoewel hij het na z’n “je weet wel” operatie het een beetje moeilijk heeft gehad, (blijkbaar had de ingreep toch een grotere impact op hem dan we dachten) geniet hij van alle aandacht en zorgt voor veel gezelligheid en dit schrijf ik ook namens Ron!
Verder kampen we hier met een hoge vochtigheidsgraad en onze ruim 100 jaar oude eiken kast heeft het moeilijk, elke 2 weken moet ik hem in de was zetten, anders slaat hij helemaal wit van de schimmel uit.
Het is trouwens wel vreemd dat we hier geen herfst hebben en hoewel ik altijd heel erg van de herfst genoot, mis ik dat gevoel (nog) niet en dat komt natuurlijk ook door de aangename temperatuur.

Ik had de vorige keer beloofd om iets te schrijven over de oorlogssituatie maar het is ten eerste toch weer een heel verslag geworden ene ten tweede is de hoop op een vreedzame oplossing flink verminderd door de aanslag op een militair vliegveld door de Tamil Tijgers en vorige week heeft het leger een aanval in het noorden uitgevoerd waarbij ook weer veel slachtoffers zijn gevallen. Het is een moeilijke en gespannen situatie en ik wil er graag de volgende keer meer over schrijven.

Op verzoek nog even ons skype adres: ron.wilke en misschien ten overvloede; tot aan jullie zomertijd leven we hier 41/2 uur later.

Met nog een laatste zin zeg ik jullie gedag voor dit moment,
Het is een haiku van L.Tiessen:

Niet hoog op een berg,
niet diep in de aarde of zee
maar diep in de mens zelf.

De dagelijkse gang van zaken in Sri Lanka

Lieve Familie, Vrienden en Bekenden,

Na weer een week aan het werk te zijn gaan de dagelijkse dingen zo hun gang.
Zoals al eerder gemeld zijn stroomstoringen hier schering en inslag en die werken erg verlammend voor de school en ook het personeel(geen airco).
De laatste grote storing hebben wij gemeld bij de electricity board. Zij stuurden snel een grote wagen en monteurs omdat bleek dat wij de storing zelf veroorzaakt hadden wat in het verleden al eens eerder is gebeurd.
Doordat wij ivm alle computers en airco’s zoveel stroom tegelijk afnemen is de bedrading buiten gesmolten en dit veroorzaakt kortsluiting.
De monteurs dreigen met melding te maken bij de electricity board die dan een engineer stuurt die bepaalt hoe hoog de kosten van de reparatie zal zijn. Men schatte meer dan 10.000 roepies. (€65,-) De andere mogelijkheid is dat tegen een kleine bijdrage aan de monteurs zij de bedrading vervangen en er verder het zwijgen toedoen.
Corruptie is hier een groot probleem waar wij liever niet aan mee willen werken, maar soms lijk je er ook niet omheen te kunnen.
Dus 1000 roepies betaald en gelukkig weer aangesloten. Wel werd ons gezegd dat wij in plaats van single phase naar 3 phase electra toe moeten daar de kabels snel weer kunnen smelten en zij dan toch echt de electricity board moeten informeren.
Dus offerte gevraagd en alle voorbereidende werkzaamheden in het gebouw laten doen.
Nu is het bekende geduld hebben weer aan de beurt. Van het ene kantoor naar het andere kantoor, van het ene dorp naar het andere dorp, om de aansluiting op het netwerk te kunnen krijgen. De eigenaar van het pand moet zelfs met een overlijdensakte van zijn echtgenote naar een van de kantoren een aantal dorpen verder op om de uiteindelijke toestemming voor elkaar te krijgen.
Hopelijk is het nu binnen 2 weken geregeld en kunnen wij weer alle apparatuur tegelijk gebruiken.











Even zomaar een mooi plaatje die wij op ons laantje hebben gemaakt van een kameleon.



Soortgelijke verhalen over de aansluiting van ADSL.
Eerst zeggen dat alles mogelijk is om vervolgens zelf te ontdekken dat de aangeboden draadloze aansluiting 5 maal trager is dan direct op de kabel.
Dat vinden wij geen optie dus maar weer naar de manager van het kantoor in Beruwela. Met veel vriendelijk blijven, beloften doen etc. hem gezegd dat wij niet geïnteresseerd zijn in de oplossing die het bedrijf van zijn 2 zoons aanbieden. Enige optie is direct de kabelverbinding aan onze server.
Kan niet en mag niet zomaar een kabel aftappen zegt hij, maar ook nu weer na enige overredingskracht en toezegging dat het bedrijf van de 2 zonen het werk mag uitvoeren, illegaal de kabel leggen, onder het wegdek van de straat langs de school ( nog veel meer illegaal) en dan naar boven het gebouw in. Hij gaat akkoord en belt de zonen die dezelfde middag op bezoek komen om de situatie op te nemen.
Hopelijk blijft het smeren beperkt tot een fles oude arrack.

Dan hebben wij ons eerste familiebezoek, buiten Fabian en Erika, gehad van het kersverse bruidspaar Ilona en Henk.
Het was heel leuk elkaar hier te ontmoeten en we hebben een aantal leuke dingen in de omgeving kunnen doen. Wij hebben o.a. 7 uur koffie/thee met elkaar gedronken, kooruitvoering in een kathedraal in Colombo bezocht, daar werd een concert gegeven van 12 verschillende colleges uit Colombo en in totaal 400 jonge mensen deden hieraan mee om geld in te zamelen voor een nieuw dak van de kathedraal. En het was een bijzondere ervaring voor ons om weer "live" een concert te beluisteren en het was een prachtig gezicht om al die jonge mensen, in de leeftijd van 6 t/m 18 jaar daar te zien en te horen zingen,we hebben, door Henk meegebrachte, schoolmaterialen op een school afgeleverd, het Hollandse Fort in Galle bezocht, een mooie boottocht op de rivier in Ballapitya gemaakt, verschillende malen lekker met elkaar gegeten en een nieuwe poes met elkaar opgehaalddie bij ons een nieuw thuis vindt.
Ook zijn we met z’n vieren naar verschillende projecten van Yvonne gegaan om Ilona en Henk een indruk te laten krijgen van hoe dit eraan toegaat en waar we ook weer ontroerende taferelen meemaakten, o.a. dat 3 kinderen, heel spontaan, een paar zelfgeplukte bloemen gaven en daarbij een danklied zongen.
Ilona en Henk vonden het heel bijzonder en Henk heeft er zelfs een slapeloze nacht van gehad.
Na hen te hebben uitgezwaaid komen de volgende gasten al weer.



De snelste route van A naar B gaat vaak via de spoorrails en Ilona en Henk pasten zich al snel aan.



Als eerste zal Anneke Bal, een onderwijsdeskundige, via het PUM 2 weken bij ons op school in de keuken meekijken. Zij zal aan de hand van interviews en observaties een rapport schrijven met daarin aanbevelingen om de school beter en efficiënter te laten functioneren. Dan is het ook nog de bedoeling dat zij na een bepaalde periode nog weer terug komt om te zien wat wij er mee hebben gedaan en hoe dat werkt en of er nog meer of andere verbeterpunten zijn.

De week daarna komt Paul van Dam, mede eigenaar van Ebbinge Consultants, 5 dagen met zijn zoon Joost (14) op bezoek.
Paul had zoveel enthousiaste verhalen gehoord van de Dutch Board leden die op bezoek zijn geweest, dat hij graag zelf met zijn zoon de school wil bezoeken. Joost zal een deel lesgeven aan de studenten over Holland en de studenten kunnen vertellen over Sri Lanka.

Dan hebben jullie al bericht gehad over de registratie van de school.
Dat is een belangrijke gebeurtenis omdat wij nu pas als officieel wettelijk orgaan in Sri Lanka aanwezig zijn en er geen mogelijkheid meer is voor de overheidsinstanties om ons uit te wijzen. Dit is in de afgelopen maanden met een aantal niet geregistreerde organisaties gebeurd op basis van onduidelijke activiteiten die voor de overhead in verband gebracht worden met mogelijke steun aan de LTTE (tamil tijgers) of winstbejag en onzedelijke praktijken zoals prostitutie, pedofilie en kinderprostitutie.

Als laatste nog even een verhaal over een gezamenlijk project met de studenten vereniging.
Op de school die wij met Henk en Ilona bezocht hebben werd ons de volgende dag de computerruimte getoond. Wij hadden al gehoord dat er wel apparatuur was, maar geen leerkracht.
Dus wilden wij eens kijken of wij en de studentenvereniging iets voor deze school kunnen doen.
De ruimte is een, niet van de buitenlucht afgescheiden, niet airconditioned en niet stofvrij lokaaltje waar 8 oudere door oud-studenten geschonken computers staan. Omdat ze niet gebruikt worden hebben ze er allemaal oude doeken over gelegd. Toen wij deze samen met de hoofdmeester van die school verwijderden, sprongen er allemaal ratten onder vandaan.
Bij inspectie van de apparatuur werd al snel duidelijk dat er veel kabels door de ratten door geknaagd waren en kan een deel van de apparaten weg gegooid worden.
Nu willen wij de school graag helpen door op een dag met alle studenten van onze school het lokaal schoon te maken, te schilderen en de apparatuur repareren. Ook zullen de beste studenten uit onze computerklassen gevraagd worden vrijwillig les te gaan geven aan de 200 leerlingen van deze overheidsschool. Ook willen wij alle leerlingen van die betreffende school mee laten helpen door op dezelfde dag de omgeving van de school schoon te maken, want zoals gebruikelijk hier gooien ze al hun afval gewoon naast de school op een hoop en dat blijft gewoon jaren liggen en zich vermeerderen.
Al met al lijkt het ons een leuk project voor de studenten vereniging en voor onze school een kans om te laten zien dat wij een actief onderdeel van de gemeenschap willen zijn.
Wij zullen dan ook op zoek moeten naar een sponsor die dit specifieke project wil ondersteunen, met apparatuur of donaties om deze leerlingen de kans te bieden kennis te maken met computers en hen de nodige vaardigheden bij te kunnen brengen waarvan zij later veel profijt kunnen hebben.

Nu ja, zoals jullie zien is het toch weer meer geworden dan ik hoopte dat het zou worden.
Yvonne zal ongetwijfeld ook nog wat te melden hebben over o.a. onze poes en andere zaken die gespeeld hebben in de afgelopen paar weken.

En dit is dan onze nieuwste aanwinst, Tommy, een inmiddels je weet wel "het" katertje van ong. 6 maanden. Een zeer nieuwsgierig en ondernemend katertje, geheel passend bij het project van Ron, ook zeer gedreven om zich in de IT te ontwikkelen en hij wil zich ook in de Ned.taal verdiepen, zoals het beeld van onze laptop aangeeft. De meesten van jullie weten wat een drama we met onze vorige poes hier hebben meegemaakt en we hopen dan ook heel lang plezier met deze poes te hebben, het is in ieder geval weer heel gezellig (vindt zelfs Ron!).

In de achterliggende weken heb ik gelukkig weer meer tijd aan de diverse gezinnen kunnen besteden. Er komen wekelijks verschillende mensen aan onze deur die om hulp vragen, meestal gaat 't om een nieuw huis waar ik helaas geen gehoor aan kan geven. Het zijn meestal mensen uit onze woonomgeving die via via horen waar ik mee bezig ben. Maar van de week stond een mevrouw hier op de stoep die uit een 25 km! verder weg gelegen dorp kwam. Een nieuw huis kan ik niet beloven maar voor andere hulpvragen ga ik eerst wat informaties inwinnen en dan pas naar het betreffende gezin toe om te kijken wat we kunnen doen.

Sinds kort rij ik met deze tekst, op onze auto, heel trots mee rond

Ik schreef jullie laatst over die jonge studente en zij is zo ongelofelijk blij, we hebben nu een intensieve briefwisseling wat ook meteen goed is voor haar Engels. Over Engels gesproken; onze achterbuurvrouw en onze huish.hulp vroegen of ze ook op school aan de Engelse lessen konden deelnemen; dat gaat natuurlijk niet (veeeeel te oud) maar we hebben nu de afspraak dat ik ze 1x per week Engels geef en zij mij dan wat bij proberen te brengen van het Singalees. (waar we nu wat woordjes van kennen maar nog veel te weinig). Onze achterbuurvrouw, Indrani genaamd, is overigens ook in verwachting, nu 1 maand en 6 dagen volgens haar zeggen, dus we verheugen ons zeer op het nieuwe leven wat ze verwachten. Ze is alleen erg misselijk en nu maakt ze heel graag gebruik van mijn wasmachine; zij doet de was normaal met de hand, op een krukje gezeten maar daar wordt ze nu nog misselijker van, dus nu wil ze wel dat moderne apparaat gebruiken.

Gelukkig zijn er nu ook steeds meer mensen die met ons kunnen skypen en wat is dat toch geweldig (als de verbinding tenminste goed werkt), we zijn er heel blij mee. Het maakt soms het gevoel van zo ver bij elkaar weg te zijn, toch wel gemakkelijker, dat je op die manier kunt communiceren. De emigranten van jaren her hadden toch heel wat minder mogelijkheden!

Inmiddels wordt de Indische Oceaan ook wat rustiger en hebben we al een paar keer kunnen zwemmen, heerlijk. Gisteren hebben we nog een wandeling van 3 uur gemaakt in de vroege ochtend en later op de dag hebben we nog een prachtige fietstocht gemaakt en kwamen we zomaar ineens bij een tempel aan met een meer dan levensgroot Boedhabeeld, heel indrukwekkend om te zien, vooral als het zo onverwacht op je weg komt.

Het Ned. echtpaar is gelukkig inmiddels op vrije voeten en zijn nu druk bezig om zich, als kroongetuigen, voor te bereiden op de rechtszaak. We zijn nog wel zowat een hele dag bezig geweest om bij de hoofdinspecteur van de kinderbescherming, die hen in eerste instantie had laten arresteren, hun verklaring op te laten nemen en alle foto's en documenten aan hem te overhandigen die als zeer overtuigend bewijslast tegen de 9 verdachten, tijdens de rechtszaak gebruikt worden. De rechtszaak vindt a.s donderdag, 18 oktober, plaats en we hopen dat het recht, hier in SriLanka, zal zegevieren.

Tijdens een telefoongesprek met de advocaat.

Ik zal nu stoppen, volgende keer zullen we ook wat informatie geven over de oorlogssituatie in het noorden van ons land.

Tot slot een paar woorden om misschien zo af en toe nog eens aan te denken:

"ik denk niet aan alle ellende maar aan schoonheid die rest" (Anne Frank)

p.s. met dank aan Janneke, voor je boekje; woorden van hoop.

Hartelijke groeten, Ron & Yvonne

Na even uit de lucht te zijn geweest.........

Lieve Familie, Vrienden en Bekenden,

Na enige tijd weer eens een bericht uit Sri Lanka.
De week voor ons vertrek naar Canada hebben wij nog wel wat spannende en leuke dingen meegemaakt.
Het spannende is dat wij een onverwachte bewoner op de boven verdieping hadden.
Zonder dat wij op de hoogte waren had zich een slang gehuisvest welke wij ontdekten toen wij met een paar mensen van de verzekering op het balkon boven zaten.
Het beest kroop achter het raam voorbij wat door een van de personen werd gezien.
Gauw beneden de sleutel gehaald en de fotocamera.
Eenmaal in de kamer ontdekten wij al snel waar de slang zich ophield en ik moet zeggen het was indrukwekkend.
Een slang met een lengte van zeker 2 meter (geen visserslatijn, zie de foto’s) kroop bij onze binnenkomst over de grond en rolde zich op onder de bank om ons eens rustig te bekijken. Met behulp van onze overbuurman hebben wij de slang weten te verjagen en nadat deze van het balkon in de tuin was gevallen ging hij ervandoor.
Dus onze toekomstige gasten zullen hun appartement misschien moeten delen met de plaatselijke fauna.
In deze week is ook de nieuwe stagiaire, Roos Damen, aangekomen, die samen met Lisette het schip zal bemannen tijdens onze afwezigheid als wij naar Canada zijn.
Op de laatste werkdag tijdens die week had de studentenvereniging een uitgaansdag georganiseerd. Met zo’n 35 studenten zijn we met de bus naar een mooi natuurpark geweest, waar je vooral op moest letten niet door de veeltallig aanwezige bloedzuigers gebeten te worden. Vervolgens een lunch gehad en nog een bezoek gebracht aan het mooie strand van Unawatuna. De hele dag bewolking en regen, maar dat deed geen afbreuk aan de pret die wij hebben gehad. De hele busreis, over de gehele dag zeker zo’n 6 uur, werd er onder begeleiding van trommels die door een aantal studenten waren meegenomen,gezongen. Mooie Sri Lankaanse liedjes en af en toe door de staf ook wat Engelstalig gezang.

Dan is het zover dat de reis naar Canada gaat beginnen. Na een bezoek bij onze vrienden Mohini en Bert Gunasekera op zondag doorgereisd naar een hotel in de buurt van het vliegveld. Dinsdagochtend om 03.00 uur moesten wij uit bed om naar de luchthaven te gaan en begon om 07.00 uur de lange reis via Singapore-Hongkong naar Vancouver. Alles bij elkaar zo,n 24 uur vliegen met een tijdsverschil van 12,5 uur.
Maar ach wij zijn nog jong en kunnen dat makkelijk aan.
Daar werden wij door mijn zus en zwager opgevangen en zijn wij een aantal dagen bij hen in huis geweest. Erg gezellig en erg verwend. Eerst hebben wij zeer feestelijk het 50 jarig huwelijksfeest van mijn oudste broer en schoonzus gevierd en vervolgens ook nog 2 dagen familiereünie gehad.
Het waren zeer feestelijke dagen met bijzondere ontmoetingen van je broers en zussen in Canada. Na afloop van al deze feestelijkheden met een van mijn broers(voor intimi, mijn “tweeling”broer) met een gigantisch grote camper naar Vancouver eiland gegaan om daar naast de stad Victoria de mooiste plekjes van het eiland te bezoeken en zelfs ook nog dolfijnen en een walvis gezien. Zeer spectaculair ondanks het tegenvallende weer.
Na 4 dagen samen was het voor ons helaas tijd weer van het eiland af te gaan en werden wij alweer opgehaald door onze gastheer en vrouw Bill en Ria, die ons onderweg nog op een lekkere lunch trakteerde en s’middags met Yvonne boodschappen gingen doen en Bill en ik een prachtige 9 holes op de golfbaan hebben gelopen.
Aan alles komt een eind en na een heerlijk sushi diner met een taxi richting Vancouver vliegveld waar wij om 03.00 uur vertrokken terug naar “huis” via Hongkong- Kuala Lumpur en Singapore naar Colombo. Deze reis duurde zelfs nog langer dan de heenreis, maar nog steeds zijn wij jong en kunnen dat hebben..
Aangekomen om 18.00u weer eerst naar het hotel bij het vliegveld in de buurt om te gaan slapen en de volgende ochtend door te reizen naar Induruwa.
Wij ontvingen een SMS op het vliegveld van Colombo dat het Nederlandse echtpaar eindelijk na 8 weken op borgtocht de dag ervoor was vrijgelaten. Hierover zal Yvonne meer berichten.

Het verhaal van de registratie via onze advocaat is nog steeds niet ten einde, want bij terugkomst kregen wij bericht dat er weer handtekeningen ontbraken op de documenten, omdat hij vergeten had aan te geven dat op die plaatsen ook nog getekend moest worden, dus vanuit het hotel eerst maar naar de advocaat om dat in orde te maken. Het was een zeer onderkoelde ontmoeting en hij wilde direct zijn geld ontvangen. Besproken dat ik de volgende dag het bedrag op zijn rekening zou storten. De volgende dag toch besloten om niet alles te storten daar er anders misschien niets meer voor de registratie gedaan zou worden en dat werd ook wel door hem geaccepteerd.

’s Middags nog op bezoek op de school waar inmiddels door de beide stagiaires geweldig werk was verricht. De nieuwe Batch is namelijk op 10 september van start gegaan en dat vraagt altijd veel van je organisatietalent.
Eerste dag allemaal toespraken en presentaties over de school en indeling van de klassen etc. Allemaal prima verlopen. Lieve Lisette en Roos enorm bedankt dat jullie dit zo goed hebben gedaan, net als de rest van de staf.
Het is onvoorstelbaar dat het gelukt is om meer dan 80 studenten te interesseren voor de school en dit heeft dan ook tot gevolg dat wij de lerares engels en de administratrice een fulltime contract hebben aangeboden om al het werk goed te kunnen blijven doen.

In het bijzonder wil ik nog even vermelden dat wij erg blij zijn dat Lexima BV weer bereid is geweest te sponsoren zodat wij beurzen voor de allerarmsten van de studenten van deze Batch kunnen aanbieden. Alle medewerkers daar bedankt namens de studenten en de staf, alsook namens de Lideke Wery Stichting.

Nog wel tijdens onze afwezigheid wat moeilijke situaties meegemaakt, zoals het niet komen opdagen van de teacher trainer. Een Ghanees die toegezegd had begin september aanwezig te zijn, maar die zonder enig bericht niet is gekomen en nu niet meer reageert op E-mail of telefoon van onze kant. Roos heeft haar talenten als lerares aangeboord en geeft voorlopig even les aan deze klas. Gelukkig gisteren een leraar gevonden die het van haar kan overnemen. Roos top dat je dit hebt willen doen. Wel hebben wij dus nu geen training voor de teachers, maar dat vangen wij wel weer op door hen naar wat externe programma’s te sturen waar zij hun kennis kunnen vergroten.

Daarnaast hebben ze ook nog een Tsunami waarschuwing mee gemaakt die toch tot veel paniek onder de bewoners heeft geleid. Velen vertrokken met hun beperkte huisraad op de nek het binnenland in en ook de staf kon die dag niet naar school toekomen.
Lisette en Roos voelden zich voldoende veilig op de eerste etage van het schoolgebouw.
Gelukkig was het loos alarm en keerde de rust weer snel terug.

Na enige dagen het werk weer opgepakt te hebben en weer gewend te zijn aan de Sri Lankaanse omstandigheden, gaan wij ons alweer voorberieden op de komende registratie en de daarbij behorende personele veranderingen die doorgevoerd moeten worden.
Nog steeds vervelen wij ons niet en zal het de kunst zijn om ook momenten van rust te vinden.

Yvonne zal nu verder gaan met haar belevenissen die zeker niet minder boeiend en enerverend zijn als die van mij met de school.

Ron heeft al het een en ander geschreven over m’n betrokkenheid bij het Ned. echtpaar.
Vlak voor ons vertrek ben ik nog 3x naar Colombo afgereisd om hen te bezoeken en van eten te voorzien, en daarnaast hen zoveel mogelijk proberen bij te staan in die moeilijke omstandigheden. Die week vond ook nog hun rechtszaak plaats wat zeer chaotisch en teleurstellend verliep. Allereerst moet ik, aangekomen in het gerechtsgebouw, altijd eerst hun advocaat zien te vinden en moet ik vaak diverse rechtszalen aflopen om te zien waar hij is. Het is een verschrikkelijk onbehouwen figuur die alleen maar op geld uit is geweest en werkelijk niets voor hen heeft gedaan. Maar aangezien de Ned. vrouw hem vertrouwde, en in eerste instantie geen andere advocaat wilde, moesten we wel met hem blijven dealen. Tijdens dat zoeken naar hem wilde 1 van de SriLankaanse mensen, die borg wilden staan, weglopen omdat hij het niet meer zag zitten op dat moment en moest ik hem weer achterna, tot buiten de poort, om hem weer te bewegen naar binnen te gaan.En ondertussen werden gevangenen binnen gebracht en probeer ik ook om hen allebei nog even te spreken en hen moed te geven. Eigenlijk mag je niet met hen praten, als ze in een cel moeten wachten, maar met vriendelijk lachen naar de bewakers lukt het vaak wel om hen even te zien. Toen de rechtszaak begon, werd de borgstelling weer afgewezen door de rechter en wilde ze inhoudelijk op de zaak ingaan maar toen was “onze” advocaat er alweer vandoor, en moest ik het op een holletje zetten om hem nog te pakken te krijgen (die man heeft zo’n 20 rechtszaken per week) maar hij blafte me af dat hij nu niets kon doen en weer naar een andere zaak toe moest. Dus ging ik weer gauw terug om te zien hoe het in de rechtszaal verliep (bij binnenkomst in de zaal moet je altijd even knikken richting de rechter) en toen bleek dat de rechter de zaak weer verdaagd had tot 20 september; “wegens afwezigheid van de advocaat” zoals ze toelichtte.En dan worden de gevangenen weer teruggebracht naar de cel en lopen wij daar op dat terrein rond, gedesillusioneerd en ook zwaar gefrustreerd over de gang van zaken en ondertussen maar weer even proberen om bij het echtpaar in de buurt te komen om ze het gebeurde uit te leggen. En later zei ik ze weer weggevoerd worden naar de gevangenisbus en dat zijn, zeker op dat moment, hele verdrietige momenten.

Ik zou ze ’s middags weer bezoeken in de gevangenis maar de dag ervoor had ik een doorgestuurd bericht van een Nederlander via de ambassade gekregen met een naam van iemand die een broer was van de gouverneur van deze provincie en heb hem de zaak in een gesprek uitgelegd. Hij is, als we hem kunnen geloven, daarna gelijk aan ’t bellen gegaan met diverse instanties, ook die van het High Court, en belde me ’s avonds terug dat er vaart achter gezet zou worden om de zaak voor het High Court te krijgen, waar ze met behulp van een nieuwe advocaat zeker veel meer kans maakten om op borg vrij te komen. En waarschijnlijk zou het die dag (vrijdag) erop al kunnen. Maar al met al heeft dat toch nog een kleine week geduurd. En gelukkig voor hen kwamen een oom en tante dat weekend over en zij hebben zich ook enorm ingezet, ook om bijv. medische hulp te krijgen.Maar uiteindelijk zijn ze op borg vrij gelaten op de middag van onze thuiskomst en hebben we elkaar de volgende dag ontmoet en dat was natuurlijk onvergetelijk.

Ik vertel jullie nu maar een klein stukje van wat er gebeurd is maar jullie zullen wel begrijpen dat het een heel intensieve periode is geweest, niet in het minst natuurlijk voor het echtpaar zelf!
Het actualiteitenprogramma Een Vandaag is 2x in Sri Lanka geweest, we hebben een heel goed contact met hen gekregen, en die zullen waarschijnlijk a.s. donderdag, 27-9 aandacht aan deze zaak geven met een interview van het echtpaar.

Helaas heb ik m’n eigen werkzaamheden hierdoor op een lager pitje moeten zetten, en werden sommige gezinnen al ongerust waarom ze niets hoorden, inmiddels ben ik weer druk bezig met de hulp te verlenen en komen er ook alweer nieuwe gezinnen zich melden met hulpvragen op diverse gebieden.
We zullen heel zorgvuldig moeten zijn en alles ook goed moeten checken, zoals ik de vorige keer al schreef, want het potje van m’n stichting raakt op dit moment sneller leeg dan wenselijk is, gezien de nood waarmee we geconfronteerd worden en wetende dat we natuurlijk nooit die nood kunnen ledigen, proberen we zoveel mogelijk om in ieder geval de basis –levensbehoeften te verbeteren.
Van de week was het weer een zeer feestelijk moment om met 5 kinderen uit 1 gezin schoolschoenen te kopen, het is al een feest voor ze om in een auto te zitten, laat staan om de schoenen te kopen en dan ook nog om een ijsje na afloop te eten bij hen thuis.

En jl zondag zijn we nog bij een echtpaar geweest met 3 dochters, in de leeftijd van 9, 13 en 17 jaar. De ouders zetten zich heel erg in om hen met behulp van extra lessen, extra educatie te geven, maar konden dat nu niet meer betalen. (hoewel het onderwijs gratis is, is het hier in deze omgeving van een laag niveau). En nu zal het middelste meisje op zaterdag naar onze school komen voor Engels, betalen we de extra lessen voor de jongste dochter en zoeken we financiele hulp om voor 1 jaar de oudste dochter te kunnen helpen voorbereiden op haar examen waardoor ze naar de universiteit kan.
De kosten voor de extra lessen zijn ong. 600 rps (nog geen 5 €) maar ook zou ik ze graag nieuwe schoolschoenen geven, de schoenen die ik zag staan waren erg stuk en van 1 paar waren de neuzen afgehaald om ze nog te kunnen dragen.

Ook kwam een moeder van de week aan onze deur met de vraag of we hun huis willen helpen af te bouwen, ze moeten nog 800 stenen kopen maar hebben daar geen geld meer voor. Nu, dat ga ik eerst weer onderzoeken, want ook hier lijkt het soms voor mensen niets makkelijker dan hun hand op te houden en geld te vragen.

We hebben ook weer gemerkt dat de bureaucratie in dit land tot kunst is verheven.
Om een bankrekening te openen hebben we uren op de bank doorgebracht en dat terwijl we al door een bevriende relatie, die daar 1 van de directeuren is, al overal doorheen geloodst werden. (nu snappen we ook waarom hij ons een lunch aanbood, hij was waarschijnlijk bang dat we anders allang weer vertrokken waren).

En na het zeer geciviliseerde weggedrag van automobilisten in Canada was het weer een hele schok om ons, met heel veel moed, weer op de SriLankaanse wegen te begeven. En volgens ons rijden alleen dronkaards hier rechtuit, iedereen verandert constant van baan, ook om de gaten in de wegen te vermijden, maar ook natuurlijk om langzamer rijdend verkeer (lees ook: ossen en handkarren) in te halen, en omdat het in de afgelopen 4 weken veel geregend heeft, is de infrastructuur in het binnenland soms onbruikbaar en ben ik soms bang om vast te komen zitten, zowel met de auto als met de fiets.
Maar voor de bewoners die vaak kilometers afleggen is het natuurlijk altijd vele malen erger.
Maar gelukkig schijnt de zon weer volop en kunnen de diepe plassen opdrogen.

Inmiddels heeft Ron ook ervaren dat de hebzucht hier hoogtij viert. Hij had nl wat gereedschap op school laten liggen, ook omdat vele monteurs die we af en toe nodig hebben voor de diverse reparaties, vaak geen gereedschap bij zich hebben. Ze komen altijd eerst kijken wat er aan de hand is en als je geluk hebt, komen ze 2 of 3 weken later terug, na hen vele keren gebeld te hebben! Dus om al die toestanden te vermijden had Ron gereedschap op school achtergelaten , maar helaas is z’n accu-boormachine gestolen.
Heel vervelend, natuurlijk al vanwege het gemis, maar ook door het teleurstellend gevoel dat je hieraan overhoudt. Iedereen weet dat we dit als vrijwilligers doen en dan nog word je bestolen. Dit hoort er ook allemaal bij.

Ik ga nu stoppen, het is vandaag een vrije dag (Poya = volle maan) maar we gaan zo nog naar een jongen toe in 3 dorpen verder om hem een Engels-Singalees woordenboek te brengen, is hier erg kostbaar, kost ong. € 10) maar het is een heel slimme jongen en bereidt zich voor om toelatingsexamen voor medicijnenstudie te doen.

Dus heel graag weer tot een volgende keer,
met nog een korte zin:

Service to humanity is the best work of life……..

M.Ghandi

Hart. groet,
Yvonne & Ron

Berichtgeving uit Sri Lanka

Lieve Familie, Vrienden en Bekenden,

Een kort overzicht van de afgelopen week.
Vooral de examens van de studenten en de planning voor de volgende lichting hebben de meeste tijd gevraagd in de afgelopen week.
Het vullen van de volgende batch is altijd een hele toer. Het vraagt veel inspanning en creativiteit. Eerst gaan we met een tuktuk met luidsprekers langs alle dorpen in de omgeving om aan te kondigen dat er weer een nieuwe batch gaat starten. Nu denk je misschien, is dat zo’n toer dan? Je moet weten dat je voor elk dorp een politieverklaring moet hebben en daar gaat veel tijd in zitten. Gelukkig hebben wij met een aantal politie agenten heel goed contact doordat zij hier zelf student zijn of zijn geweest.
Ook worden er in de wijde omgeving posters opgehangen met daarop alle informatie over wat er op school is te doen.
Dan moeten we naar alle scholen voor basis en voortgezet onderwijs om folders uit te delen aan de eindexamen kandidaten.
Als al deze activiteiten nog niet tot voldoende inschrijvingen hebben geleid, worden nog andere middelen in de strijd geworpen zoals een spandoek over de weg, en een bijlage bij de zondagskrant.
Tot nu toe hebben zich al weer 60 studenten aangemeld en wij verwachten er in de komende 2 weken nog 20 bij te krijgen.
Het was best wel weer spannend om te zien hoe de inschrijving zou gaan verlopen nu er na de laatse batch van gratis onderwijs weer gewoon betaald zal moeten worden en er mogelijk studiebeurs gegeven wordt op basis van of de student uit een arm gezin komt of niet.
Stel je voor dat de maatstaf is dat je minder dan 20 Euro per maand per hoofd van het gezin moet hebben om voor een studiebeurs in aanmerking te komen.

Niet te vergeten heeft onze advocaat het weer gepresteerd om van de registratie een debacle te maken.

Maandag was het na 5 maanden(belachelijk) dan zover dat alle partijen konden komen tekenen. Dus iedereen benaderd en met veel pijn en moeite gelukt om ze bijelkaar te krijgen. Komen wij in Colombo bij de advocaat aan en zegt hij dat zijn printer kapot is en de originele documenten niet beschikbaar heeft. Dus heeft hij het door een van zijn assistenten op een antieke typemachine laten uitwerken. Blijken de documenten vol fouten te staan en verre van compleet te zijn. Toen ik, nog onbekend met de grootste tegenvaller, met een glimlach mijn handtekeningen zette, kwam daarna de mededeling dat de anderen niet konden tekenen ivm ontbreken documenten.

Ik was razend en ben opgestaan, gezegd dat dit onacceptabel was en mijn excuses aangeboden aan de ondertekenaars. Zonder plichtpleging vertrokken en de volgende dag een stevige maail laten sturen waarin wij hem volledig verantwoordelijk houden voor de verdere procedure en dat de deadline 12 september is.

Uiteraard geen reaktie ontvangen. Dus nu verder vinger aan de pols houden of hij wel verder gaat met de afhandeling.
Een enorme teleurstelling, want wij dfachten`zet de champagne maar koud` Helaas het werd een glas water om af te koelen.

Verder ben ik begonnen met het opleidingsprogramma van Ranjana onze Headmaster. Daarvoor hebben wij gesprekken gehad met 2 Headmasters die ik ken van scholen uit de omgeving. Heel veel vragen gesteld over de functie en de problematiek die zij tegenkomen.
Veel geleerd en goed om te weten voordat je aan zo’n job begint.
Als dit verder voorspoedig gaat verlopen zal het voor mij betekenen dat er wat meer tijd gaat komen om andere dingen te doen, waaronder zelfs misschien niets doen ook een megelijkheid is.
Ook nog bezig met afspraken te krijgen met belangrijke business personen ivm het bieden van job orientatie en zelfs mogelijke jobs voor onze studenten.
Daarvoor op bezoek geweest bij een visfabriek die een logistiek medewerker zoekt en graag iemand van onze school daarvoor zou willen hebben.

Andere zaken zoals het uitnodigen van belangrijke zakenmensen om presentaties op school te houden over het bedrijf en de banen die zij hebben en aan welke eisen men dan moet voldoen.
Ceylinco verzekeringsmaatschappij zal de eerste zijn die dit tijdens de vol;gende batch zal gaan doen.
Het gaat vooral om regionale banen want de meeste studenten willen liever niet naar Colombo. Zij moeten dan lang reizen of als ze daar moeten gaan wonen verliezen zij het contact met vrienden en familie.

Zaterdag samen met Lisette, de nederlandse stagiair een sollicitatietraining gegeven aan geinteresserde studenten. Heel basaal zoals lichaamstaal, handdruk, etc en ook het maken van je CV. Het was een leuke ervaring weer eens zelf voor de klas te staan.

Met mijn gezondheid gaat het niet naar tevredenheid, Hoewel ik weer andere medicatie in het ziekenhuis heb gekregen en de diagnose colitis ulcerosa is, wil verbetering nog niet erg doorzetten. Soms gaat het goed, de andere dag of nacht weer helemaal mis.
Het blijft dus nog even tobben.
Mogelijk dat ik in Canada besluit het onderzoek nog maar eens over te laten doen en hopelijk een andere, betere behandeling te kunnen krijgen.

Tot zover mijn verhaal.
Het klinkt erg onwaarschijnlijk maar het is toch echt waar dat Yvonne nog steeds geen tijd heeft gevonden om haar verhaal te kunnen doen over het Nederlandse echtpaar dat nu al 1 maand in de gevangenis zit ivm vermeende kinderhandel.
Het kost haar enorm veel tijd met bezoeken en telefonisch overleg met ambassade en advocaten en andere betrokkenen.
Hopelijk dat het haar een deze dagen wel zal gaan lukken.
Bereid je dan maar voor, want het zal niet op 2 A4 tjes gaan passen vrees ik.

Na een lange tijd uit de lucht te zijn geweest, maar wel in de running, zal ik proberen te schetsen wat we allemaal weer beleefd hebben, de laatste weken.
Ik kan jullie alvast wel vertellen dat ook voor ons de tijd hier voorbij vliegt en dat er nog weinig van terecht is gekomen om wat meer te reizen in SL of om onze boeken (nog vele ongelezen) ter hand te nemen.

Maar goed, we beginnen met het bezoek van 3 leden van de Dutch Board van de school, daar heeft Ron al over geschreven maar ik wil toch ook nog even schrijven dat het een heel plezierig èn ondersteunend bezoek is geweest, en waar het goed was dat ze nu ook zelf de (toch nog te korte) tijd konden nemen om alles te kunnen zien.
We hebben ook nog een aantal stukken grond bekeken ivm de bouw van de nieuwe school, maar daar zaten ook weer wat haken en ogen aan, bijv. de ligging; die is natuurlijk heel belangrijk maar zeker niet te vergeten de prijs. We hopen dat er op korte termijn een beslissing genomen kan worden.

En voor een aantal (4) Sri Lankaanse gezinnen was woensdag 8 aug. een hoogtepunt, want op die dag werd hen de sleutel van hun nieuwe huis overhandigd. Maar daaraan voorafgaande vond er eerst nog een ceremonie plaats bij de tempel (ja, die van cm) waarbij Guido v.Woerkom, van de ANWB, 28 bedden en matrassen overhandigde aan de mensen die in de huizen van Orange Angel op het tempelcomplex wonen.
Vervolgens gingen we in een grote optocht naar de gezinnen aan wie de sleutel werd overhandigd en dat waren voor mij wel heel bijzondere momenten, want ik heb die families de laatste 5 maanden leren kennen, veel lief en leed met ze gedeeld en daardoor ook een speciale band met ze gekregen.
En ondanks het feit dat ze Guido natuurlijk helemaal niet kenden, werd het gezelschap overal zeer gastvrij onthaald maar door de vele ervaringen die we met elkaar hadden gekregen werd ik overal zo geknuffeld en was het ontroerend om te zien hoe blij deze mensen waren.
En zijn ze, dankzij Jos Nijenhuis, letterlijk en figuurlijk, onder de pannen.
Hun oude behuizing hadden ze nog laten staan en een groter contrast was dan ook niet denkbaar.
Het was voor Ron en mij een hele belevenis om het zo van dichtbij mee te maken.

Dan heb ik laatst nog een heel bijzondere ceremonie meegemaakt waarvoor we uitgenodigd waren en dat betrof de moeder van onze vaste tuktuk-chauffeur Maitry. Zij was op 92-jarige leeftijd overleden en of wij ook kwamen op de cermonie, voorafgaande aan de crematie. Ron was niet lekker op dat moment dus ben ik er alleen naar toe gegaan. Alles vindt natuurlijk in de buitenlucht plaats en je moet je dan voorstellen dat in de schaduw van palmen en een snel opgebouwd afdakje aan 1 kant een stuk of 8 monniken zitten en aan de andere kant de belangstellenden zitten en staan en daar tussen in staat de baar opgesteld.
De aanwezigen, zowel familie als belangstellenden lopen heen en weer, er wordt ondertussen limonade uitgedeeld, en zijn de monniken aan het bidden en wordt de vele goede eigenschappen van de overledene genoemd.
Tijdens zo’n plechtigheid gebeurt er van alles, de krant wordt gelezen èn besproken en de mannen lopen regelmatig naar een dichtbij gelegen toddy-bar ( een goedkoop alcoholisch drankje, gemaakt van kokosnoot). Al met al een grote bedrijvigheid. Ik vroeg aan de 2 dochters van Maitry of ze hun oma zouden missen (er was nergens een uiting van verdriet te bemerken) en ze vroegen hoe een crematie bij ons plaatsvindt.
Op een gegeven ogenblik lopen er een aantal monniken weg, ten teken dat de plechtigheid bijna afgelopen is, dan duurt het toch nog ong. een ½ uur.
En als alle monniken zijn vertrokken drommen alle mensen samen rondom de baar, ik mocht bij het hoofdeind staan, een soort van ereplaats, en werd de baar geopend. En toen waren er dramatische uitingen van verdriet, maar alleen geuit door de vrouwen.
Hierna wordt de kist weer gesloten en weggedragen naar een auto; een stationcar, waar de kist net inpaste. We liepen er een stuk achteraan, ik had aan iedere kant een verdrietige dochter van Maitry, z’n vrouw en tante onder m’n armen, ik kwam letterlijk armen te kort om te troosten.
Daarna gingen we met 6 volwassenen en de 2 dochters in een auto, een gewone personenauto, maar met passen en meten kan dat, op weg naar het crematorium. Daar werd de kist een gebouwtje binnengeschoven en liepen we 3 keer om het gebouw heen.
We moesten toen een poosje wachten en toen kwam Maitry naar me toe dat ik mee moest komen naar de achterkant. Daar werd een deur geopend en achter een gordijntje werd een ijzeren luik geopend, iedereen kwam erbij staan en toen zagen we het lichaam van de overledene tussen de vlammen. Ik zal verder niet op de details ingaan, maar ik vond het een schokkend gezicht en had er geen behoefte aan om er lang te staan. Maar wat er toen gebeurde vond ik eigenlijk nog veel erger, opeens hoorden we dat de vlammen lager brandden en uiteindelijk doofden; gas tekort! Ik kon het niet geloven maar het was echt waar, men was hier schijnbaar aan gewend want iedereen liep rustig pratend weg naar de auto’s en gingen we weer naar huis. Inmiddels hebben we gemerkt dat de dood hier veel meer een plaats bij het leven heeft dan in NL. Er wordt door kinderen gespeeld (vooral cricket) op begraafplaatsen, en er zijn ook weinig beperkingen waar overleden begraven mogen worden.
Het kan gebeuren dat je bij een restaurantje aan het strand zit te eten en als je er weer terugkomt, staat er een grafsteen naast.

We hebben zelf ook nog bedden gegeven aan enkele gezinnen en het is een feest om hun blijheid en dankbaarheid te zien.
Verder heb ik regelmatig het gezin met de 7 kinderen bezocht, ook om kleding en spulletjes voor de baby te geven, en altijd is er een warm onthaal en krijg ik fruit mee naar huis. Binnenkort ga ik met de oudste 3 kinderen schoolschoenen kopen, waardoor ze zich ook niet meer achtergesteld hoeven te voelen en daarnaast is het ook gewoon hard nodig want ze knippen de neuzen van de schoenen open om ze nog een paar maanden langer aan te kunnen!!

En inmiddsls kunnen we, ook dankzij de giften, een zeer intelligent meisje maar ook zeer arm, financieel met haar studie helpen, ze heeft wel een studiebeurs gekregen maar die universiteit ligt op 200 km van hier, dus huurt ze een kamer en moet verder overal zelf voor zorgen; de huur van de kamer, schoolspullen, eten en 2x per maand reist ze zo goedkoop mogelijk (en dat betekent dan 6 uur reizen) met de bus naar haar ouders. Oma (74), die bij hen inwoont, verbouwt en verkoopt zelf kruiden en loopt hiervoor 5 km heen en weer naar Kosgoda om deur aan deur de kruiden te verkopen. Vader is timmerman maar geen geregeld werk, en hij wilde niet dat z’n dochter ging studeren vanwege de opofferingen, en moeder rolt locale sigaren; een zeer ongezond werk want inmiddels heeft ze medicijnen tegen astma. Met de financiele ondersteuning ziet niet alleen het leven van dit meisje er heel anders uit door het goede perspectief maar heeft ook haar familie er baat bij. Moeder stopt nu met de sigaren rollen en oma gaat nu nog 3x per week op pad.
Ik heb geprobeerd om me voor de geest te halen hoe enkele bekenden die ik ken, van ong. die leeftijd, 7 dagen per week dit zouden moeten doen en ik vind het ongeloofelijk wat dit gezin tot nu toe heeft op moeten brengen.

En dan ben ik ook de laatste weken betrokken geraakt bij het NL echtpaar wat hier in de gevangenis is terechtgekomen. Door een aantal toevalligheden ben ik in kontakt met hun gekomen en dat is uitgegroeid tot min of meer een sleutelpositie. Het is heel tragisch om te zien hoe dit echtpaar, met zeer zeker goede bedoelingen maar te goedgelovig, het slachtoffer is geworden van een bende. En helaas is de corruptie ook doorgedrongen tot de advocatuur en zelfs ook tot in de rechterlijke macht. We hebben nu sinds vorige week een nieuwe advocaat die, eindelijk, een doortastende indruk maakt. Het blijkt nl dat dit echtpaar zonder aanklacht nu al 1 maand gevangen zit, ze worden alleen verdacht van betrokkenheid van kindersmokkel en vlg de wet mag je dan hoogstens 1 nacht gevangen zitten. Ik ga nu gemiddeld 3-4 keer per week naar het gerechtsgebouw en de gevangenis en helaas ken ik nu op beide plaatsen de weg. Ook maak ik nu dankbaar gebruik van mijn blanke huid en van een kontakt wat ik heb met een non, Zr.Immaculata want ik heb toegang tot de directeur van de gevangenis en kan af en toe wat privileges voor hen regelen. Maar het is allemaal heel dramatisch om te zien en de radeloosheid neemt ook toe. Ik heb samen met een Duitse kennis ,Christine, al 4 keer borg gestaan voor hen maar elke keer worden er weer nieuwe eisen door de rechter gesteld waar we dan weer niet aan voldoen. En de 1ste advocaat loopt er de kantjes van af en wil alleen geld zien, een zeer onbehouwen en grof persoon. Ik moet hem altijd zoeken bij aankomst in het gerechtsgebouw, want hij is elke dag met ong. 20 rechtszaken bezig.
En Christine en ik bezoeken hen dus regelmatig in de gevangenis om hen allereerst te ondersteunen maar ook om veel eten en drinken te brengen. Helaas is het voor mij een lange reistijd, elke keer duurt het gemiddeld 5 uur en soms staan we maar 5 minuten voor de rechter. Al met al is deze situatie heel tragisch en moeten we oppassen dat we niet de moed verliezen, hopelijk gaan de zaken vanaf 3 sept. beter lopen, want op 30 aug. komt hun zaak weer voor en daarna neemt de andere advocaat het over. En ondertussen is gelukkig wel een goede vriend van hen een paar dagen geweest, ook in de hoop en verwachting dat ze al op vrije voeten zouden zijn maar hij moest onverrichterzake weer naar huis. We hebben ook druk kontakt met de ambassade maar die schijnen toch ook maar heel weinig te kunnen doen.
Ondertussen ben ik in de knel gekomen met m’n eigen werkzaamheden, dat moet allemaal nu even tussendoor en dat alles maakt het tot een hectische tijd maar we hopen steeds maar dat het alle moeite waard is en dat ze gauw vrijkomen.
Tot zover de perikelen van ons uit Sri Lanka, nog een laatste zin èn onze hartelijke groeten aan allen die onze nieuwsbrieven lezen.
Yvonne:

Be the change you want to see in the world

M.Ghandi