Bijna einde jaars verslag uit SL

Aan al onze lezers en lezeressen, hieronder volgt weer een samenvatting van onze belevenissen.

Allereerst wil ik noemen dat het voor ons een heel vreemde ervaring is om in deze, zeer, warme periode (gem. 33c) de decoraties voor het kerstfeest tevoorschijn te halen.
We hebben wel eens eerder kerstmis in de tropen doorgebracht (tijdens m’n KLM-tijd) maar dat was dan toch altijd van korte duur en hoefde ik nooit een kerstboom op te tuigen.
Maar nu dus wel! Gelukkig hadden we vorig jaar een kunstboom gekocht (dat mis ik nu toch ook wel; in weer en wind bij onze kerstbomenkweker in de modder een mooie boom uitzoeken) en die gaan we morgen tooien met onze meegebrachte lampjes en ballen. Maar inmiddels komt Sri Lanka ook in de ban van kerstmis en zie je zelfs bij ons in het dorp de kerstversieringen tevoorschijn komen welke enorm kleurig zijn. Je ziet hier lampjes die in vele variaties steeds van kleur veranderen, het lijkt Amerika wel.
Maar het blijft nu toch ook wel heel vreemd om zo naar het kerstfeest toe te leven en we missen zeker de vele tradities die zovele jaren in ons leven erbij hoorden.
Maar aan de andere kant vroegen we ons de laatste jaren ook weleens af of men niet verder wegraakte van het besef waarom we kerstmis vieren, als we keken naar de trends in kerstversieringen en de overvolle supermarkten.
Maar net als bij vele andere zaken in het leven gaat het om balans, om evenwicht en dat proberen we hier ook te vinden.

En nu dan nog wat van ons dagelijkse leven hier.
Enige weken geleden waren we uitgenodigd bij 1 van onze Sri Lankaanse vrienden in Colombo, hij (Bert) werd 60 jaar en z’n vrouw (Mohini) had een surpriseparty voor hem georganiseerd in 1 van de top hotels in Colombo.
Er waren ruim 150 mensen uitgenodigd maar wat voor hem heel speciaal was; z’n 2 dochters die allebei als arts in Londen werken waren overgekomen, evenals z’n broer uit Nieuw-Zeeland. En voor ons was het ook heel speciaal want wij waren de enige blanken!
En dat merkte je heel goed als er gedanst werd, we kregen alle ruimte en we voelden van alle kanten dat er naar ons gekeken werd. We zaten met ong. 10 andere gasten aan een tafel en Ron werd bij binnenkomst meteen geannexeerd door de andere mannen en ik zat tussen de vrouwen. Het was een feestelijke avond met leuke verrassingen en een geweldig buffet maar…….geen wijn! En dat is voor ons als fervente wijnliefhebbers dan toch wel even slikken, er werd wel een glas whisky voor de heren en rode vermout voor de dames geschonken (het laatste in een wijnglas, en ik verheugde me op een robuuste wijn want de kleur was behoorlijk donker maar de “sensatie” van die 1ste slok zal ik niet gauw vergeten) maar verder werd er alleen water of limonade geschonken. Maar het was wel heel speciaal dat we erbij mochten zijn en hebben een enige avond gehad.

Ook zijn we een dag op stap geweest voor 1 van onze kennissen. Zij hadden ong. 20 jaar geleden een jongen en een meisje uit Sri Lanka geadopteerd en via een opsporingsbureau waren ze achter de verblijfplaats van de biologische moeder van het meisje gekomen en hebben haar ook in het voorjaar kunnen bezoeken. Dat was natuurlijk een heel bijzondere ontmoeting en sinds die tijd ondersteunen ze deze vrouw. Onze kennissen hadden gevraagd of wij een oogje in het zeil wilden houden en dus togen we naar het dorpje. Nou, dat was al een zoektocht op zichzelf maar aangekomen in het dorp kwamen we, nadat veel mensen ons wel wilden helpen maar niemand het precies wist, uiteindelijk bij het postkantoor terecht wat meteen werd gesloten (jammer voor de klanten) en ging de postbode met ons mee op zoek. Na verschillende pogingen kwamen we bij het juiste huisje aan maar bleek de moeder te zijn verhuisd. Inmiddels weten we de nieuwe woonplaats en moeten daar nu nog naar toe om te kijken hoe het met haar gaat. Maar wij vonden het zo apart dat het postkantoor op slot ging, en bij het wegrijden, nadat we de postbeambte weer bij z’n kantoor hadden afgezet, werden we door vele mensen uitgezwaaid. Leuk hè?

Tussen alle bedrijven door ben ik nog bij de rechtszaak geweest (eigenlijk verschillende keren) en waar na vele toestanden het Ned. stel uiteindelijk werd vrijgesproken. Een heel belangrijk moment want het is hier schering en inslag dat men vaak 2 tot 3 jaar in voorarrest zit. Maar voor hen was het toch wel wat teleurstellend want in tegenspraak tot wat eerder gezegd en beloofd werd, kon de rechter hen nog niet toestaan om de baby die in een tehuis van het Leger der Heils zit (en waar hij zeer goed verzorgd wordt) te bezoeken en kon er ook nog geen start worden gemaakt met de officiële adoptieaanvraag door allerlei bezwaren die van verschillende officiële instanties werden aangedragen.
Op dit moment zijn ze nu heel druk bezig om die adoptie voor elkaar te krijgen. Ik hoef nu gelukkig niet meer zo vaak naar Colombo maar als er een belangrijk gesprek moet plaatsvinden bij de kinderbescherming (die hen in 1ste instantie heeft aangeklaagd) of bij een soort ministerie van jeugdzaken, dan ga ik met ze mee voor de vertaling.
Ook is er een NL zakenman bij betrokken, die weer invloedrijke vrienden heeft, dus laten we hopen dat het allemaal bijdraagt tot een positief resultaat.
Al onze bemoeienissen hebben er overigens wel toe geleid dat de ambassade gevraagd heeft of ik ook bij andere detenties, waar Nederlanders in betrokken zijn, humane hulp wil bieden en dit zal ook op bredere schaal aan andere, hier in SL wonende Nederlanders, gevraagd worden.

Verder ben ik bezig geweest met Rasika, moeder van een arm gezin, om een moestuin op te zetten.
We zijn bij het Agrarisch Centrum hier in het dorp geweest en 2 medewerkers kwamen de volgende dag bij haar thuis kijken naar de mogelijkheden en zullen zij haar verder adviseren hoe ze de moestuin moet bewerken.
En met een goed resultaat heeft ze niet alleen groentes voor eigen gebruik maar is het de opzet dat ze ook de groentes gaat verkopen, want er is hier heel weinig verse groente te koop.
Ze is heel enthousiast en ik hoop ook zo dat we dit project verder kunnen uitbreiden naar andere gebieden.
Ik had in de krant gelezen dat de regering het kweken van eigen groentes wil ontwikkelen en subsidiëren.
Inmiddels ligt er een grote hoop compost en moet alleen de grond nog verder bewerkt worden met een zware machine, die we nog niet voor een redelijke prijs hebben kunnen vinden trouwens.
Ik leen haar het geld en na een goede oogst kan ze me,in kleine beetjes, terugbetalen.
We waren overigens ook op haar dochters 4e verjaardag uitgenodigd en gingen ’s ochtends vroeg eerst naar de tempel om bloemen-en fruit offers te brengen. Tijdens een dergelijk bezoek worden ook de 2 Hindi goden Vishnu en Ganesh met offers vereerd. Dat zien we hier toch heel veel dat het hindoeïsme geïntegreerd is in het boeddhisme.
En ondanks de oorlogssituatie in dit land, die niet op religieuze gronden is ontstaan, zien we dat de 4 grote wereldgodsdiensten, nl het christendom, boeddhisme, hindoeïsme en de islam, hier zeer vreedzaam naast en met elkaar leven. We vieren elkaars feestdagen, ook de overige religies vieren veelal kerstmis door met hun familie samen te zijn en het bedrijfsleven ligt stil.

We zijn ook enkele weken geleden met onze vriend Saman naar een bejaardentehuis in een verder gelegen dorp geweest. Zijn beste vriend is vorig jaar plotseling overleden en liet z’n vrouw en 2 jonge zonen achter. En ter herinnering worden hier, zoals we al eens eerder schreven, ceremonies gehouden na 1, 3 en 12 maanden na het overlijden en vervolgens elk jaar. Normaal gesproken gebeurt dit door een aantal monniken uit te nodigen die dan voor de overledene bidden en zij worden dan voorzien van eten en geschenken in de vorm van nieuwe robes, paraplu’s, slaapmatten e.d.
Nu kan het voorkomen dat zij meerdere ceremonies leiden en dus ook vele geschenken ontvangen; die kunnen allemaal ingeruild worden en gaat het geld naar de tempel voor onderhoud e.d.
Maar aangezien Saman door alle negatieve ervaringen met de chief monk in Kosgoda ernstig teleurgesteld was heeft hij, i.o.m. z’n moeder op een heel andere wijze z’n vriend geëerd.
Hij heeft voor 34 bewoners van een zeer armlastig bejaardentehuis de lunch verzorgd en hen allemaal een sarong of sari gegeven en het was zo ontroerend om te zien hoe blij deze ouderen hiermee waren. Het was weer een bijzondere ervaring voor ons; de familie van z’n overleden vriend is mohammedaans en ook hier zag je weer een mooie verstrengeling van diverse religies. Het was een geweldige lunch met vele heerlijkheden. Eerst worden er diverse schalen met rijst en fruit in optocht naar het boeddha-altaar gebracht en iedereen die tijdens deze gang de schalen aanraakt, laat op die manier zien dat je erbij betrokken bent. Dan volgen nog vele gebeden en uiteindelijk kon men gaan eten en hebben we de bewoners die niet meer kunnen lopen, de lunch en de kado’s op hun kamers gebracht.
Het was een mooie belevenis, een echt gemeenschapsgebeuren.

En toen kwam m’n verjaardag ,waar ik een beetje tegen opzag, omdat het natuurlijk een heel andere invulling had dan ik gewend was met m’n familie, vriendinnen, m’n collega’s en niet te vergeten m’n sportclubmeiden!
Ron voelde al het een en ander aan en heeft me verrast met een 4-daagse trip naar de Culturele Driehoek van Sri Lanka. We zijn naar 3 steden geweest die een duizend-of zelfs tweeduizendjarige geschiedenis hebben en waarvan nog de resten van die oude beschaving te bezoeken zijn. En wat heel leuk was, in Anurhadnapura, 1 van de vroegere hoofdsteden, kun je fietsen huren en met een gids (ook op de fiets) bezoek je de oudheden. Onze gids liet het alleen afweten toen we na het bezoeken van de 1ste stad op de fiets naar het 16 km verder gelegen stadje wilden fietsen om daar vervolgens een trap naar een tempel van bijna 2000 treden te beklimmen; dat vond hij teveel van het goede, dus zijn we op eigen gelegenheid gaan fietsen en hebben ter plekke een andere gids in de arm genomen.
Het waren intensieve maar zeer boeiende dagen geweest en bij thuiskomst werd ik verrast door de vele kaarten, emails, telefoontjes en zelfs een heus verrassingspakket. Zo’n pakket wordt trouwens niet bij je thuis afgeleverd maar daarvoor moet je naar het hoofdpostkantoor in Galle (ruim 50 km hiervandaan) om in het bijzijn van ‘n douanebeambte en het ondertekenen van diverse formulieren, het pakket in ontvangst te kunnen nemen. En ik was er zo emotioneel door geraakt, toen ik daar de verjaardagswens van m’n nichtje las, dat ik tranen in m’n ogen kreeg, die mensen zullen wel gedacht hebben!

Dan nog het volgende, vorige keer kon ik jullie schrijven over ons katje Tommy die het zo prima naar z´n zin had bij ons. Helaas moet ik jullie vertellen dat op 1 van z´n ontdekkingsreizen in de ons omringende tuinen hij achterna werd gezeten door een grote zwarte kater en hij in paniek de snelweg is opgerend en werd overreden, dus weer alom verdriet. Het was zo naar dat we echt dachten, nu nemen we geen beest meer in huis maar enkele dagen later kwam onze huurbaas heel onverwacht op een middag aan de deur met een doos en daarin zat een heel klein katje van nog geen 3 mnd en inmiddels heeft hij onze harten veroverd. We kregen al wel een opmerking uit Nederland dat sinds onze komst hier de kat een bedreigde diersoort gaat worden maar we hopen toch echt met dit beestje minstens 15 jaar plezier te hebben. Hij heet overigens Tommy Two, kortweg TT. Jullie horen er nog meer over!

Inmiddels ben ik ook met een Engels klasje gestart. M’n achterbuurvrouw kwam vragen of ze naar Ron z’n school kon voor Engelse les, en dat gaat natuurlijk niet op haar leeftijd (33 jr) en van het een kwam het ander en nu zitten we elke week in onze eetkamer met 4 dames en naast het serieuze gedeelte hebben we ook veel plezier met elkaar.

En jl. zondag hebben we een heus kerstconcert in Colombo bezocht van het Symfonie orkest van Sri Lanka. Het concert vond plaats in de hal van de meisjesuniversiteit, we hebben genoten, ondanks dat het een amateur-gezelschap is en het dus van een heel ander niveau is dan we in Nederland gewend waren maar het enthousiasme en de spontaniteit waren overweldigend. En wat wij ook zo heel bijzonder vinden is, dat aan het begin van het concert iedereen gaat staan en dan wordt het volkslied gespeeld/gezongen en dat doet ons toch wel wat. Het is ook een heel mooi volkslied en inmiddels kunnen we het refrein meezingen wat we dan ook uit volle borst doen. Het blijft natuurlijk wel heel apart om het lied `I´m dreaming of a white christmas` in een tropische hitte mee te zingen.

Helaas heb ik minder goed nieuws over de vredesontwikkelingen in dit land. Er hebben enkele zelfmoordaanslagen plaatsgevonden wat op zich al afschuwelijk is maar waarbij nu ook burgers zijn omgekomen, dit in tegenstelling tot eerdere aanslagen die meestal op militaire doelen gericht waren. De extremistische Tamil Tijgers willen in het noorden een onafhankelijke staat. Ze zijn afstammelingen van Indiase Tamils die in de 19e eeuw door de Engelsen, die dit land toen koloniseerden, uit India gehaald om voor hen te werken. Het bleken nl hardere werkers te zijn dan de Singalezen en de Tamils hebben zich zelfs tot hoge posities in de regering kunnen opwerken. Maar na de onafhankelijkheid werden de Tamils van hun hoge posities verstoten, ook omdat de Singalezen een veel grotere meerderheid vormden maar weinig tot geen invloed konden uitoefenen. En sinds 1984 strijdt een extremistische groep voor onafhankelijkheid in het noorden en probeert dit te bereiken op een werkelijk afschuwelijke manier.die al heel veel mensenlevens heeft geëist.
De laatste 2 maanden leek het de goede kant op te gaan maar na een aanval van het leger op deze groep, waarbij de 2e man van de Tijgers is omgekomen, is er door hen op gruwelijke wijze wraak genomen.Hoe diep moet dit land nog verder afzakken voordat men beseft dat deze weg nooit een oplossing kan bieden?
Wij merken zelf heel weinig van deze situatie, soms zijn er intensievere checkpoints langs de weg op strategische punten en stijgen de prijzen voor het dagelijke levensonderhoud wat vooral voor de arme bevolking een enorme tegenslag is.
Maar we zeggen het vaak tegen elkaar; vrede zou het allerbeste zijn voor dit mooie eiland, dan komen er meer toeristen en kan de regering zich meer richten op de ontwikkeling van dit land maar vooral is er dan geen verlies meer van kostbare mensenlevens.

Wat er verder op school is gebeurd en de perikelen rondom het zoeken naar grond voor het Orange Angels dorp van Jos, daarvan zal Ron nu, in ´t kort, jullie over informeren.
.

Zoals jullie in het verslag van Yvonne hebben kunnen lezen is het zeker niet saai hier en is er zoveel te beleven dat de tijd voorbij lijkt te vliegen.
Ook op school is het een levendige boel.
Inmiddels hebben we van onze stagiair Roos alweer afscheid moeten nemen. Naast dat zij voor dag per week de klas van het hoogste niveau Engels verzorgd heeft en voor de dagelijkse gang van zaken heeft gezorgd, heeft zij een uitstekend stuk werk verricht ivm de nieuwe arbeidsvoorwaarden. Het is bijzonder te ervaren dat als de nieuwe arbeidsvoorwaarden worden besproken met de staf dat de meesten niet echt enthousiast zijn. Wij dachten met een enorme verbetering van de secundaire voorwaarden, zoals pensioen, betaling per maand ipv per uur, bonus met Singhalees Nieuw Jaar etc, iedereen tevreden te krijgen. Een teleurstelling voor ons want zo werkt het in Sri Lanka dus niet. Men neemt een bepaald bedrag aan salaris per maand in gedachten waarop men hoopt. Als dit dan niet het geval is, is men teleurgesteld. Bij nadere besprekingen blijkt dat men zonder enige rationele gedachte een bedrag in het hoofd heeft genomen, en zijn ze na nogmaals de uitleg van het gehele pakket aan arbeidsvoorwaarden toch wel tevreden. Nu ja weer een les geleerd.

Zoals alles hier in Sri Lanka gaat er niets snel. Dit geldt ook voor de ontwikkeling van onze toekomstige Headmaster. Hij is van goede wil en doet zijn best, alleen zijn wij misschien ook te ongeduldig om op korte termijn resultaten te willen zien.
Het blijft vaak toch de grootste uitdaging om geduldig en rustig te blijven.
Zo was ik vorige week naar het examen instituut NAITA in Colombo gegaan, om een aantal zaken met de directeur te bespreken waar wij niet erg tevreden over zijn.
Na een 1 ½ uur durend gesprek en goede afspraken over de toekomstige samenwerking, laat hij ons via zijn assistent aan de Headmaster vandaag vervolgens weten, een kwartier voor zijn afspraak met ons om pre-assessments testen te doen van het Computer Applicant Assistant examen, dat hij niet komt en dat hij nog wel laat weten wanneer het wel wordt. Soms moet je het geduld uit je tenen halen, want ook kwaad worden en hen aanspreken op dit soort onacceptabele manieren van werken, helpt zeker niet, want de daarna zullen ze zeker niets meer voor je doen.
Zo ook de ervaring van Sophie, de nieuwe stagiair, met het afhandelen van de verplichting je aan te melden bij ,zeg maar de sociale dienst, ivm onze registratie. Zij is een dag in Colombo bezig geweest om van het ene ministerie naar het andere gestuurd te worden die allen weer andere eisen hebben. Het is soms heel frustrerend.
In deze situaties gebruiken de Sri Lankanen een gevleugelde uitdrukking:
WHAT TO DO?

Verder hebben we het rapport van PUM ontvangen met de nodige aanbevelingen ter verbetering van de kwaliteit en de efficiëntie van de school.
Zelf hebben we al een aantal stappen gezet die in lijn zijn met de aanbevelingen.
Zoals ADSL, 3 fase stroom aansluiting, meer beroepsgericht opleiden en training on the job training pilot. Hiervoor heb ik met 2 bedrijven contact gehad die stage plaatsen willen aanbieden om onze studenten werkervaring te kunnen laten opdoen. Tot nu toe nog niet zoveel animo voor, dus zal ik samen met de Headmaster alle klassen langsgaan om te vragen wat de studenten willen en verwachten van ons als het gaat om het vinden van een baan.

Van tijd tot tijd heb je ook wel eens geluk. Roos was op zoek geweest naar een professioneel computer onderhoudsbedrijf en kwam ook zo terecht bij de leverancier van de huidige apparaten Softlogic. Ook hier worden veel beloften gedaan en weinig nagekomen.
Dus de manager maar eens uitgenodigd om duidelijkheid te krijgen in hun interesse in een onderhoudscontract. Met 2 man kwamen zij opdraven en verbaasde zich er over dat wij een contract wilde sluiten want de apparatuur was via hen geleverd en daar hoort onderhoud en garantie bij. Als wij de factuur konden tonen kon dat meteen geregeld worden. Nu is er waarschijnlijk nooit een factuur gemaakt omdat het via een speciale constructie van Dell en Philip Lacor ( de echtgenoot van Lideke Wery) is gegaan.
Wel hadden wij offertes, maar dat vonden ze niet goed genoeg. Zij lieten op kantoor wel even uitzoeken waar een kopie van de factuur is. Nergens te vinden, niet onder L van Lideke, niet onder K van Kosgoda. Verder blijven zoeken want er moet iets zijn.
Uiteindelijk gevonden onder de naam Thalgahapitya Temple.
Dus het goede nieuws dat we garantie hebben en een onderhoudscontract tot april 2009. Heerlijk, scheelt een hoop geld. Kunnen we nu weer besteden aan nieuwe UPSsen, batterijen voor de computers voor als er weer eens een powercut is en aan nieuwe software, want we gebruiken hier alleen maar illegale softwarekopie, zoals, ondanks dat het strafbaar is, 95% van de bedrijven in Sri Lanka doen.
Ook nu na weer vele toezeggingen nog niet de helft waargemaakt. Zitten nog steeds te wachten op offertes en andere informatie. Menig maal al gebeld en weer beloften om het in orde te maken, maar tevergeefs.

We hebben ook de zeer welkome aanvulling van apparatuur gedeeltelijk ontvangen. Na het bezoek van een aantal leden van de Dutch Board een aantal maanden geleden, hadden zij ons 2 computers en een laptop toegezegd. Deze zijn hard nodig om ook de leden van de staf toegang te kunnen geven tot het netwerk en vooral ook tot internet. Dit hebben zij nodig om de lessen die zij moeten geven te kunnen voorbereiden. Wij zijn daar allen heel blij mee en het werkt veel handiger als je niet met 5 personen op 2 computers hoeft te werken. We zijn nog wel in afwachting van de 2e computer die ons al meerdere malen beloofd is geleverd te worden. Ook hier maar blijven bellen en weer nieuwe beloften aanhoren, en vooral geduldig blijven.

De activiteiten van de studenten vereniging zijn ook op gang gekomen.
Na de filmmiddag van de studentenvereniging heeft deze maand de grote buurt schoonmaak aktie plaats gevonden alsook het geadopteerde project van de computerklas van de dichtbij gelegen lagere school.
Alles ziet er in de direkte omgeving van de school weer prima uit. Velen hebben zich gestort op het snoeien van de begroeiing en het was een mooi gezicht hen allen zo bezig te zien. In de lagere school is het computerlokaal flink onder handen genomen, alles verwijderd en grondig schoon gemaakt. De wanden zijn allen voorzien van een nieuwe laag verf en het plafond en vloer zijn vakkundig gerepareerd.
Het afmaken van het klaslokaal en de herinrichting van de computers zal na de eerste week van december gebeuren.
Na afloop werd er door de jongens nog een pittige partij cricket gespeeld welke door de meisjes begeleid werd met hun aanmoedigingen.

Andere zaken die tussen de bedrijven ook nog tijd vragen zijn, bezoeken en afspraken met belangrijke Nederlanders die van belang kunnen zijn voor de toekomst van de school en daarnaast ook Nederlanders die in Sri Lanka op vakantie zijn en via via weten van de school en op bezoek komen om de school te bezichtigen en/of bij ons thuis komen om ons te ontmoeten. Heel gezellig om iedereen te ontmoeten en ontvangen.

Over het bezoek van Jos is al gemeld dat er een geschikt stuk grond in de omgeving van Kosgoda is gevonden waarover iedereen enthousiast is. Bij verdere bestudering door een aantal advocaten is aan het licht gekomen dat de verkopende partij niet de enige eigenaar is en dat het wel eens heel moeilijk kan worden om het stuk vrij van elke aanspraak door derden aan te kunnen kopen. Een grote teleurstelling voor alle betrokkenen. Jos heeft nog een mogelijkheid om in de buurt van Unawatuna een stuk land te kopen. Dat zou betekenen dat het samengaan met de school gecompliceerd zal zijn ivm de verre ligging van Unawatuna van de huidige lokatie.
De moed is nog niet helemaal opgegeven, maar er wordt rekening mee gehouden dat de uiteindelijke aanschaf geen doorgang zal kunnen vinden.


Als laatste nog even melden dat wij allen volop in de weer zijn om weer nieuwe studenten te werven die op 7 januari 2008 in de nieuwe Batch de lokalen zullen moeten vullen.
Er staat dan altijd van alles op het programma zoals Open Dag, ook deze maal een succes, met hoog bezoek van een aantal dames van Inner Wheel. Dit is de dames afdeling van de Rotary,

posters plakken, flyers uitdelen bij de scholen, tuktuk aankondigingen met versterker in de omliggende dorpen laten doen etc, etc.
Nu ja zoals ik al in het begin schreef, we vervelen ons niet.
Dat was wel weer meer dan voldoende en volgens mij kunnen alleen de die-hards echt het hele verhaal lezen.

Groeten en tot de volgende maal.