Alweer veel tijd voorbij geschoten. Het gaat allemaal zo snel.
Inmiddels zijn de examens voor de studenten al weer achter de rug en de verwachtingen van succes zijn hoog. Het duurt gemiddeld 6 weken voordat de resultaten bekend gemaakt worden, dus nog even geduld.
Na de examens vindt, traditiegetrouw, de Batchtrip plaats. Het was voor Yvonne de eerste maal dat zij in de gelegenheid was om mee te gaan. Het is altijd een hele belevenis van uren in de bus met alle locale liedjes met begeleiding van de trom en een bezoek aan een waterval waar gezwommen word trom vervolgens weer terug uren in de bus. De studenten vinden het fantastisch en de staf ondergaat het lijdzaam.
Het is voor het eerst dat we een min of meer officiële vakantieperiode hadden ingelast daar de volgende Batch niet eerder dan 1 september kan starten. Heerlijk vrij geweest wat klusjes gedaan waar we niet aan toe gekomen waren en wat tripjes in de omgeving.
Dan volop aan de gang voor het vullen van de volgende Batch. Allerlei campagnes worden gevoerd van bijlage in de krant, bezoek scholen in de omgeving, spandoek over de weg, tot folders uitdelen, om er voor te zorgen dat we weer flink wat studenten te overtuigen van de kwaliteit van de school en het nut van educatie.
Dan volgen de testen om te kunnen bepalen welk niveau de student kan instromen, gevolgd door een interview om te kunnen vaststellen of de student wel serieus aan de 3 ½ maand opleiding wil en kan beginnen.
Het resultaat is er. Meer dan 150 studenten hebben zich ingeschreven en voor het eerst, sinds wij hier, zijn hebben we te maken met een serieuze wachtlijst.
De volgende klassen staan gepland.
Engels
- 2 Lower Foundation classes
- 1 Upper Foundation class
- 2 Access classes
- 1 Achiever classes
- 1 Communicator class
IT:
- 3 Application Assistant classes
- 1 Desktop Publisher class
-
We hebben van Steve Ballmer,CEO Microsoft, antwoord op een brief van ons gekregen. We krijgen 250 examens gratis wat een waarde vertegenwoordigd van US$ 8750,00 We zijn hier enorm blij mee en hopen op nog verdere steun ivm het gebruik van geregistreerde software.
Ook ontvingen we goedkeuring van het Hans Blankert Fonds om voor ongeveer 4000 Euro te besteden aan boeken, projector, laptop etc.en update van de computers zodat we volgend jaar Graphic Design cursus kunnen aanbieden. Ook dit is geweldig nieuws en het zal ons helpen om de hoge kwaliteit en beroepsgerichte cursussen te geven.
Een aantal van onze leraren zijn weer op cursus geweest om er voor te zorgen dat we met een gekwalificeerde staf de studenten het beste niveau kunnen bieden. Een van onze IT teachers gaat onder auspiciën van PUM op bezoek in Nederland. Zij zal door Anneke Bal, die bij ons op bezoek is geweest, naar het Media College gaan waar zij gedurende 2 weken lessen kan bijwonen en contact met leraren heeft over lesmethodieken etc.
Het is natuurlijk ook heel fijn dat het gelukt is om op zo’n korte termijn een nieuwe Headmaster (Prabath) te vinden. Hij heeft een jarenlange ervaring als Headmaster bij een Oostenrijkse organisatie hier in Sri Lanka en zal veel kunnen bijdragen aan de verdere professionalisering van de school.
Na lange tijd weer eens naar Colombo afgereisd om de bestuursleden te ontmoeten die allerlei documenten moesten ondertekenen en om hen op de hoogte te brengen van de laatste ontwikkelingen op school. Daarnaast een boodschappenlijst van materialen voor school afwerken. Het is niet voor te stellen dat je daar 2 dagen mee bezig bent.
Eindelijk hebben we na 8 maanden een duidelijk beeld van wat we aan elektriciteit gebruiken. Lange periode kregen we geen rekening en dan weer opeens onverklaarbaar hoge rekeningen. Geen touw aan vast te knopen. Dus maar weer een halve dag naar Ambolangoda om met de hoogste baas van de Electricity Board te praten om alles geregeld te krijgen. Overigens maken ze er overal een bende van want ook van de elektriciteit rekening bij ons thuis klopt helemaal niets meer.
Ook zijn we nog op bezoek geweest bij de nieuwe ambassadeur Leonie Cuelenaere. Erg spontaan mens die erg geïnteresseerd is in wat wij doen en toegezegd heeft dat ze op de school op bezoek zal komen. Meteen nieuw paspoort aangevraagd en als dat binnen is weer naar de emigratie dienst om de verlenging vanuit het oude paspoort in het nieuwe paspoort te krijgen. Zal waarschijnlijk wel weer een hele toestand worden, maar we hopen dat we met de relaties die we daar inmiddels hebben opgebouwd snel verder te komen.
Wat de veiligheid leek het redelijk goed te gaan.. Naast de afgrijselijke oorlog die gevoerd wordt in het noorden is er in de afgelopen maand een bom ontploft in Colombo met 45 gewonden. Net deze week weer een bomaanslag in het noordelijke gedeelte van Sri Lanka waarbij 27 personen zijn omgekomen en 90 gewond.
Het blijft heel onvoorspelbaar en je moet altijd op je hoede blijven.
Op een zondag hebben we 5 weesmeisjes op school op bezoek gehad om met onze leraressen een gesprek te hebben over je toekomst beeld wat je moet hebben om bepaalde zaken te kunnen bereiken in het leven. Deze 17-jarige meisjes hebben ondanks een gezonde intelligentie een slecht zelf beeld. Ze zijn tenslotte opgegroeid in een weeshuis, dusdenken zij dat zij nooit iets kunnen bereiken in het leven.
Na deze gesprekken en een heerlijke lunch, hebben we hen een gezellige dag bezorgd door op bezoek te gaan bij een schilpadden opvang centrum en naar het strand te gaan waar ze heerlijk in de zee konden en spelen op het strand. Ook hier geldt weer dat de blije gezichten weer zoveel goeds doet bij ons. Zij hebben ons uitgenodigd op bezoek te komen in hun weeshuis in Colombo.
De foto's spreken weer voor zich.
Tijdens de maand september hadden we een tekort aan computers op kantoor, want we werkten met 2 headmasters en 2 project coördinatoren.. Dus het was vaak dringen voor een computer. Dan bleef ik af en toe thuis werken om later naar school te gaan voor besprekingen etc.
Maar zoals jullie waarschijnlijk al wel weten, na al onze verslagen, is er niets veranderlijker dan situaties in Sri Lanka.
De nieuwe headmaster die in september halve dagen bij ons en halve dagen bij zijn vorige werkgever werkt kwam na 3 weken met de mededeling dat hij weer terug gaat naar zijn oude werkgever.
Nu daar hadden wij natuurlijk nooit aan gedacht, ook al omdat we uitdrukkelijk hadden besproken dat hij 100% zeker van zijn keuze moest zijn om de baan bij ons te accepteren.
Wat blijkt nu. De leerlingen, de ouders van de leerlingen en de stafleden van zijn vorige school waren het niet eens met zijn beslissing om hun instituut te verlaten en hadden een grote demonstratie gepland met 1500 (!) deelnemers bij onze school en indien noodzakelijk ook bij ons huis te houden.
Gelukkig waren wij al getipt door onze vriend Saman dat dit stond te gebeuren en op een gegeven moment waren er ’s middags al 400 man verzameld om naar ons toe te komen om te demonstreren.
We hebben de nieuwe headmaster maar laten gaan en hem medegedeeld dat wij zeer teleurgesteld waren dat hij zich op deze manier liet beïnvloeden en niet voor zijn eigen beslissing durfde pal te staan.
Maar ja, jullie weten het al “What to do?” Je kunt iemand niet dwingen voor je te werken.
Wij bleven met een flink katergevoel achter. Toch met elkaar direct een plan van aanpak gemaakt en besloten vorige sollicitanten op de advertentie voor headmaster weer te bekijken en te selecteren. Na 15 CV’s te hebben gescreend kwamen er 5 potentiële kandidaten uit. Die hebben we gebeld en daarvan hadden er 2 inmiddels al een baan. Met de resterende 3 interview gedaan en daarvan bleef er 1 over die ook op papier al onze voorkeur had.
Na een tweede gesprek haar de baan aangeboden waarover zij nu aan het nadenken is. Wij hebben de indruk dat ze wel zin heeft om bij ons te komen werken want dezelfde dag ging ze nog op zoek naar woonruimte in de omgeving. Zij, Mabel Kate Lowe, zeg maar Kate, is een 51-jarige zeer pittige dame (Portugese vader en dat is te merken) heeft een schat aan ervaring als teacher en headmaster in andere internationale instituten. Zij is gewend om met “foreigners” te werken en heeft behoorlijk wat management ervaring. Precies wat wij nodig hebben als we denken hoe we het instituut in de toekomst gerund willen zien worden.
Het is echt ongelooflijk dat wij na iets meer dan 1 week na het vertrek van de headmaster alweer zo ver zijn gekomen met een kandidaat waarover wij allen het gevoel hebben dat zij meer te bieden heeft dan Nilmini en Prabath, de vorige headmasters.
Als zij accepteert komen er weer voldoende perspectieven voor mij om wat minder intensief met het instituut bezig te zijn en toe te komen aan wat meer hulp bij de projecten van Yvonne en vrije tijd. :)
We zijn ook weer gestart met gratis Engelse les en computerles voor de jeugd (13-16 jaar) op de zaterdag ochtend. De klassen stroomden in 2 weken helemaal vol met 35 kinderen waardoor er nu 2 maal 2 uur Engels en computerles wordt gegeven door 2 van onze beste leerlingen. Voor de computer les is naast de wachtlijst voor de andere studenten nu dus ook een wachtlijst voor de zaterdagochtend. Allemaal luxe problemen.
Ook hebben we nog lerares Engels part time aangetrokken die 2 dagen per week het hoogste niveau Engels, Communicator, gaat geven. Dit is ook om de project coördinatoren, die nu deze lessen geven, te ontzien zodat zij meer tijd beschikbaar houden voor al hun andere taken.
Al met al loopt alles dus lekker en hopen we dat er wat meer tijd komt om naast de school nog andere dingen (ook ontspanning) te kunnen doen.
Yvonne gaat nu verder met alle andere belevenissen.
En dat is weer bijna teveel om “even” op te noemen maar ik hoop vooral dat jullie kunnen “proeven” hoe blij Ron en ik zijn met alle hulp die we kunnen bieden maar vooral ook hoe dankbaar we zijn met alle giften van velen van jullie die we ontvangen, soms op de meest originele wijzen; m’n sportvriendinnen die hun verjaardagen opdragen aan m’n stichting, evenals een dochter, van vrienden van ons, en haar man die allebei 30 jaar werden. Met alle hulp, groot en klein, kunnen we hier daadwerkelijk wat doen en bezorgt het veel mensen weer een stukje levensvreugde en kracht!
We hebben, zeker de laatste weken, een intensieve periode achter de rug.
Ik had jullie in m’n laatste verslag geschreven over Madushani, een meisje van 12 dat nauwelijks kan lezen en schrijven. We hadden een lerares bij haar in de buurt gevonden waar ze elke dag bijles kreeg zodat ze weer zsm naar haar school terug kan keren.
Het blijft hier heel belangrijk om de lopende projecten te blijven volgen (cq controleren) en toen bleek dat zij een paar klappen op haar hoofd van die betreffende lerares had gehad omdat ze haar huiswerk niet maakte. Madushani was hierdoor bang geworden en volgde geen bijlessen meer. Ik kon het haast niet geloven; de lerares leek mij een competente jonge vrouw toe, maar het was waar. Doordat zij goed op de hoogte was van de omstandigheden van dit onontwikkelde gezin (grote armoede, drugsgebruik van de oudste zoon) was ze bevooroordeeld t.o.v. Madushani en raakte gefrustreerd omdat er geen huiswerk werd gemaakt en had haar een paar klappen gegeven. Ontoelaatbaar natuurlijk dus zijn we met deze lerares gestopt. Veel gepraat met Madushani waarin ze aangaf toch wel heel graag te willen leren. We hebben nu een andere lerares gevonden (tevens ook studente op onze school) die een graad in de psychologie heeft behaald en (hopelijk) de goede aanpak met dit meisje weet. Madushani moet hiervoor wel met de bus reizen (ze krijgt hiervoor vergoeding vanuit m’n stichting) en gaan we weer met goede hoop verder, ik hoop zo dat het gaat lukken en dat we in ieder geval 1 lid van dit gezin een redelijke schoolopleiding kunnen geven.
Ik had jullie nog niet geschreven over een jonge moeder met 3 kinderen die door haar man in de steek is gelaten waardoor zij op het randje van de afgrond terecht is gekomen. Haar oudste dochter van 12 jaar woont bij haar broer, zij kon niet meer voor haar zorgen. Ze is na het vertrek van haar man, dat gebeurt overigens vrij vaak hier; dat de man het niet meer ziet zitten door de grote armoede, de uitzichtloosheid, en de benen neemt en zich ook verder niet meer om z’n gezin bekommert, bij haar ouders gaan wonen maar dat huis is zo klein, dat was niet te doen. Haar vader huurt nu een kleihuisje voor haar (500 rps = €4,-) en ze moest voor haar eten bij de buren en anderen om eten vragen, bijna elke dag! Heel vernederend en ook niet genoeg om haar 2 jongste kinderen een goede maaltijd voor te zetten. Inmiddels heb ik bij een winkeltje in de buurt een contract gesloten waar ze nu haar boodschappen kan doen èn inmiddels heb ik haar een stapel Nederlandse tijdschriften gegeven waar ze papieren zakken van plakt en die ze aan winkels kan verkopen. Ze is hier zo enthousiast over want ze verdient nu haar eigen salaris (1 rupee per zakje). Ze heeft de afgelopen 2 weken ruim 500 zakjes geplakt! (de lijm maakt ze van een goedkoop soort meel vermengd met water).
Verder zijn we nog een weekend naar het binnenland geweest, bij ons project van de Tamil-kinderen die nu naschoolse opvang krijgen. Er konden 3 naaimachines worden aangeschaft waarop de meisjes vanaf 12 jaar nu ook allerlei producten leren maken zoals tassen, het borduren van lakens, patchwork-kussens e.d. Alle kinderen hadden ook tekeningen gemaakt met als onderwerp; hoe zie je je toekomst? Omdat wij kwamen was er een tentoonstelling van gemaakt en dan krijg je een goede blik over hetgeen de kinderen bezighoudt, bijv.; dat als ze zelf moeder worden, hun man hen niet mag slaan, dat de ouders niet alleen maar schreeuwen en schelden tegen hun kinderen maar dat ze hun kinderen willen opvoeden tot goede mensen. Maar er waren gelukkig ook stralende en heel positieve tekeningen.
Het was een feest om bij ze te zijn, de meeste kinderen kenden ons nog en wilden niet van onze zijde wijken.
Het is een hele onderneming (ruim 400 km heen en terug, 5 uur heen en 5 uur terugrijden) maar het is goed om contact met hen te houden en ook de initiatiefneemster, Nishanti, een riem onder het hart te steken. Ze is heel dankbaar met alle hulp maar vraagt ook altijd gelijk om nog veel meer, helaas kunnen we daar niet op ingaan, gezien de geringe omvang van m’n stichting, maar we zien dat wat we kunnen doen goed besteed wordt.
Maar zoals jullie waarschijnlijk al wel weten, na al onze verslagen, is er niets veranderlijker dan situaties in Sri Lanka.
De nieuwe headmaster die in september halve dagen bij ons en halve dagen bij zijn vorige werkgever werkt kwam na 3 weken met de mededeling dat hij weer terug gaat naar zijn oude werkgever.
Nu daar hadden wij natuurlijk nooit aan gedacht, ook al omdat we uitdrukkelijk hadden besproken dat hij 100% zeker van zijn keuze moest zijn om de baan bij ons te accepteren.
Wat blijkt nu. De leerlingen, de ouders van de leerlingen en de stafleden van zijn vorige school waren het niet eens met zijn beslissing om hun instituut te verlaten en hadden een grote demonstratie gepland met 1500 (!) deelnemers bij onze school en indien noodzakelijk ook bij ons huis te houden.
Gelukkig waren wij al getipt door onze vriend Saman dat dit stond te gebeuren en op een gegeven moment waren er ’s middags al 400 man verzameld om naar ons toe te komen om te demonstreren.
We hebben de nieuwe headmaster maar laten gaan en hem medegedeeld dat wij zeer teleurgesteld waren dat hij zich op deze manier liet beïnvloeden en niet voor zijn eigen beslissing durfde pal te staan.
Maar ja, jullie weten het al “What to do?” Je kunt iemand niet dwingen voor je te werken.
Wij bleven met een flink katergevoel achter. Toch met elkaar direct een plan van aanpak gemaakt en besloten vorige sollicitanten op de advertentie voor headmaster weer te bekijken en te selecteren. Na 15 CV’s te hebben gescreend kwamen er 5 potentiële kandidaten uit. Die hebben we gebeld en daarvan hadden er 2 inmiddels al een baan. Met de resterende 3 interview gedaan en daarvan bleef er 1 over die ook op papier al onze voorkeur had.
Na een tweede gesprek haar de baan aangeboden waarover zij nu aan het nadenken is. Wij hebben de indruk dat ze wel zin heeft om bij ons te komen werken want dezelfde dag ging ze nog op zoek naar woonruimte in de omgeving. Zij, Mabel Kate Lowe, zeg maar Kate, is een 51-jarige zeer pittige dame (Portugese vader en dat is te merken) heeft een schat aan ervaring als teacher en headmaster in andere internationale instituten. Zij is gewend om met “foreigners” te werken en heeft behoorlijk wat management ervaring. Precies wat wij nodig hebben als we denken hoe we het instituut in de toekomst gerund willen zien worden.
Het is echt ongelooflijk dat wij na iets meer dan 1 week na het vertrek van de headmaster alweer zo ver zijn gekomen met een kandidaat waarover wij allen het gevoel hebben dat zij meer te bieden heeft dan Nilmini en Prabath, de vorige headmasters.
Als zij accepteert komen er weer voldoende perspectieven voor mij om wat minder intensief met het instituut bezig te zijn en toe te komen aan wat meer hulp bij de projecten van Yvonne en vrije tijd. :)
We zijn ook weer gestart met gratis Engelse les en computerles voor de jeugd (13-16 jaar) op de zaterdag ochtend. De klassen stroomden in 2 weken helemaal vol met 35 kinderen waardoor er nu 2 maal 2 uur Engels en computerles wordt gegeven door 2 van onze beste leerlingen. Voor de computer les is naast de wachtlijst voor de andere studenten nu dus ook een wachtlijst voor de zaterdagochtend. Allemaal luxe problemen.
Ook hebben we nog lerares Engels part time aangetrokken die 2 dagen per week het hoogste niveau Engels, Communicator, gaat geven. Dit is ook om de project coördinatoren, die nu deze lessen geven, te ontzien zodat zij meer tijd beschikbaar houden voor al hun andere taken.
Al met al loopt alles dus lekker en hopen we dat er wat meer tijd komt om naast de school nog andere dingen (ook ontspanning) te kunnen doen.
Yvonne gaat nu verder met alle andere belevenissen.
En dat is weer bijna teveel om “even” op te noemen maar ik hoop vooral dat jullie kunnen “proeven” hoe blij Ron en ik zijn met alle hulp die we kunnen bieden maar vooral ook hoe dankbaar we zijn met alle giften van velen van jullie die we ontvangen, soms op de meest originele wijzen; m’n sportvriendinnen die hun verjaardagen opdragen aan m’n stichting, evenals een dochter, van vrienden van ons, en haar man die allebei 30 jaar werden. Met alle hulp, groot en klein, kunnen we hier daadwerkelijk wat doen en bezorgt het veel mensen weer een stukje levensvreugde en kracht!
We hebben, zeker de laatste weken, een intensieve periode achter de rug.
Ik had jullie in m’n laatste verslag geschreven over Madushani, een meisje van 12 dat nauwelijks kan lezen en schrijven. We hadden een lerares bij haar in de buurt gevonden waar ze elke dag bijles kreeg zodat ze weer zsm naar haar school terug kan keren.
Het blijft hier heel belangrijk om de lopende projecten te blijven volgen (cq controleren) en toen bleek dat zij een paar klappen op haar hoofd van die betreffende lerares had gehad omdat ze haar huiswerk niet maakte. Madushani was hierdoor bang geworden en volgde geen bijlessen meer. Ik kon het haast niet geloven; de lerares leek mij een competente jonge vrouw toe, maar het was waar. Doordat zij goed op de hoogte was van de omstandigheden van dit onontwikkelde gezin (grote armoede, drugsgebruik van de oudste zoon) was ze bevooroordeeld t.o.v. Madushani en raakte gefrustreerd omdat er geen huiswerk werd gemaakt en had haar een paar klappen gegeven. Ontoelaatbaar natuurlijk dus zijn we met deze lerares gestopt. Veel gepraat met Madushani waarin ze aangaf toch wel heel graag te willen leren. We hebben nu een andere lerares gevonden (tevens ook studente op onze school) die een graad in de psychologie heeft behaald en (hopelijk) de goede aanpak met dit meisje weet. Madushani moet hiervoor wel met de bus reizen (ze krijgt hiervoor vergoeding vanuit m’n stichting) en gaan we weer met goede hoop verder, ik hoop zo dat het gaat lukken en dat we in ieder geval 1 lid van dit gezin een redelijke schoolopleiding kunnen geven.
Ik had jullie nog niet geschreven over een jonge moeder met 3 kinderen die door haar man in de steek is gelaten waardoor zij op het randje van de afgrond terecht is gekomen. Haar oudste dochter van 12 jaar woont bij haar broer, zij kon niet meer voor haar zorgen. Ze is na het vertrek van haar man, dat gebeurt overigens vrij vaak hier; dat de man het niet meer ziet zitten door de grote armoede, de uitzichtloosheid, en de benen neemt en zich ook verder niet meer om z’n gezin bekommert, bij haar ouders gaan wonen maar dat huis is zo klein, dat was niet te doen. Haar vader huurt nu een kleihuisje voor haar (500 rps = €4,-) en ze moest voor haar eten bij de buren en anderen om eten vragen, bijna elke dag! Heel vernederend en ook niet genoeg om haar 2 jongste kinderen een goede maaltijd voor te zetten. Inmiddels heb ik bij een winkeltje in de buurt een contract gesloten waar ze nu haar boodschappen kan doen èn inmiddels heb ik haar een stapel Nederlandse tijdschriften gegeven waar ze papieren zakken van plakt en die ze aan winkels kan verkopen. Ze is hier zo enthousiast over want ze verdient nu haar eigen salaris (1 rupee per zakje). Ze heeft de afgelopen 2 weken ruim 500 zakjes geplakt! (de lijm maakt ze van een goedkoop soort meel vermengd met water).
Verder zijn we nog een weekend naar het binnenland geweest, bij ons project van de Tamil-kinderen die nu naschoolse opvang krijgen. Er konden 3 naaimachines worden aangeschaft waarop de meisjes vanaf 12 jaar nu ook allerlei producten leren maken zoals tassen, het borduren van lakens, patchwork-kussens e.d. Alle kinderen hadden ook tekeningen gemaakt met als onderwerp; hoe zie je je toekomst? Omdat wij kwamen was er een tentoonstelling van gemaakt en dan krijg je een goede blik over hetgeen de kinderen bezighoudt, bijv.; dat als ze zelf moeder worden, hun man hen niet mag slaan, dat de ouders niet alleen maar schreeuwen en schelden tegen hun kinderen maar dat ze hun kinderen willen opvoeden tot goede mensen. Maar er waren gelukkig ook stralende en heel positieve tekeningen.
Het was een feest om bij ze te zijn, de meeste kinderen kenden ons nog en wilden niet van onze zijde wijken.
Het is een hele onderneming (ruim 400 km heen en terug, 5 uur heen en 5 uur terugrijden) maar het is goed om contact met hen te houden en ook de initiatiefneemster, Nishanti, een riem onder het hart te steken. Ze is heel dankbaar met alle hulp maar vraagt ook altijd gelijk om nog veel meer, helaas kunnen we daar niet op ingaan, gezien de geringe omvang van m’n stichting, maar we zien dat wat we kunnen doen goed besteed wordt.
En dankzij een donatie van de stichting Dabar.nu konden we een groot project steunen; dat betrof een school hier vlakbij, gelegen aan de drukke snelweg. Het hoofdgebouw ligt aan de landzijde en de overige 7 klaslokalen liggen aan de andere kant van de weg aan zeezijde. Het is een al meer dan 100 jaar oude school en zo zag het er ook uit; zeer verwaarloosd, kapotte schoolmeubelen, de muren zagen groen van de schimmel, daken lekten, grote gaten in de vloeren. Plus het feit dat een aantal lokalen geen muren tot aan het plafond hadden waardoor plaatselijke jeugd (jongens) aan ‘t einde van de dag hun toevlucht in die lokalen zocht en de boel vernielden en allerlei viezigheid achterlieten.
Doordat deze school op een heuvel is gebouwd, is er geen schade door de tsunami geweest, alleen zeer achterstallig onderhoud. (we zullen proberen dmv foto’s het verschil te laten zien van vòòr en nà de renovatie. Het is een groot(s) project geweest maar het resultaat mag er zijn en op 3 oktober jl. hebben we met de 350 leerlingen, vele ouders, de staf en enkele genodigden een indrukwekkende ceremonie beleefd..
Die ceremonie had trouwens nog heel wat voeten in de aarde gehad (waar komt dit gezegde overigens vandaan?) want toen de renovatie al voor ¾ gedaan was, kreeg ik het bericht via onze aannemer dat de directrice slechts een zeer eenvoudige ceremonie wilde; er mocht geen plaquette onthuld worden en er zouden ook geen ouders uitgenodigd worden. Op m’n vraag aan de aannemer antwoordde hij dat ze “niet zo veel ophad met buitenlanders”. Ik begreep er werkelijk niets van, ik had wel gemerkt dat ze niet zo heel toeschietelijk was geweest tot dan toe, de communicatie verliep ook via 1 van de leraressen Engels. Ik ben haar de volgende dag op gaan zoeken om hierover te praten want wèl geld aanpakken maar dan verder geen feestelijkheid kon natuurlijk niet! Ze vertelde me in dat gesprek dat ze wat wantrouwig was tegenover buitenlanders want “in de pers verschenen vaak negatieve berichten over buitenlandse organisaties die op enigerlei wijze hulp bieden aan de Tamil-tijgers”. Ik heb haar toen uitgelegd van waaruit wij hier leven en werken en daarop zei ze dat het haar nu duidelijk was en dat ze een uitgebreidere ceremonie toestond.
Een week later kreeg ik echter te horen dat “madam”, ik dus, niet aanwezig hoefde te zijn op de ceremonie en dat ook op geen enkele wijze zichtbaar mocht zijn dat de school door een buitenlandse stichting was gerenoveerd!
Ik stond werkelijk op m’n achterste benen en heb in overleg met vriend Saman al de volgende dag een gesprek gehad met de onderminister van Educatie in deze provincie.
Een vriendelijke man die geduldig naar m’n relaas luisterde en ook zei dat deze directrice toch wel heel dankbaar mocht zijn dat haar school nu zo opgeknapt was. Hij zegde me toe dat hij een gesprek met haar zou hebben en nodigde ik hem gelijk uit om op de ceremonie te komen. Ik had nog veel meer verzoeken die ik gelijk bij hem heb gedeponeerd, bijv. een waterleiding van de waterput aan de landzijde onder de snelweg door naar de andere kant (nu moeten alle kinderen voor drinkwater en om emmers voor toiletgebruik te vullen steeds de drukke weg oversteken), een voetgangersbrug en de verwijdering van een vervallen gebouw. Deze verzoeken hebben we nu op schrift aan de minister gesteld, die door hem inmiddels op de hoogte is gesteld.
Zoals ik al schreef hebben we een zeer feestelijke ceremonie gehad die ruim 4 uur duurde, natuurlijk vele en langdurige toespraken maar ook veel muziek en zang. We hebben ook 106 paar schoolschoenen aan de armste kinderen kunnen geven, 300 schriften en pennen èn 100 nieuwe schooltafels en stoelen (die door 7 oudere leerlingen zijn geschilderd). We hebben ook gezorgd voor 2 grote betonnen cilinders waar het afval in verzameld en daarna verbrand kan worden.
En het resultaat mag er zijn!!!! Maar wat een verhaal eromheen hè?
Doordat deze school op een heuvel is gebouwd, is er geen schade door de tsunami geweest, alleen zeer achterstallig onderhoud. (we zullen proberen dmv foto’s het verschil te laten zien van vòòr en nà de renovatie. Het is een groot(s) project geweest maar het resultaat mag er zijn en op 3 oktober jl. hebben we met de 350 leerlingen, vele ouders, de staf en enkele genodigden een indrukwekkende ceremonie beleefd..
Die ceremonie had trouwens nog heel wat voeten in de aarde gehad (waar komt dit gezegde overigens vandaan?) want toen de renovatie al voor ¾ gedaan was, kreeg ik het bericht via onze aannemer dat de directrice slechts een zeer eenvoudige ceremonie wilde; er mocht geen plaquette onthuld worden en er zouden ook geen ouders uitgenodigd worden. Op m’n vraag aan de aannemer antwoordde hij dat ze “niet zo veel ophad met buitenlanders”. Ik begreep er werkelijk niets van, ik had wel gemerkt dat ze niet zo heel toeschietelijk was geweest tot dan toe, de communicatie verliep ook via 1 van de leraressen Engels. Ik ben haar de volgende dag op gaan zoeken om hierover te praten want wèl geld aanpakken maar dan verder geen feestelijkheid kon natuurlijk niet! Ze vertelde me in dat gesprek dat ze wat wantrouwig was tegenover buitenlanders want “in de pers verschenen vaak negatieve berichten over buitenlandse organisaties die op enigerlei wijze hulp bieden aan de Tamil-tijgers”. Ik heb haar toen uitgelegd van waaruit wij hier leven en werken en daarop zei ze dat het haar nu duidelijk was en dat ze een uitgebreidere ceremonie toestond.
Een week later kreeg ik echter te horen dat “madam”, ik dus, niet aanwezig hoefde te zijn op de ceremonie en dat ook op geen enkele wijze zichtbaar mocht zijn dat de school door een buitenlandse stichting was gerenoveerd!
Ik stond werkelijk op m’n achterste benen en heb in overleg met vriend Saman al de volgende dag een gesprek gehad met de onderminister van Educatie in deze provincie.
Een vriendelijke man die geduldig naar m’n relaas luisterde en ook zei dat deze directrice toch wel heel dankbaar mocht zijn dat haar school nu zo opgeknapt was. Hij zegde me toe dat hij een gesprek met haar zou hebben en nodigde ik hem gelijk uit om op de ceremonie te komen. Ik had nog veel meer verzoeken die ik gelijk bij hem heb gedeponeerd, bijv. een waterleiding van de waterput aan de landzijde onder de snelweg door naar de andere kant (nu moeten alle kinderen voor drinkwater en om emmers voor toiletgebruik te vullen steeds de drukke weg oversteken), een voetgangersbrug en de verwijdering van een vervallen gebouw. Deze verzoeken hebben we nu op schrift aan de minister gesteld, die door hem inmiddels op de hoogte is gesteld.
Zoals ik al schreef hebben we een zeer feestelijke ceremonie gehad die ruim 4 uur duurde, natuurlijk vele en langdurige toespraken maar ook veel muziek en zang. We hebben ook 106 paar schoolschoenen aan de armste kinderen kunnen geven, 300 schriften en pennen èn 100 nieuwe schooltafels en stoelen (die door 7 oudere leerlingen zijn geschilderd). We hebben ook gezorgd voor 2 grote betonnen cilinders waar het afval in verzameld en daarna verbrand kan worden.
En het resultaat mag er zijn!!!! Maar wat een verhaal eromheen hè?
Verder zijn we ook bezig geweest met een groep van 40 Nederlanders, werkzaam bij een thuiszorg instituut, die de werkplaats, waar Jos Nijenhuis diverse opleidingsmogelijkheden wil onderbrengen, hebben bekostigd en zij en na het maken van een rondreis door Sri Lanka, het gebouw afschilderden evenals 2 huizen die mede door Jos zijn gefinancierd, kastjes timmerden e.d. Het was een prachtig gezicht, al die Hollanders die zich letterlijk en figuurlijk in het zweet werkten! (het is hier al ruim 5 weken boven de 30C en geen spatje regen).
Ook nog een droevig bericht (althans voor kattenliefhebbers) ; ruim 2 maanden geleden zijn er bij onze tuin 3 heel jonge kittens gedropt, waarvan er eentje alsmaar naar ons toekwam, kopjes gaf en ons volkomen ingepalmd had. Zij mocht dus naar binnen terwijl haar 2 andere zusjes niet meer te bekennen waren. We hebben haar laten steriliseren maar helaas is ze 2 weken later doodgegaan. Waarschijnlijk door rattengif (er heerst momenteel in grote gebieden de ziekte van Weil), we vonden nl ook een dode rat. Maar wat gebeurde er tijdens de “begrafenis” in onze tuin? We hoorden ineens een zacht gemiauw en zagen 1 van haar zusjes op de tuinmuur zitten die het tafereel gade sloeg.
Inmiddels vult zij een beetje de lege plek op die na de dood van haar zusje was ontstaan. En Tommy, de “je weet wel kater” die we vanaf november hebben (een recordtijd voor ons) leeft weer helemaal op en laat door macho gedrag zien dat hij nog best een aantrekkelijke partij is.
Tot slot wil ik nog vertellen dat enkele weken geleden een gezin met 3 kinderen bij ons aan de poort stond om hulp te vragen voor hun jongste zoontje, een baby van toen 3 maanden, geboren met een ernstige hazenlip afwijking. Vader werkt ’s nachts in een bakkerij en verdient hier zo weinig mee dat ze de dure blikken melkpoeder niet meer konden betalen. Als bij toeval (!?) vertel ik dit ’s avonds tijdens een telefoongesprek aan m’n vriendin die mij toen zei dat een neef van haar een kindje met dezelfde afwijking uit Afrika had geadopteerd en dat dit meisje inmiddels al was geopereerd. Om een lang verhaal kort te maken, inmiddels heeft m’n vriendin al een speciaal zuigfles opgestuurd (nu wordt de voeding dmv een injectiespuitje in het mondje van het jongetje gespoten) en ben ik, via een bevriende arts in Colombo, er achteraan gegaan om te zoeken naar de beste mogelijkheid om dit kindje te laten opereren en dat zal rond 15 november gaan gebeuren.
De ouders zijn ongelofelijk blij, vader kan soms z’n tranen niet bedwingen en de moeder straalt de hele tijd als ik ze opzoek.
Als allerlaatste slot wil ik nog noemen dat de overige projecten, zoals de groententuinen, de studenten op de universiteit, met de nodige aandacht, goed verlopen en zijn velen (en ook wij) er gelukkig mee!
“Het gevoel van geluk is iets innerlijks,
het is niet afhankelijk van wat je hebt
maar van wie je bent”.
Anne Frank.
Lieve groet,
Ron & Yvon
Ook nog een droevig bericht (althans voor kattenliefhebbers) ; ruim 2 maanden geleden zijn er bij onze tuin 3 heel jonge kittens gedropt, waarvan er eentje alsmaar naar ons toekwam, kopjes gaf en ons volkomen ingepalmd had. Zij mocht dus naar binnen terwijl haar 2 andere zusjes niet meer te bekennen waren. We hebben haar laten steriliseren maar helaas is ze 2 weken later doodgegaan. Waarschijnlijk door rattengif (er heerst momenteel in grote gebieden de ziekte van Weil), we vonden nl ook een dode rat. Maar wat gebeurde er tijdens de “begrafenis” in onze tuin? We hoorden ineens een zacht gemiauw en zagen 1 van haar zusjes op de tuinmuur zitten die het tafereel gade sloeg.
Inmiddels vult zij een beetje de lege plek op die na de dood van haar zusje was ontstaan. En Tommy, de “je weet wel kater” die we vanaf november hebben (een recordtijd voor ons) leeft weer helemaal op en laat door macho gedrag zien dat hij nog best een aantrekkelijke partij is.
Tot slot wil ik nog vertellen dat enkele weken geleden een gezin met 3 kinderen bij ons aan de poort stond om hulp te vragen voor hun jongste zoontje, een baby van toen 3 maanden, geboren met een ernstige hazenlip afwijking. Vader werkt ’s nachts in een bakkerij en verdient hier zo weinig mee dat ze de dure blikken melkpoeder niet meer konden betalen. Als bij toeval (!?) vertel ik dit ’s avonds tijdens een telefoongesprek aan m’n vriendin die mij toen zei dat een neef van haar een kindje met dezelfde afwijking uit Afrika had geadopteerd en dat dit meisje inmiddels al was geopereerd. Om een lang verhaal kort te maken, inmiddels heeft m’n vriendin al een speciaal zuigfles opgestuurd (nu wordt de voeding dmv een injectiespuitje in het mondje van het jongetje gespoten) en ben ik, via een bevriende arts in Colombo, er achteraan gegaan om te zoeken naar de beste mogelijkheid om dit kindje te laten opereren en dat zal rond 15 november gaan gebeuren.
De ouders zijn ongelofelijk blij, vader kan soms z’n tranen niet bedwingen en de moeder straalt de hele tijd als ik ze opzoek.
Als allerlaatste slot wil ik nog noemen dat de overige projecten, zoals de groententuinen, de studenten op de universiteit, met de nodige aandacht, goed verlopen en zijn velen (en ook wij) er gelukkig mee!
“Het gevoel van geluk is iets innerlijks,
het is niet afhankelijk van wat je hebt
maar van wie je bent”.
Anne Frank.
Lieve groet,
Ron & Yvon
